Israël is de meest legitieme natie ter wereld. Joden zijn de uitvinders van het geweten en van de wetenschap. Dat komt omdat ze niet altijd zomaar bevelen uitvoeren van “God”, zoals bijvoorbeeld de moslims. Ze maken zelfs ruzie met “God”, ze redetwisten met Hem.

Nu bestaat er natuurlijk geen “God”, want “alles van boven komt van beneden”. Praten en ruzie maken met “God” is gewoon de manier waarop de mens in zijn evolutie een geweten heeft ontwikkeld. De mens klaagt bij “God” en klaagt “God” zelfs aan, maar tenslotte komt de mens er achter dat hij in zichzelf aan het praten is en bij zichzelf te rade moet gaan. Door dat soort redenerende zelfhulp ontstaat er ook “wetenschap”.

Zo komt het dus dat de Joden nooit in de geschiedenis een probleem zijn geweest, altijd een oplossing. Een denkend volk met een geweten dat nooit agressie pleegt als je ze met rust laat en moeilijke monetaire, medische en technische problemen voor de andere mensen oplost. Pas als je Joden aanvalt, gaan ze zich verdedigen. Tegen de Babyloniërs, de Romeinen en de moslims. Vaak verloren ze en tenslotte vertrokken ze merendeels uit thuisland Palestina. Hoe en op welk moment de Grote Verspreiding van de Joden, de Diaspora, over de wereld is begonnen, is onduidelijk, maar dat het is gebeurd, is zeker.

Omdat ze slim, gewetensvol en nuttig zijn, wekten de Joden overal veel jaloezie op en zijn ze in de loop van de geschiedenis de favoriete zondenbok van de mensheid geworden. Ik zeg dat nou wel zo, maar eigenlijk weet ik dat niet en kan ik het niet bewijzen, maar ik zoek een verklaring voor het enorme Kwaad van de Jodenhaat door de eeuwen heen. Want die is er. Een mens zoekt nu eenmaal verklaringen voor de verschjjnselen. Toch? Luie mensen komen dan al gauw tot de conclusie: de Joden hebben het gedaan. Wel zo makkelijk.

Enfin, vanaf 1880 was de Jodenhaat in Europa zo erg geworden dat veel Joden terug wilden naar Palestina. Dat kwam — door allerlei omstandigheden in de Europese politiek — goed uit en dus kreeg Engeland van de Volkenbond de opdracht om een Joods tehuis te stichten in Palestina. De Volkenbond was in die tijd zo’n beetje het geweten van de wereld, het redelijkste wat die wereld op dat moment te bieden had. Dus die Joden begonnen al op een veel nettere manier aan hun natievoming in Palestina dan al die andere veroveraars en volksverhuizers die in de loop der millennia hún naties hadden vorm gegeven.

Palestina was een diep achterlijke landstreek, nauwelijks bevolkt, vol kale vlaktes, geërodeerde heuveltoppen en malariamoerassen. De Joden kochten in Palestina land en betaalden vaak exorbitante prijzen. Met harde arbeid ontwikkelden ze het land, brachten er een verbeterde levensstandaard en levensverwachting, ook voor de Palestijnse Arabieren. Dat zinde de Moefti van Jeruzalem, Amin al-Husseini, niet en hij begon met de Koran in de hand de bevolking tegen de Joden op te hitsen. Deze Moefti zou zich later met Hitler verbinden en is centraal in de samensmelting van de Jodenhaat-tradities van de islam en het Nazisme. Deze Moefti bleef tot in onze tijd het grote voorbeeld voor Arafat, Abbas en Hamas.

De Joden, op de vlucht voor het Absolute Kwaad, kwamen dus het Relatief Goede brengen met instemming van “het geweten van de wereld”, de Volkenbond, en werden opnieuw geconfronteerd met datzelfde Absolute Kwaad. In die strijd zijn ze overeind gebleven en die voeren ze nog steeds. Daarom is Israël de meest legitieme natie ter wereld en uit de wereldgeschiedenis.

De gedachte dat de Holocaust de ultieme rechtvaardiging vormt voor het bestaan van Israël is omstreden. Israël heeft die rechtvaardiging internationaalrechtelijk niet nodig. Israël als vrije natie tussen andere natie heeft sowieso internationaalrechtelijk recht van bestaan door die daad van zelfbevestiging op 14 mei 1948.

Maar er is ook een Israël als historische noodzaak. Van dát Israël is de Holocaust wel degelijk de ultieme rechtvaardiging. Een reeks van gebeurtenissen ligt objectief ten grondslag aan het ontstaan van Israël: groeiend antisemitisme en pogroms in Europa sinds 1880, Eerste Wereldoorlog, Mandaatsperiode, Tweede Wereldloorlog, nazisme, bondgenootschap tussen de Moefti en Hitler, het voortleven van de gemengd nazistisch-islamitische traditie in de islamitische wereld. Het is voorts een objectief feit dat het ontstaan van Israël in de hele islamitische wereld subjectief gekoppeld wordt aan de Holocaust. En terecht! Voor zover het althans Israël-als-noodzaak betreft . . . . .

Voor mij bestaat Israël twee keer: als vrije natie via zelfdefinitie en als historische noodzaak. Noodzaak opgevat in twee betekenissen: toevluchtsoord voor als het wéér misloopt en product van de geschiedenis zoals die nu eenmaal is geweest.

Tot zover moraal-historisch gesproken. Nu nog even technisch-juridisch.

De stichting van Israël werd mogelijk gemaakt door de Volkenbond in de Resolutie van San Remo van 25 april 1920. De Volkenbond had hiertoe internationaalrechtelijk het recht omdat dit vrijwillig was afgesproken door de naties van de wereld. Maar de stichting van Israël vond feitelijk plaats door een unilaterale daad van zelfbevesting en doordat Israël zich wist te handhaven als staat en zijn grondgebied wist te verdedigen en besturen. Meer is internationaalrechtelijk niet nodig.

San Remo blijft voorts van belang als legitimatie van het recht van de Joden om zich óók te vestigen in Samaria-Judea, alias “de Westbank”. Want internationaal-rechtelijk erft een nieuwe machthebber, Israël, automatisch de grenzen van het grondgebied van de oude machthebber, in dit geval Mandaats-Engeland.

Dat laatste recht, vestiging van de Joden in Samaria-Judea, is versterkt door het oorlogsrecht, met name door de aanvallen die via dat gebied gepleegd zijn op “klein-Israël”, in 1948 en 1967 en slechts door toeval niet in 1973 en wel zodanig dat Israël het volste recht zou hebben Samaria-Judea te annexeren. Al wat de Verenigde Nazi’s en haar verdere organen te berde hebben gebracht is een mening, maar heeft verder geen rechtskracht omdat zulks volgens het eigen Charter van de VN zo is.

door Martien Pennings