Uit “De plaats die ik nooit heb verlaten” – Tobias Schiff (1925-1999)

herinnert u zich het gezicht van dat meisje
                    in Colombia
de kleine Omaira?
alle tv-stations hebben haar doodsstrijd gevolgd
steeds dieper zonk ze weg in die afschuwelijke modder
tot het gedaan was
onze harten trilden mee
we hoopten
we doorleefden haar vrees
we volgden de angst van dat meisje
dat steeds verder wegzonk
we keken en huilden
er was niets aan te doen
de technische middelen om haar te redden
waren er niet
ze wered naar de diepte gezogen
in Colombia
wat een schandaal!
de technische middelen om haar te redden
waren er niet

in Auschwitz
ontbraken noch de technische middelen
                      noch de moordenaars
om de kinderen te doden
welnu
anderhalf miljoen kinderen is dat een statistiek?
neen neen neen neen en neen
dat is geen statistiek
dat is dat kleine meisje
vermenigvuldigd met anderhalf miljoen

anderhalf miljoen kinderen
dat is een kind plus nog een kind plus nog een kind
plus nog een kind plus nog een kind
dat is nog een kind doden
dat is nog een kind zoeken en doden
een lange rij kinderen
en nog een kind
en nog een kind
de kinderen probeerden zich te verstoppen
de almachtige vond ze en ging verder
een kind plus een kind plus een kind en nog een kind
tel tel tel
ga door met tellen tot het einde van uw dagen
nog een kind en nog een kind tot in het oneindige
dát is wat anderhalf miljoen
       gruwelijk vermoorde kinderen
       kan voorstellen
met de goedkeuring van de almachtige
en met de zegen van de almachtige
met de hulp en op bevel van de almachtige