Vergeet de andere vluchtelingen uit het Midden-Oosten niet: Mizrahi-joden

Plaatje hierboven: Badgdad, 1 juni 1941. Arabische relschoppers stormen met getrokken zwaarden, machetes, messen en dolken de straten op van Bagdad, tijdens de antisemitische pogroms in Irak, bekend als de ‘Farhud’. Al naargelang de bronnen werden ca. 780 Joden afgeslacht en 1000 anderen verwond [beeldbron: Twitter]

Alle vluchtelingen verdienen een permanent thuis; Overheidshandelen maakt integraal deel uit van de bescherming van dit fundamentele mensenrecht.

Als we naar het Midden-Oosten kijken, zien we twee heel verschillende beelden: de manier waarop Israël omgaat met zijn Joodse vluchtelingen heeft geleid tot hun welvaart en integratie, terwijl de Arabische regeringen (inclusief de twee Palestijnse regeringen – Hamas en de Palestijnse Autoriteit) omgaan met, zo niet verwaarlozen, van hun vluchtelingenpopulatie heeft stagnatie en ellende bestendigd.

Tijdens de 20ste eeuw werden meer dan 800.000 Joden uit hun huizen verdreven in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Deze vluchtelingen waren ontheemd van hun land en beroofd van hun bezittingen en keerden zich naar de nieuw opgerichte Joodse staat Israël – een staat die tot op de dag van vandaag dienst doet als toevluchtsoord voor Joden uit alle delen van de wereld.

Terwijl Mizrahi-vluchtelingen massaal naar Israël trokken, verschafte de nieuw opgerichte Israëlische regering de middelen en steun die deze personen nodig hadden. Ma’abarot, de opvangkampen voor immigranten en vluchtelingen die in de vroege dagen van de oprichting van Israël werden opgericht, boden onderdak aan de grote toestroom van Joodse vluchtelingen.

Hoewel de Israëlische regering slechts toegang had tot beperkte financiering, gaven haar begrotingsplannen prioriteit aan de opname van deze diverse bevolking. Bovendien steunden Joodse non-profitorganisaties deze woningbouwontwikkelingen, met name het Joods Agentschap. In 1951 huisvestten 127 Ma’abarot 250.000 Joden, van wie 75% Mizrahim waren.

Plaatje hierboven: De thans 90-jarige Zevulun Hareli die in 1949 de pogroms in Irak ontvluchtte en naar Israël verhuisde, haalt hier zijn herinneringen op [beeldbron: Reuters/Ynet]

Het belang van het zionisme werd bevestigd toen deze joden, die geen toegang hadden tot hun fundamentele mensenrechten, steun vonden door de moderne manifestatie van joodse zelfbeschikking. Deze Mizrahim, cultureel gehecht aan Israël door hun joodse identiteit, vertegenwoordigden een diverse sector van joden die pas waren geïntroduceerd in het zionistische streven. Hun joodse identiteit heeft hen gered van staatloosheid.

Daarentegen hebben omringende Arabische landen hun Palestijnse inwoners en buren decennialang achtergelaten om weg te kwijnen in door de United Nations Relief and Works Agency (UNRWA) geleide kampen. Schikking en integratie worden niet aangeboden; In feite weigerden de Arabische landen het aanbod van Israël uit 1949 om 100.000 Palestijnen onvoorwaardelijk toe te laten, omdat de erkenning van de staat Israël te veel was voor de Arabische regeringen.

In plaats daarvan hebben ze de benarde situatie van de Palestijnen bestendigd en hun armoede aangewend als een instrument om Israël aan te vallen. Belangrijk is dat de meer dan vijf miljoen huidige Palestijnse ‘vluchtelingen’ – meestal afstammelingen van degenen die in 1948 zijn gevlucht of verdreven – momenteel deze veronderstelde status door UNRWA krijgen.

