Negenenveertig jaar na het bloedbad van Israëlische atleten in 1972 op de Olympische Spelen van München, omvatte de openingsceremonie van vrijdag voor de Olympische Spelen van Tokio 2020 voor het eerst een officiële herdenking van degenen die stierven bij de terreuraanslag.

Er werden hulde gebracht aan degenen die verloren zijn gegaan tijdens de pandemie en in de hele Olympische geschiedenis. De Israëlische delegatie die tijdens de Spelen van München werd gedood, werd specifiek genoemd. Een moment van stilte werd aangeboden in het stadion, naast een dansvoorstelling ter ere van de doden.

“We gedenken in het bijzonder degenen die tijdens de Olympische spelen zijn omgekomen”, zei de omroeper. “Eén groep heeft nog steeds een sterke plaats in al onze herinneringen en staat voor al degenen die we tijdens de spelen hebben verloren: de leden van de Israëlische delegatie op de Olympische Spelen van München 1972.”

Bij de aanslag op de Olympische Spelen van München in 1972 werden 11 Israëlische atleten vermoord door de Palestijnse terreurgroep Zwarte September. Zwarte September was een splintergroepering van al-Fatah van de voormalige Palestijnse terroristenleider Yasser Arafat.

Al Fatah was toen, en is nog steeds, de belangrijkste factie binnen de PLO en wordt sinds 2004 voorgezeten door Mahmoud Abbas, de president van de Palestijnse Autoriteit.

Twee van de Israëli’s werden vermoord in het Olympisch Dorp. De Palestijnse terroristen ontvoerden nog eens negen en eisten de vrijlating van honderden Palestijnse gevangenen, evenals twee prominente West-Duitse linkse militanten.

Na een mislukte poging van Duitse veiligheidstroepen om de gijzelaars te heroveren, richtten de Palestijnen hun wapens op de Israëli’s en doodden ze allemaal.

De 11 slachtoffers waren David Berger, Ze’ev Friedman, Yoseff Gutfreund, Moshe Weinberg, Yoseff Romano, Mark Slavin, Eliezer Halfin, Yakov Springer, Andre Spitzer, Amitzur Shapira en Kehat Shorr.

Ze zouden deelnemen aan evenementen zoals worstelen, schermen, gewichtheffen en atletiek. Hun individuele verhalen zijn te lezen in deze blogpost van 2014.

Families van de slachtoffers van München voeren al jaren campagne voor meer publieke erkenning van de doden door het Internationaal Olympisch Comité.

Het IOC dat van 2001 tot 2013 geleid werd door de Belg Jacques Rogge (°1942), kreeg meteen de volle laag voor zijn weigering om op de openingsceremonie van de OS Londen één minuut stilte te houden ter nagedachtenis van de elf atleten.

Weduwen Ankie Spitzer en Ilana Romano waren gisteren vrijdag 23 juli 2021 aanwezig bij de ceremonie.

“Eindelijk is er gerechtigheid voor de echtgenoten, zonen en vaders die in München zijn vermoord”, zeiden de twee in een gezamenlijke verklaring. “We hebben 49 jaar van strijd doorgemaakt en hebben nooit opgegeven. [We] kunnen onze tranen niet bedwingen. Dit is het moment waarop we hebben gewacht.”

In 2016 vond voor het eerst een herdenkingsplechtigheid plaats tijdens de Spelen van Rio (maar niet in de openingsceremonie), ook onder leiding van Bach.

Terwijl twee weduwen van de slachtoffers en verschillende Israëlische teamleden toekeken, zei Bach toen dat het bloedbad in München “niet alleen een aanval was op onze mede-Olympiërs, maar ook een aanval op de waarden waar het Olympisch dorp voor staat”.

Premier Naftali Bennett prees de stap en hij zei:.

Vandaag was er voor het eerst op de Olympische Spelen een officiële herdenking voor het bloedbad van de 11 leden van de Israëlische delegatie naar de Olympische Spelen van München. Ik juich dit belangrijke historische moment toe. Mogen hun herinneringen een zegen zijn.

Igal Carmi, hoofd van het Israëlisch Olympisch Comité, zei dat Israël “dankbaar” was voor het eerbetoon in 2021.

“Het Internationaal Olympisch Comité vervulde de verlangens van de families van de 11 Israëlische slachtoffers in München en herdacht [hen] moedig tijdens de openingsceremonie vanavond”, zei hij in een verklaring.

Hij zei dat de Duitse IOC-president Thomas Bach de families van de doden had beloofd “dat de Olympische Beweging de 11 slachtoffers van München zou herdenken, voor het eerst in de geschiedenis, na 49 jaar. Hij beloofde het, en hij hield zich aan zijn woord.”