Artikel uit Doorbraak.be – Meer dan een mening  – dd. 15 maart 2019

Op wat straatnaam-querulanten na zien Nederlanders zich als een van oudsher ondernemend volk van ontdekkingsreizigers en handelaars, dat dapper over wereldzeeën voer om geld te verdienen en beschaving te brengen. Veel Surinamers en Indonesiërs hebben daar een ander verhaal bij. Die vinden ons bloeddorstige uitvreters en slavendrijvers. Een aardig voorbeeld van verschillende ‘narratieven’ van dezelfde geschiedenis.

Narratief

Een narratief is de subjectieve, niet noodzakelijk op feiten gebaseerde versie die een individu, een volk, of een bepaalde groep mensen heeft van zijn geschiedenis of achtergrond. Men ziet die narratief als de heilige waarheid, zeker een collectieve narratief, zoals een religie.

Narratieven leveren iets op. Is de werkelijkheid te pijnlijk, dan verzin je iets anders. Mijn ouders zijn mijn ouders niet, kan een slachtoffer van kindermishandeling denken. Ik stam in werkelijkheid af van die of die. Dat komt vaker voor dan u denkt. Een godsdienst geeft identiteit, kracht bij tegenspoed, en minder angst voor de dood door een hiernamaals te beloven.

Terroristen of verzetshelden?

Dat moslims de kant van de Palestijnen kiezen, is logisch. Ze willen van Israël af omdat er joden wonen, je zou denken dat ze het liefst van alle joden af zouden willen. Het Palestijnse verhaal boeit hen minder, hun Palestijnse broeders behandelen ze als oud vuil, maar die jodenhaat kregen ze al met de moedermelk ingegoten, om met de Frans-Algerijnse historicus en filosoof Georges Bensoussan te spreken. Volgens de Hadith —een soort bijlage bij de Koran—, kan er pas een islamitische Dag des Oordeels komen als de joden zijn uitgeroeid. Dat de joodse staat al in drie oorlogen de vloer aanveegde met de islamitische overmacht aan de grenzen, werkt ook al niet mee.

What’s new, zult u zeggen, dat vinden Palestijnen zelf ook. Maar deze Olivia Zemor, aan wie behalve haar echtgenoot ook al niets oosters of islamitisch is, deed er een schepje bovenop: ‘het Franse verzet in de Tweede Wereldoorlog noemde je toch ook geen terroristen…’ De interviewer liet na te zeggen dat de Résistance het in tegenstelling tot terroristen niet op onschuldige burgers had gemunt. Voor mevrouw Zemor en voor Palestijnen bestaan ‘on-schuldige Israëlische burgers’ niet.

Palestina/Palestijnen

Stel dat het Judea was gebleven. Wat hadden ze dan gemoeten, de ‘Palestijnen’, die zich pas sinds de jaren zestig van de vorige eeuw zo zijn gaan noemen. Een meesterzet van de Egyptenaar Yasser Arafat: ‘Als we gewoon Arabieren blijven heten, neemt niemand ons verzet serieus,’ zei hij on camera.

Dat Palestijnen af zouden stammen van de Filistijnen, die lang voor Christus aan de kust neerstreken, ongeveer waar nu Gaza ligt, wordt in wetenschappelijke kringen niet serieus genomen. Behalve op universiteiten in Caïro of Damascus, daar klopt het. Goedbeschouwd geeft de geschiedenis joden meer recht zich Palestijn te noemen dan degenen die dat nu doen. Golda Meïr heeft dat ook ooit gezegd, al sprak zij over ‘evenveel recht’. Ze had al problemen genoeg.

Israël

In grote lijnen zegt de joodse narratief: wij hebben hier altijd gewoond en we komen hier vandaan; tweeduizend jaar voordat de islam überhaupt bestond was er al een joodse tempel in Jeruzalem. En Arabieren die samen met de joden in Palestina woonden, hebben die joden meer dan eens en met wisselend succes proberen te verdrijven of te vermoorden. In de tweede wereldoorlog zijn ze nog raad gaan vragen aan Hitler en Himmler, hoe dat het beste aan te pakken.

Populair of ongeïnteresseerd

De wereld is niet geïnteresseerd in deze joodse narratief. De Palestijnse daarentegen, is in het westen zó populair, dat hij op een massapsychose begint te lijken. Joden hebben hun huis en haard ingepikt, Westbank en Gaza zijn concentratiekampen, joden schieten op kinderen en zwangere vrouwen, en plegen meer in het algemeen genocide op de ‘Palestijnse’ bevolking -die zich desondanks in 70 jaar wist te vertienvoudigen. Wat doen die lui toch beter dan Tibetanen, Oeigoeren, Koerden of Kopten? Die zijn vaak slechter behandeld dan Palestijnen, maar daar gaat geen hond de straat voor op. Zou het kunnen zijn omdat in die gevallen de booswichten geen joden zijn?

Misschien aardig om hier stil te staan bij wat een Amerikaans-Israëlische schrijver, Yossi Klein Halevi, zei over antisemitisme. Het geeft joden de schuld van wat een bepaalde beschaving dwars zit op een bepaald moment, antisemitisme verkettert joden als het symbool van wat in een samenleving het meest wordt verafschuwd. Van de religieuze middeleeuwen tot de holocaust waren joden de moordenaars van Christus, onder het communisme waren joden de kapitalisten. Onder de nazi’s waren joden de verontreinigers van het ras.

Dat maakt kritiek op Israël nog niet automatisch antisemitisme, aldus Halevi. Maar ontkenning van het bestaansrecht van Israël, de joden geen eigen staat gunnen en zeggen dat Israël geen land is, maar een ‘Zionistische entiteit’, dat is wel degelijk jodenhaat. Mensen die zo denken, of ze nou links zijn of rechts, of islamitisch, hebben één ding gemeen: ze vinden de jood de grootste kwaal van de mensheid.

Palestijns fake news

Tot slot een anekdote, het eerste moderne fake-news: de geschiedenis van vader en zoon al-Durrah. In het jaar 2000, tijdens de ‘tweede intifada’, kwam de 12-jarige Palestijn Muham-mad al-Durrah met z’n vader in kruisvuur terecht van Hamas terroristen en Israëlische soldaten. De jongen leek voor de camera geraakt te worden, en de geest te geven.

De cameraman was ook een Palestijn die op dat moment voor een Franse publieke zender werkte. Het item werd over de hele wereld uitgezonden, met commentaar van een bekende Franse anchor. Hij zei dat Muhammad was gedood door vuur van Israëlische soldaten, die gericht hadden geschoten. Dat bleek niet uit de beelden, noch uit getuigenverklaringen. Het had een kogel van Hamas kunnen zijn. Israël gaf zelf geen commentaar, behalve dat ze aan het uitzoeken waren wat er precies was gebeurd. Mensen twijfelden aan het verhaal, er werd gesuggereerd dat het in scène was gezet.

Nog later doken de laatste seconden van de video op, waarop te zien was hoe hij weer begon te bewegen. Ze waren achtergehouden door de Palestijnse cameraman, en door hem weer tevoorschijn getoverd op verzoek van een journalist. Die cameraman was apetrots: niets had de Palestijnse zaak wereldwijd zoveel vooruit geholpen als dit bedrog.