Ter vergelijking: in 1948 waren er minder dan een miljoen Palestijnse vluchtelingen; Deze unieke definitie van ‘vluchteling’ is nooit toegepast op andere vluchtelingenpopulaties over de hele wereld – alleen Palestijnen. Arabische regeringen beperken de integratie van Palestijnen in hun samenlevingen en dringen in plaats daarvan aan op een uiteindelijke massale Palestijnse ‘terugkeer’ naar Israël.

Dit exclusieve kader van ‘recht op terugkeer’ maakt helaas de ontbinding van Israël als Joodse staat noodzakelijk, en schaadt alleen Palestijnen die op zoek zijn naar realistische permanente huizen. Hamas wordt gefinancierd door buitenlandse regeringen en door zware binnenlandse belastingen op zijn bevolking.

Jammer genoeg trekt Hamas een groot deel van dit jaarlijkse budget naar terrorisme tegen Israëli’s in plaats van naar interne ontwikkelingen, nederzettingen of onderwijs. In 2014 ging ongeveer 20% van dit budget naar gewapende groepen en geavanceerde wapens, tunnelconstructie, gevechtstraining en salarissen voor Hamas-strijders. Dit schaadt de hoop van Hamas op internationale legitimiteit, goedkeuring van zijn burgers en het grotere Palestijnse doel van zelfbeschikking.

Als de Palestijnse leiders voor de optie staan ​​om hun eigen volk te steunen of hun vijanden schade te berokkenen, blijven ze voor het laatste kiezen. Op de Westelijke Jordaanoever geeft de Palestijnse Autoriteit (PA) intimidatie en geweld boven het welzijn van de burger. Hoewel de PA in financiële moeilijkheden verkeert en volledig afhankelijk is van buitenlandse hulp, geeft de PA jaarlijks miljoenen uit aan haar ‘martelaren’ -fonds, dat rechtstreekse betalingen uitbetaalt aan de families van Palestijnse gevangenen, van wie velen veroordeelde terroristen zijn.

De PA betaalt ook rechtstreeks levende terroristen in Israëlische gevangenissen. Volgens een hoorzitting van het Congres in 2016 ‘zegt een prominente Palestijn dat deze aansporingen ‘heilig zijn geworden in de Palestijnse politiek’.’ Door moord en oorlogsdaden te stimuleren, delegitimeert de Palestijnse Autoriteit zichzelf als een verantwoordelijke regering om de strijd voor Palestijnse soevereiniteit en ware vrede met Israël.

Het toewijzen van middelen aan interne verbeteringen, het bieden van adequate vluchtelingenondersteuning en integratie, en onderhoudende discussies over vrede zouden voor elke Palestijnse leider succesvollere wegen zijn voor overheidsmaatregelen. Het huidige kader, waarin aangrenzende Arabische regeringen voornamelijk steun verlenen aan terroristische doelstellingen, weigeren mogelijke oplossingen met Israël te bespreken, en de Palestijnse benarde situatie rechtvaardigen als een zionistische truc, ondersteunt uiteindelijk deze vluchtelingencrisis.

De succesvolle integratie van Mizrahi-joden in de Israëlische samenleving na hun verdrijving uit Arabische landen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika toont de enorme macht aan die zelfbeschikking kan hebben in de handen van degenen die vrede en een betere toekomst willen opbouwen. Door een bladzijde uit de Israëlische benadering van de integratie van Joodse Mizrahi-vluchtelingen te halen, zouden Arabische leiders hun Palestijnse vluchtelingen moeten benaderen met regeringen die de bescherming van Palestijnse burgers voorrang geven boven de dood van Israëlische Joden.

Plaatje hierboven: Een monument “Gebed” in Ramat Gan, Israël, ter nagedachtenis van de Joden die in Irak werden gedood tijdens de Farhoed pogrom van 1941 en nieuwe pogroms in de jaren 1960 … [beeldbron: British Jewish News]