We zijn onlangs naar een gespecialiseerde dokter geweest, zowel mijn echtgenote als ikzelf. Het was hoognodig dat we hem zagen, iedereen in onze kennissenkring sprak er over, die man stond voor fantastische behandelingen, hij was zelfs een media-vedette geworden. Het was dringen en drummen om bij hem binnen te geraken. Over betrokkene werd verteld, door bekende koppen die het konden weten, dat hij een mensenleven kon veranderen, zelfs redden, om te beginnen uiterlijk. Daarna volgde vanzelfsprekend de binnenkant. Je bent hoe je er uit ziet, zegt het spiegeltje aan de wand, een motto waar we zelf niet helemaal van overtuigd zijn, maar als zovelen het beweren, om te beginnen al die BV’s, tja… dan moesten wij toch ook eens langsgaan bij de vermaarde dokter-schoonheidsspecialist… Jeff Hoeyberghs (63), de brulboei-arts en Kempense lawijt-showgast uit Turnhout.
Om alle misverstanden te vermijden, wij zijn op geen enkel moment geïnteresseerd geweest in een behandeling door die medische theater-man, we wilden niet aan onze lichamelijke onderdelen laten prutsen, op dat vlak laten wij de natuur rustig zijn werk doen, wij gebruiken onze eigen medicijnen en therapieën om op een jonge manier ouder te worden, ons voornaamste recept komt hier op neer: wederzijdse liefde, mekaar op een vrolijke manier graag zien, en daarnaar leven, door veel te lachen, te dansen en te bewegen, op en neer of heen en weer, naargelang de inspiratie van de dag of de nacht. Als dokter Jeff ons daarbij extra kon helpen, dan wilden wij dat uit zijn (luide) mond vernemen, daarom zaten wij op de eerste rij bij een van zijn laatste zaaloptredens.
En eerlijk gezegd, wij raakten wel onder de indruk van zijn betoog, in zoverre dat zuiver ideologisch en puur filosofisch was: zijn dogmatisch pleidooi voor weerbaarheid en zelfredzaamheid in alle omstandigheden, dat een mens zich zoveel mogelijk moet afzetten tegen bevoogding door de overheid, dat ge bij voorkeur uw lot in eigen handen moet nemen, dat ge de ultieme verantwoordelijkheid voor uw eigen leven draagt, enzovoort. Het klonk als muziek in onze oren, en wij dachten: dat klopt, beste Jeff, wij doen immers niet anders. Voilà. Het was wel verrassend en zelfs verheugend om het zo eens door een (volgens de media) populistische geneesheer te horen vertellen, zijn waarheid was even verpletterend als vanzelfsprekend, eindelijk eens een BV die het volk een schop onder de kont geeft, hef uw lui gat op mensen en verander eindelijk uw leven door uw bestaan zelf te dirigeren, op een positieve manier uiteraard, niet zoals de achtergestelde Brusselse jongeren door het kot in brand te steken, maar door creatieve daadkracht en constructieve ondernemingszin. Wees uw eigen entrepreneur, orakelde de zelf verklaarde therapeut van op zijn preekstoel – hij leek wel een dorpspastoor op zijn kansel – zijn brutaliteit en grofgebektheid namen wij er graag bij.
We vonden de man bij momenten ook erg grappig, hij behoort duidelijk tot onze betere stand-up-commedians, maar waar hij totaal uit de bocht gaat is in zijn zwaar aangezette verhaal van de komplottheorieën, dan verliest Jeff compleet de pedalen: achter elke struik ziet hij een spion zitten, hoog in iedere boom schuilt een detectieve van het regime, onze smartphones zitten volgepropt met rommel om ons te verklikken en onze computers worden continu geïnfecteerd door virussen van buitenlandse belagers, de Russen, de Amerikanen, de Chinezen én de Joden (uiteraard!) spannen zelfs samen om van ons allemaal slaven te maken, wij worden clandestien en stiekem tot kleine knechten van dictatoriale opperbazen gekneed, de Apocalyps is nabij, en het is enkel nog… dokter Jeff die redt.
Op dit punt van zijn (overigens sterk entertainend) betoog haakten wij af, zeker als hij op een bepaald moment ronduit grof wordt en zelfs mensen uit het publiek begint uit te schelden wanneer die een goedbedoelde (maar volgens hem te onnozele) vraag stellen. Pijnlijk toch, een arts die zijn potentiële patiënten schoffeert, vandaar onze conclusie: Jeff Hoeyberghs wil per se meer zijn dan een uitstekend plastische chirurg, hij wil prioritair en bij uitstek een… vet betaalde vedette worden, een overbekende show-Belg. Zo groot lijkt zijn blinkend ego, zo klein dan weer zijn morele persoonlijkheid.
