Nooit heeft Hamas een overwinning meegemaakt die zo oppervlakkig was als de laatste ronde van gevechten die het met Israël begon, waarvan Hamas zelf het bewijs leverde.

Op de dag na het staakt-het-vuren toonden internetsites van Hamas een vier minuten durende video van Yahya Sinwar, de Hamas-leider van Gaza, die voor het eerst in het openbaar verscheen sinds de gevechten twaalf dagen eerder waren begonnen.

Hij werd getoond terwijl hij liep, vergezeld door Hamas-getrouwen, op zegevierende muziek tussen feestelijke spandoeken. Luidsprekers schalden zijn aanwezigheid en de overwinning van Hamas en nodigden het publiek uit om deel te nemen aan de festiviteiten. 

De autoriteiten hadden ervoor gezorgd dat de laan in de ene richting werd afgesloten en de andere richting open bleef. De verkeersleiding, luidsprekers en spandoeken gaven aan dat het evenement tot in de puntjes was gepland.

Maar het kwam er niet van. Geen enkel lid van het publiek – geen enkele – deed mee. Op de achtergrond zijn auto’s te zien die doorrijden en voetgangers rondlopen zonder dat iemand de moeite neemt om zijn blik op het evenement te richten.

Toegegeven, Sinwar is een slechte spreker, een duidelijk verlegen terrorist die een hekel heeft aan de schijnwerpers. Daarin contrasteert hij met Ismail Haniyeh, een meer spraakzame en charismatische figuur, die de afgelopen anderhalf jaar liever in de weelde van Istanbul en daarna Doha, de hoofdstad van Qatar, doorbracht. 

Maar Sinwars gebrek aan oratorische vaardigheden verklaart niet waarom Hamas geen overwinningsviering kon houden, zelfs niet een tiende van de grootte van vieringen in Hebron of Berlijn, hoewel ook die nauwelijks groots waren.

Er zijn twee fundamentele redenen waarom Hamas totaal geen verbinding heeft met zijn kiesdistrict in Gaza (met uitzondering van de 50.000 families die de harde kern van Hamas vormen en in dienst zijn als gevolg van de vrijgevigheid van Qatar).

Ten eerste weten de inwoners van Gaza dat Hamas opzettelijk opereert vanuit de dichtbevolkte buurten waarin ze wonen. Hoewel de burgerbevolking zelden rechtstreeks wordt getroffen door het Israëlische leger, dat er alles aan doet om bijkomende burgerschade te voorkomen, is de psychologische tol van het gebruik als menselijk schild niettemin aanzienlijk. 

De 6.500 aanvallen van Israël betroffen voornamelijk raketten met een laadvermogen van 500 tot 750 kilo. Israëli’s weten nu dat Hamas-raketten met een laadvermogen van een twintigste daarvan een zenuwslopende impact hebben die hoorbaar en voelbaar is over een gebied van vier tot vijf kilometer (16 tot 24 vierkante kilometer). 

Een raketaanval van een Israëlisch vliegtuig met een lading die 20 keer zo groot is, heeft een veel grotere impact, wat betekent dat de helft van de inwoners van Gaza door elke aanval wordt getroffen. Die bewoners ondergingen dat effect 300 keer gedurende 12 dagen.

Nog erger is het gevoel dat de inwoners van Gaza de afgelopen 17 jaar de dupe zijn van herhaalde gevechten alleen. Terwijl in de rondes van massaal geweld in 1987 en 2000 de last gelijkelijk werd gedeeld met de Palestijnen in Jenin, Nablus, Jeruzalem en Hebron, hebben de inwoners van Gaza meer dan 95% van de psychologische en materiële last en het verlies aan mensenlevens geleden van het “bevrijdende” Palestina.

Het is waar dat een klein percentage van de Israëlische Arabieren in de eerste dagen van de confrontatie in opstand kwam, er was een dag van (gedeeltelijke) woede in de PA en er werden veel holle woorden van steun geuit in de Arabische en islamitische wereld. Dit alles vertaalt zich in een kleine fractie van wat de inwoners van Gaza hebben meegemaakt in deze vierde ronde van Hamas-Israël gevechten.

En wat kregen ze ervoor terug? Zeven Israëlische Joden dood, een moslim Palestijnse vader en dochter gedood door een niet-onderscheidende Hamas-raket net buiten Lod, drie dode buitenlandse arbeiders, drie dozijn of zo verwoeste appartementen en tientallen verschroeide auto’s – nauwelijks het soort resultaten dat een volgende ronde zal voorkomen voorkomen, laat staan ​​dat elke inwoner van Gaza een stap dichter bij de “bevrijding van al-Quds” zou komen.

De inwoners van Gaza leven in een totalitaire staat die wordt gecontroleerd door meedogenloze islamisten. Ze hebben maar één manier om tegen hun benarde situatie te protesteren, waar ze meer dan gedeeltelijk de schuld van hebben. 

Bij de verkiezingen van 2006 stemden ze met een overweldigende meerderheid voor Hamas. In mei 2021 hebben ze weinig andere keuze dan “voorbij te lopen”, terwijl Sinwar en zijn trawanten, evenals de nepnieuwsmakers bij Al Jazeera en hun navolgers in de Europese pers, de vermeende overwinning van Hamas verkondigen.

Dit was geen overwinning – een feit dat de inwoners van Gaza goed weten, maar niet kunnen onthullen.