In een wereld waarin massale schendingen van de mensenrechten tragisch genoeg de norm zijn geworden, waarom heeft de politieke linkerzijde zich zo fel gefocust op een van de minst dringende van al die kwesties, met name de Palestijnen?

Waar is de zorg voor de Koerden, de Tsjetsjenen, de Oeigoeren, de Tibetanen? Er zijn geen demonstraties op de campus namens hen, geen uitingen van bezorgdheid door ‘de ploeg’ in het Congres, geen resoluties van de Verenigde Naties, geen terugkerende opiniestukken in The New York Times, en geen beweringen dat de naties die deze groepen onderdrukken geen bestaansrecht hebben.

Wat betreft de verdiensten en tekortkomingen van hun beweringen, hebben de Palestijnen de zwakste zaak. Ze hebben bij talloze gelegenheden staat en onafhankelijkheid gekregen: in 1938, 1948, 1967, 2000-2001 en 2008. Israël beëindigde de bezetting van de Gazastrook in 2005.

Toch weigeren Palestijnse leiders zelfs nu te gaan zitten en te onderhandelen over een redelijke tweestatenoplossing. Zoals wijlen Israëlische diplomaat Abba Eban het ooit treffend verwoordde: het Palestijnse leiderschap laat nooit een kans voorbijgaan om een ​​kans te missen.

Evenmin staan ​​geschiedenis en moraliteit aan hun kant. De Palestijnse leiders sloten zich aan bij het nazisme en Hitler in de jaren veertig, met de Egyptische tirannie en antisemitisme in de jaren vijftig en met het internationale terrorisme vanaf de jaren zestig.

In 1947 verdeelden de Verenigde Naties het land dat de Romeinen Palestina noemden en de Joden Yisra’el in twee gebieden. Het verschafte een strook land langs de Middellandse Zee en een niet-akkerbouwwoestijn genaamd de Negev voor de Joden, die in dat gebied een meerderheid vormden, en een veel groter akkerland voor de Arabieren. De Joden verklaarden hun staat als staat.

In plaats van een staat op hun land te verklaren, verklaarden de Palestijnen en de omliggende Arabische naties de oorlog. De Arabieren verloren en de Joden veroverden meer land. Als gevolg van de oorlog vond er een uitwisseling van bevolkingsgroepen plaats: honderdduizenden Arabieren vertrokken of werden uit Israël verdreven, en honderdduizenden Joden vertrokken of werden verdreven uit de Arabische landen en Arabisch Palestina.

Opnieuw, in 1967, dreigden de omringende Arabische naties Israël te vernietigen, dat preventief de Westelijke Jordaanoever en Gaza aanviel en bezette, die het onmiddellijk aanbood terug te geven – met enkele territoriale aanpassingen die nodig zijn voor de veiligheid – in ruil voor vrede en erkenning.

De VN-Veiligheidsraad vaardigde Resolutie 242 uit, waarin werd opgeroepen tot teruggave van veroverde gebieden in ruil voor vrede. Israël accepteerde. De Arabische naties en de Palestijnen gaven echter hun drie beruchte ‘nee’s’ uit: geen vrede, geen erkenning, geen onderhandeling.

De Koerden hebben nooit onafhankelijkheid of soevereiniteit gekregen, ondanks verdragen die dit beloofden. Evenmin als de Tibetanen, de Oeigoeren of de Tsjetsjenen. Maar de Palestijnen hebben meerdere malen sinds 1938, toen hun leider de Peale-commissie vertelde dat de Palestijnen geen staat willen – ze willen gewoon dat er geen Joodse staat is.

Het Palestijnse volk heeft meer geleden onder de ondoordachte beslissingen van hun leiders dan onder de acties van Israël.

Terug naar het heden: Hamas pleegt een dubbele oorlogsmisdaad elke keer dat het een dodelijke raket afvuurt op Israëlische burgers uit gebieden die worden bevolkt door zijn burgers, die ze gebruiken als menselijk schild. Israël reageert proportioneel uit zelfverdediging, zoals president Biden heeft benadrukt.

