De implicaties van Israëls vredesakkoorden met Arabische landen gaan veel verder dan de kwestie van de Palestijnen, het verlangen naar vrede, de normalisatie van banden of directe vluchten.

Het gaat over de decennialange strijd van Israël om het diplomatieke paradigma te veranderen dat de manier waarop het is behandeld door de Arabische wereld, Europa en zelfs de Verenigde Staten heeft voorgeschreven. Het gaat erom te begrijpen dat het paradigma onjuist is, dat het probeert de positie van Israël in de wereld te ondermijnen en het tot roekeloze compromissen te dwingen.

De vijanden van Israël probeerden het eerst te elimineren door middel van terrorisme en oorlog. Na een mislukking wendden ze zich tot de mondiale arena. Decennialang hebben ze Israël met succes gedelegitimeerd door te profiteren van postkoloniale schuld in ‘progressieve’ kringen in het Westen en de antisemitische tendensen die in Europa heersen.

De Palestijnen lieten het lijken alsof het Midden-Oosten het Westen begon te haten, alleen vanwege de steun van Israël. En dus begonnen Europa en de Verenigde Staten te geloven dat het opdringen van ‘de wil van de internationale gemeenschap’ aan Israël, waarvan de omstandigheden het vermogen van Israël om zichzelf te verdedigen, verlamden, de vijandelijkheden zou beëindigen en de stabiliteit in de regio zou vergroten.

Het paradigma om Israël onder druk te zetten om de regio te stabiliseren, faalde op strategisch niveau dankzij de vastberadenheid van Israël, omdat het zijn vijanden de voorwaarden oplegde die Israël nodig had om zichzelf te beschermen. Israël is niet alleen in staat geweest om decennia van terrorisme te weerstaan ​​en militaire successen te boeken, maar het bloeide ook terwijl andere Arabische landen in geweld en armoede werden ondergedompeld.

Israël verwierp de Europese en Amerikaanse pogingen in de jaren vijftig en zestig om op zijn grondgebied te bezuinigen en Palestijnse vluchtelingen op te nemen. In plaats daarvan sloot het in 1979 een vredesakkoord met Egypte in ruil voor de terugtrekking uit de Sinaï en negeerde het uitdagend en systematisch de obsessieve en ronduit hypocriete vijandigheid van de VN en andere internationale organisaties.

Israël is erin geslaagd het Palestijnse terrorisme de kop in te drukken; 70 jaar Amerikaans verzet tegen het concept van Jeruzalem als hoofdstad verslaan; De nucleaire aspiraties van de Iraakse dictator Saddam Hoessein en de Syrische president Bashar Assad dwarsbomen; heeft de pogingen van Iran om voet aan de grond te krijgen in Syrië ondermijnd en heeft de druk van Europa en de VS om een ​​deal met de Palestijnen te sluiten weerstaan.

Andere Arabische landen beginnen dit het meest te begrijpen. Egypte werkt samen met Israël tegen drie gemeenschappelijke vijanden: de Moslimbroederschap, Iran en Turkije. Jordanië is zich het meest bewust van de gevaren van de Palestijnse nationale beweging en weet dat het bestaan ​​ervan afhangt van de kracht van Israël.

De Golfstaten begrijpen de existentiële dreiging vanuit Iran. Meer landen, zoals Soedan en Marokko, beginnen een publieke stelling te nemen. Ze hebben op de harde manier geleerd over het gevaarlijke falen van Europa en Amerika om een ​​democratie in het Midden-Oosten te vestigen, wat alleen resulteerde in de opkomst van radicale krachten terwijl ze hun eigen bondgenoten ondermijnden.

De groeiende erkenning van Israëls macht en geloofwaardigheid door de Arabische wereld is om vele redenen van vitaal belang. De regionale dynamiek verandert en het democratische Westen hoeft niet langer te kiezen tussen Israël en de Arabieren: Israël en de kernstaten van de Arabische wereld staan ​​aan dezelfde kant, en radicale spelers als Iran, Turkije, de Moslimbroederschap en Syrië doen mee met de andere kant.

De meeste Arabische landen hebben al begrepen dat het cruciaal is om een ​​strategisch partnerschap met Israël tot stand te brengen. De Verenigde Staten zijn voorzichtig; En uiteindelijk zal het ‘progressieve’ Europa dit ook gaan begrijpen.