Het glas van mijn TV
het beeft en breekt
net niet
als Hedwig Zeedijk
op het scherm verschijnt
haar ogen spreken
tot mijn mond
die stom zit
als zij afscheid neemt
zij laat een leegte achter
beelden zonder tekst
het kwetsbaar leven
morgen komt zij weer
om keer op keer
een korte droom te zijn
een dijk van schoonheid
aan de zee
die na de nacht begeeft
Zo mooi van porselein is zij
bijna als jij die met mij kijkt