De Israel Defense Forces doen er alles aan om te proberen het aantal burgerslachtoffers onder Palestijnen tot een minimum te beperken, ondanks het beleid van Hamas om civiele gebouwen – ziekenhuizen, scholen, moskeeën en hoge gebouwen – te gebruiken om hun onwettige raketten en brandbommen op te slaan, af te vuren en te plannen.

Maar hard-links geeft alleen Israël de schuld, en velen van centrumlinks creëren een valse morele gelijkwaardigheid tussen het democratische Israël en de terroristische Hamas. Waarom? Het antwoord is duidelijk en kan in één woord worden samengevat: Joden.

De vijand van de Koerden, de Tibetanen, de Oeigoeren en de Tsjetsjenen zijn – helaas voor hen – niet de Joden. Daarom is er weinig bezorgdheid over hun benarde situatie. Als de vermeende vijand van de Palestijnen niet de Joden waren, zou er ook weinig aandacht zijn voor hun benarde situatie.

Dit werd bewezen door de relatieve stilte die het bloedbad van Palestijnen door Jordanië tijdens ‘Black September’ in 1970 begroette, of de moorden op leiders van de Palestijnse Autoriteit in Gaza tijdens de overname van Hamas in 2007.

Er is ook relatieve stilte geweest over de meer dan 4.000 Palestijnen – voornamelijk burgers – gedood door Syrië tijdens de huidige burgeroorlog in dat land. Pas wanneer men denkt dat Joden of hun natie de Palestijnen onderdrukken, lijkt links om hen te geven.

Terwijl de Verenigde Staten Israël financiële steun verlenen, bieden wij ook massale steun aan Jordanië en Egypte. Zelfs als de Verenigde Staten de steun aan Israël zouden beëindigen, zou de demonisering van Israël door uiterst links niet eindigen.

Links kiest de Palestijnen niet vanwege de verdiensten van hun zaak, maar veeleer vanwege de vermeende tekortkomingen van Israël en de dubbele standaard die universeel op Joden wordt toegepast. Dat is de trieste realiteit.

Voormalig CIA-directeur John Brennan gaf deze dubbele standaard net zo goed toe toen hij in een tweet klaagde over het vermeende gebrek aan empathie bij Joden: vervolging, * onuitsprekelijk geweld tegen hen zou niet de empathische voorvechters zijn van degenen wier rechten * vrijheden nog steeds beknopt zijn. “

Zoals Seth Frantzman, een schrijver voor de Jerusalem Post, het treffend verwoordde:

In zijn verhaal suggereerde hij dat joden een speciale empathie voor anderen moeten hebben, terwijl niet-joden geen speciale behoefte hebben om empathisch te zijn. Brennan heeft andere landen niet aan een hogere standaard gehouden op basis van de etnische en religieuze afkomst van hun burgers … Kortom, omdat joden genocide hebben doorstaan, moeten ze volgens een hogere standaard leven dan degenen die genocide hebben gepleegd.

Deze ‘welwillende’ dubbele standaard klinkt misschien vriendelijker dan de kwaadaardige dubbele standaard die wordt opgelegd door leden van ‘the Squad’ en anderen, maar het heeft hetzelfde effect: het eist dat Israël minder doet om zijn burgers tegen raketten en terrorisme te beschermen dan van andere landen. Van Israël moet dezelfde norm worden geëist als van andere landen die hun burgers verdedigen. In het bijzonder moet van Palestijnen en hun leiders dezelfde norm worden geëist als van andere groepen die de morele steun van goede mensen zoeken.

Op dit moment voldoen de Palestijnen niet aan die norm.

Ik steun de legitieme rechten van Palestijnen op een vreedzame staat, niet zozeer omdat hun geschiedenis en acties dit meer verdienen dan andere, maar omdat het goed zou zijn voor de vrede in de regio en voor Israël. Maar ik weiger het prioriteit te geven boven andere, meer of even dwingende claims, alleen maar omdat Joden aan de andere kant staan.

_Bronnen:

• _{naar een artikel van Alan Dershowitz “Why does the hard left glorify the Palestinians?” van 17 mei 2021 op de site van The Hill}