Overgenomen van website Doorbraak – 24 juli 2018

‘Sinds de twaalfde, dertiende eeuw zit de islam eigenlijk gevangen in een beangstigend nauw intellectueel kader. Tot dan was de islam zowat als het christendom: er was veel discussie over de verhouding tussen geloof en rede. In het christendom nam uiteindelijk in de twaalfde, dertiende eeuw het rationalisme de bovenhand op het puur Bijbels geloof. In de Islam gebeurde net het omgekeerde. De poort naar de filosofie, naar het eigen onafhankelijk denken werd gesloten. De Islam werd exclusief een openbaringsgodsdienst. Dat brengt mee dat er bij de meeste Islamieten wel een praktijk van tolerantie bestaat, maar dat er geen endogene ideologie van tolerantie werd ontwikkeld. Het besef dat er een aantal regels zijn die je tegenover iedereen moet respecteren- een universele moraal- lijkt te ontbreken in de Islam. Je mag bijvoorbeeld liegen tegenover ongelovigen. De islamwereld heeft zich tot nog toe niet kunnen moderniseren vanuit haar eigen traditie maar heeft dit moeten doen door opvattingen en instellingen uit het verlichte Westen over te nemen. Dat is natuurlijk ‘gefundenes Fressen’ voor fundi’s van allerlei pluimage om een terugkeer tot een gedachtengoed van de achtste eeuw te bepleiten’

‘Wat me verder verontrust: de linkerzijde heeft het opgegeven om op een assertieve manier de islam tot het secularisme te brengen. Links gaat uit van een wazig multicultureel perspectief. John Crombez bijvoorbeeld drukt de seculiere tendens van Mark Elchardus volledig weg. Dat lijkt me toch om opportunistische redenen: de Vlaamse arbeiders stemmen niet meer voor het socialisme. sp.a heeft enkel sterke posities in de grote steden, waar grote concentraties allochtonen wonen. Die zijn paradoxaal gezien vrij conservatief. Om electorale redenen gooit de socialistische beweging een lange seculiere traditie overboord.’