Even gevarieerd als het bodemreliëf van Israël is zijn bevolking. De door antisemitisme uitgevonden zionistische eenheid is een lachertje. Het is een hersenschim die nergens op berust. In werkelijkheid is het een grote worsteling van links tegen rechts, pacifisten tegen militairen, religieuzen tegen leken, koosjer voedsel tegen Chinees eten, sefardim tegen de asjkenazim, sefardim én asjkenazim samen tegen de Ethiopiërs of de Russen en de Jemenieten tegen iedereen. En dat alles in harmonie, ook dat moet gezegd. Want de Israëlische samenleving evolueert, ondanks of misschien eerder dankzij die tegenstellingen, voortdurend.
De Arabieren hebben goed begrepen dat ze voordeel kunnen halen uit al die interne conflicten. Ze vermenigvuldigen hun terroristische acties met het doel de ruzies en de sociale verschillen aan te scherpen, regeringscrisissen uit te lokken, de economie af te remmen en de Joods immigratie te verminderen. Ze jammeren en gebruiken hun overigens reële ellende om meelevende pacifistische organisaties en linkse groeperingen aan hun kant te krijgen. Ze boeken daarmee een zeker succes en drijven zo een nieuwe wig tussen degenen die de Palestijnen beklagen en degenen die hen hartgrondig veroordelen.