Na een lange fietstocht van een drietal uurtjes was ik onlangs op het Sportkot in Leuven aangekomen. Ik zat nogal wat te wiebelen op het zadel met een ambetante en wel erg dringende… plasdrang. Lozen vanop de fiets zoals de beroepsrenners, nee dat ging ik niet doen. Ik beheers die techniek niet en een minimum aan fatsoen weerhoudt me daar principieel van (onderweg zie ik soms wél dergelijke taferelen van onze Vlaamse wielertoeristen, even geen details). Ik ben ook zo geen enthousiaste langs- de-kant-van-de-baan plasser, wat de meest populaire vorm van “lozen” is in onze regio. Dus ik bevond me op een openbaar domein, de zone tussen het park van Arenberg en de ingang richting Universitaire Sportterreinen, een vrij bosrijk gebied met tal van verborgen plekjes om even dringend water af te laten. Zo gezegd, zo gedaan. Ik parkeerde mijn fiets tegen een boom en liep voorzichtig langs het dichte struikgewas naar het verst bereikbare punt waar ik ongezien door buitenstaanders mijn ding kon doen. Ik genoot reeds op voorhand van de totale ontspanning die ging volgen, want inderdaad het neep nogal hevig daar beneden in mijn erogene zone, nog even en ik had een spontane water-ejaculatie. Terwijl de eerste straal zich reeds uitbundig manifesteerde en ik de natuur enthousiast besproeide, moest ik plots op de compleet tegennatuurlijke rem gaan staan. Met een slap boogje hield ik op karakter de nog komende zondvloed tegen want ik rook onraad, er ruiste iets in het struikgewas.
Ik ontwaarde plots twee verdacht naderbij sluipende mannetjes, miljaarde dacht ik, net niet in paniek, ik word hier beslopen door twee… homo’s. Op minder dan geen tijd stak ik mijn nog niet uitgeloosde fluit terug in mijn broek. Ik was in geen enkel opzicht een seksueel hulpbehoevende ten gerieve van hun clandestiene clubje. Ik was van een andere categorie, trouw én linea recta (stijf of slap) gericht op de vrouwen, in mijn geval: exclusief op mijn lieve echtgenote.
Wat dan gedaan met deze jonge en stiekeme belagers, flinke twintigers zo te zien, beiden gekleed in strakke jeans, op witte sneakers en hun fitness-bovenlijf gekneld in een extra dun polotruitje, waarin ze hun tepels (kon ik merken) begeerlijk lieten priemen, precies twee wijfjes… met een piemel. Ik had ondertussen “mijn spel” terug veilig en volledig in mijn slip gestoken, mijn rits rap toegetrokken (net mijn velletje niet geklemd), toen een van de twee homofielen mij aansprak: awel jong, gij zit hier precies goed verstopt… maar we hebben u toch gevonden, dacht ik er in zijn plaats bij, en: onze honger naar een rijpere jongen is onverzadigbaar, wij komen u graag berijden, elk om beurt of met ons beiden tegelijk, als er hier maar geneukt kan worden.
Mijn bange fantasie sloeg op hol, kon een man op leeftijd nog seksueel vermassacreerd worden? Eikes, viezerikken, mottige eikels, vuile homo’s, zo raasde dat te verwachten scenario in bange dwangkoorts door mijn kop. Ik was hier een vogel voor de kat, of een prooi om gevogeld te worden op hun obscene manier.
Gingen ze me vastbinden aan een boom en eerst nog “geselen” met scherpe takken en priemende twijgen? Toegegeven, ik neep mijn billen dicht van schrik, een natuurlijke reflex, want de homoseksuele gewoontes verkiezen andere openingen.
Tot mijn aanzwellende angst plots overging in een opstoot van paniek. Wat zag ik blinken op hun extra prangende (maar voor mij niet prikkelende) T-shirts? Een vaag (nagemaakt?) logo van de politie, dat leek me meteen de betere imitatie. Tja, ik wist wel dat in bepaalde (meer extreme) gay kringen erg gekoketteerd wordt met symbolen en uniformen van de politiediensten, dat geeft blijkbaar een extra kick en maakt de stap naar homo-sado-masochisme makkelijker.
Oh my god, ik kreeg helse schrikbeelden van folteringen met stokken en zweepslagen, ze konden me in een strakke knoop aan de takken van de bomen omhoog takelen terwijl ze me hardhandig afklopten en bepotelden. Als in een allerlaatste overlevingsreflex schreeuwde ik tegen die twee grijnzende en (in mijn beleving) schreeuwlelijke én razend gevaarlijke andersgeaarden, deze ontegensprekelijk mannelijke halfslachtigen: toon me uw legitimatie, uw dienstkaart, uw bewijs van de politie… uiteraard sloeg mijn vraag op niks. Maar soms is angst een goede raadgever en ik wou hen ijlings wijzen op hun vals aangebrachte logo… want ik ben een ex-lid van de echte politie, voegde ik er niet gelogen en tegen beter weten aan toe. Ik hield zelfs meer in petto: dat ik zoveel jaar geleden op dit eigenste terrein nog mee had gezocht naar mogelijke daders van zedenfeiten, voilà gasten, wie biedt meer? Ik had nog een gans verdedigingspakket achter de hand tegenover deze obscene jongens die voor de seksuele kick politie-pietje kwamen spelen, in de hoop om wat pikken en piemels te strikken. Maar… dan vielen de maskers van de monstertjes af, het struikgewas klapte luid dicht (applaus) en de takken van de bomen verslapten (van de slappe lach). Hun brutale mondjes begonnen te bibberen, met open en dicht geklapper, en verlamde tongen van verstomming, zij waren allebei geil betrapt.
Om een onfris verhaal uit te klaren, het ging inderdaad om twee jongetjes van de plaatselijke politie. Ze waren op patrouille met de fiets en ze hadden een ietwat oudere man uitgekozen die volgens hen iets te gezwind (jawel, ik moest hoogdringend pissen) de verste bosjes was ingewandeld. Wat ik inderdaad gedaan had, uit goed fatsoen, zo ver mogelijk verwijderd van de openbare weg en de wandelpaden met mensen, vooral studenten (m/v), discreter had echt niet gekund. Maar wie op de vunzigheid stuit van door fictieve seks geobsedeerde leden van de lokale politie, kan van een droge plasstop bevallen wegens onbeschroomd maar hoogst onzedig onderbroken. Enfin, ik heb ze na een korte maar krachtige (vaderlijke!) reprimande op hun nummer én terug op hun fiets gezet. De volgende keer bel ik wel instant naar hun korpschef, dat heb ik hen als afscheid gezegd, want ik zal niet nalaten om te helpen waar ik kan. Niet omdat ik iets tegen hun homospellekes heb, maar dat is een hobby om na het werk te praktiseren.
Ik moet er nog aan toevoegen dat ik hen een naamkaartje van ons blog heb bezorgd, zo kunnen ze hun heldendaden meelezen. Graag gedaan gasten! Toch nog een raad voor de volgende keer dat jullie me willen besluipen: volg noch mijn noch uw eigen fluit. Het strekt Leuvense speurders eerder tot eer om integer te blijven tegenover hun medeburgers en niet als spiedende viespeuken door de struiken te kruipen, in de hoop een argeloze man op een puur natuurlijke daad te betrappen. Hier was sprake van hoogst onprofessioneel en (helaas) politioneel voyeurisme, voilà!