Een tussendoortje, Jeff Hoeyberghs treedt op in een overduidelijk peperduur maatpak, niks mis mee, ware het niet dat zijn zeer omvangrijke buik er haast uitknalt, zijn kostuum staat bol van de vadsige dikkigheid rond zijn lenden, zijn knalrode aangezicht druipt van het zweet dat een uitweg zoekt via zijn porieën van hovaardigheid (mijn subjectieve interpretatie)… en achteraan in de zaal kijkt een opgedirkt poppenmeisje met “oostblok” profiel en voorzien van opgefokte eendelippen en bolle siliconentieten vol verwachting toe of (en hoe)… haar miljoenen-minnaar – Jeff de jackpot in wording voor haar – plots zal neerstuiken in een van zijn strak geregisseerde en strikt getimede woedebuien.
Van de Kempen naar de Kempen, in een poging om de stille bescheidenheid van de mensen die er geboren en getogen zijn in ere te houden: een ode aan een dode, de onlangs overleden Rik Van Looy (1933-2024), gewezen wielerkampioen en tot op zeer hoge leeftijd (91) wijs en nederig gebleven. Zijn palmares was weergaloos, van internationale klasse, maar hij relativeerde dat met deze eenvoudige woorden: wat geweest is, is geweest. Hij was altijd – dat bleef hij benadrukken – de man van zijn vrouw en graag niet meer dan dat, zijn blonde Nini was niet alleen zijn thuisgodin geweest, maar ook zijn buitenhuisidool.
Bij elke overwinning stond ze aan de meet naast haar liefdesman, zijn bloemen in haar handen, zijn zoenen in haar hals.
Rik en Nini vroegen er niet om, maar zij waren ongewild blits en hip: erotische iconen in het wielerminnend Belgenland van de jaren ’60. Zij lieten hun fans dromen van… de beste seks in eigen bed.
In het jaar 2005 leidde ik als politie-officier een ordedienst tijdens de wielerwedstrijd de Ronde van Vlaanderen. Ik had postgevat op het laatste kruispunt, op ongeveer één kilomter in de rechte lijn naar de aankomst. Plots stopt er een chique Mercedes pal naast mij, de bestuurder draait zijn raampje naar beneden en vraagt mij beleefd of hij als eregenodigde van de organisatoren soms mag doorrijden richting arrivée. Ik kijk recht in de ogen van Rik Van Looy, die minzaam lacht, naast hem zit zijn stralende “witte dame”, de blonde diva Nini: ze waren dan al niet meer van de jongsten, maar toch zijn ze het meest bekende renners-popsterren-koppel van Vlaanderen gebleven. Ik verwelkom hen – dit discreet gezonnebrilde prinsenpaar – respectvol en geef ze meteen een exclusieve vrijgeleide richting van de VIP-zone, de koers is nog niet gedaan, maar de winnaars zijn al bekend: Rik en Nini.
Wat een zwaar contrast met de bekendste Kempenarts Jeff, die blijkbaar mensen (vooral vrouwen) opensnijdt en dichtnaait (dat laatste ook privé, zijn sekshobby) alsof het hompen en massa’s vlees zijn, althans zo spreekt hij erover en straffer nog, zo lacht hij ze uit, zelfs van op zijn podium, want de show must go on, zo ondergraaft hij zelf zijn onmiskenbare vakbekwaamheid. Storend en spijtig van deze meer dan degelijke specialist die blijft inzetten op net te veel branie en lef, hij verkwanselt eigenlijk het genie dat hij in zich draagt, hij wringt zijn superioriteit als chirurg de nek om. Vandaar al die processen, vonnissen en schorsingen. Helaas kan hij niet meer te rade gaan bij die andere Kempenzoon, hij die tot voor kort zijn grote voorbeeld had kunnen zijn: Rik Van Looy, de stille en de sober (gebleven) jongen van Herentals, niettemin een harde karakterman en een wereldtalent met een record aantal zeges… die evenwel nooit show gaf, maar steeds presteerde en excelleerde, op de eerste plaats als mens, mooi toch. Ziezo Jeff, merci Rik.