Uit ‘Waarover men niet spreekt’ door Wim Van Rooy

Au fond hebben islamitische fundamentalisten, veel mohammedanen, communisten en heel wat westerse intellectuelen dit gemeen: hun angst voor de freedom of speech, hun liefde voor het totalitaire, egalitaire en het maakbare. Al deze groepen willen de vrijheid van meningsuiting inperken, elk op hun eigen manier en met eigen methodes – en in dat verband zijn alle kromme redeneringen, intentieprocessen, retorische en vaak stalinistische trucs en invectieven goed. Op die manier maakt de pers volautomatisch deel uit van Gewillig België. De titel van dat boek verwijst naar de aisance waarmee heel wat instellingen tijdens de Tweede Wereldoorlog in ons land ‘gewillig’ het bedje van de nazi’s hebben gespreid.