Zwoele zaterdagavond. L. en S. zijn weggereden om ergens ijsjes te gaan kopen. Op vraag van Jessie. Ik zit naast haar aan tafel. Zij in de rolstoel. Beetje scheef en bleek maar toch tevreden met het volk. De stilte weegt. Ik vind even geen onderwerp meer. Jessie helpt.

De professor had haar geen prognose kunnen geven. Maar het zal alleszins zonder pijn zijn. De tumor zal zoveel energie gaan opgebruiken dat ze van alsmaar mee moe naar uitgeput zal evolueren. Tot ze in slaap zal beginnen vallen, voor telkens langere periodes. Tot aan de coma.

Daarna valt een lange stilte. Haar hondje Lucky springt op haar schoot. Komt likjes geven. Zij verbergt haar gezicht in zijn dikke vacht. L. en S. arriveren met de ijsjes. Twee bollen met fluo kleuren voor Jessie. Lokale specialiteit. Voor de korte vrolijkheid. Het leven smelt langzaam weg.