Uit ‘Waarover men niet spreekt’ door Wim Van Rooy

Ik doe een bescheiden greepje en som wat misdadige antiwesterse fellow travellers op die het bedje spreiden van een verkruimelende democratie, ook al zijn ze van oordeel dat ze het tegenovergestelde doen: journalisten, intellectuelen en romanschrijvers als vader (Paul) en zoon (Jan) – ‘mei ’68’ – Goossens, de morele betweter Tom Lanoye, de gecrispeerde tante Kristien Hemmerechts, de antropoloog Rik Pinxten, de permanente revolutionair Eric Corijn, de oppervlakkige en omhooggediplomeerde Ico Maly (gepatroneerd door de kwade-trouw-ideoloog Jan Blommaert), het naïeve meisje Eva Brems, de antisemiet Lucas Cathérine (over wie de betreurde Martin Van Amerongen schreef: ‘Hou deze Lucas Cathérine in de gaten. Hij is een van de moordenaars van morgen’), de ‘loft-Verhofstadt’ Yves Desmet, de narrige en lichtzinnige socioloog Jan Hertogen, de ex-tsaar pater Eric Leman, als dominicaan niet langer ‘hond van de Heer’, maar van het multiculturalisme, de ‘reiner Tor’ Tom Naegels, de linkse human interest hersenspoeler Rudi Vranckx – het zijn intellectuele cicaden (Oriana Fallaci), een frivool maar machtig hoopje dat ad libitum kan worden aangevuld en dat heel wat broeders- en zusters-boyscouts heeft in heel Europa.
Ze werden door de Amerikaanse romancier Tom Wolfe vilein geportreteerd als de ‘radical chic’, luitjes die toenertijd hun cocktailparty’s opluisterden met de Black Panthers; vandaag ziet men hetzelfde patroon maar zijn de namen Tariq Ramadan en Dyab Abou Jahjah, die ondanks zijn grove antisemitische uitlatingen tegenover de Joden in Israël (‘la valise ou le cerceuil’) en andere diepgewortelde en gepalestiniseerde uitlatingen (Michaël Freilich wordt een aap genoemd en de judeocide zegt hem niks) door links en rechts Vlaanderen via de media koket salonfähig wordt gemaakt ofschoon hij in essentie een wilde denker is, al is het woord ‘denker’ op dit chaotische en opgewonden gekakel niet echt van toepassing. Denk in dit verband ook maar aan hysterici als Cohn-Bendit, ooit nog pleitbezorger van zachte pedofilie, aan Anja Meulenbelt, wier opgewonden liefde voor de Gazanen resulteert in Jodenhaat en totale blindheid voor de gruwelen die Hamas aanricht ten opzichte van de eigen bevolking, aan Bas Heijne, averechts racist die stijf staat van hysterische redelijkheid, aan Dries van Agt, voormalig Nederlands premier, katholiek antisemiet en grote witwasser van terroristenorganisatie Hamas, waarvan het Handvest nog steeds uitdrukkelijk stelt dat het geen belang hecht aan vredes- of internationale conferenties, dat in artikel elf nog steeds verordonneert dat Israël moet worden vernietigd en dat het alleen de jihad belijdt. Ze zijn nooit te beroerd om hun antiwesterse sentimenten en morele imperatieven in een nieuwe utopie te gieten.
Deze prominenten van de zieligheidsindustrie en van de ‘see-no-evil-approach’ (tenzij natuurlijk het kwaad dat ze elke dag zien opdoemen in de vorm van allerlei imaginaire fascismen en populismen) hanteren een totalitaire dialectiek waarbij ze elk gezond verstand tarten. Ze bezetten de hele cultuurindustrie en dulden geen weerwoord. Voor deze transculturele koorknapen is historia non magistra, want op de plaatsen waar het echte fascisme opduikt, zien ze het niet.