Het moderne leven heeft onze geest en ons lichaam dus niet verwoest, heeft ons niet in gefragmenteerde machines veranderd die gebukt gaan onder enorme leegheid en isolement, en laat ons niet stuurloos ronddobberen zonder menselijk contact en zonder emotie. Hoe is die hysterische misvatting dan ontstaan? Deels door de standaardformule die maatschappijcritici hanteren voor het zaaien van paniek: hier hebben we een anekdote, daarom is het een trend, daarom is het een crisis. Maar een andere oorzaak is dat mensen op andere manieren met elkaar zijn gaan interageren. Ze ontmoeten elkaar minder op traditionele plekken als clubs, kerken, vakbonden en sociëteiten en tijdens etentjes, en meer op informele bijeenkomsten en via digitale media. Ze verlaten zich minder op verre neven en nichten en meer op collega’s. Ze hebben meestal geen enorme aantallen vrienden maar willen dat vaak ook niet. Het feit dat het sociale leven er tegenwoordig anders uitziet dan in de jaren vijftig, betekent echter niet dat de mens, die sociale soort bij uitstek, ook maar enigszins minder sociaal is geworden.