Met dit boek verheft u uzelf nochtans moeiteloos tot de roeper in de woestijn. Geen illusie blijft overeind. Zelfs ‘the perfect match’ moet eraan geloven.

Foley: Omdat het complete nonsens is te geloven dat er zoiets bestaat als de perfecte geliefde. Er zijn alleen maar heel verschillende soorten mensen en iedereen is op zijn manier moeilijk om mee te leven. Iedereen met een relatie zou dat op een gelamineerd briefje in zijn portefeuille moeten steken: niemand is makkelijk om mee te leven, ook ik niet. We denken allemaal dat onze eigenaardigheden, onze kleine excentriciteiten schattig en vertederend zijn. Wel, dat zijn ze niet. Ze worden allemaal ergerlijk na verloop van tijd. Het moeilijkste in een mensenleven is waarschijnlijk om precies dat van jezelf en de ander te aanvaarden. Maar ik weet ondertussen dat het de moeite waard is. (…) Zij die de wereld hebben rondgereisd, die ettelijke vrouwen hebben gehad en die het bohemienleven ten volle omarmd hebben, zijn niet noodzakelijk gelukkiger.

We verwarren leven al te vaak met opwinding, met verandering?

Foley: Ook hier zijn het onze hersenen die ons voor de gek houden. Het menselijke bewustzijn heeft door adaptatie succesvol geleerd om te plannen en vooruit te kijken, maar de keerzijde – de default setting, zeg maar – is verwachting. We lijken altijd vooruit te kijken, naar het volgende nieuwe ding, en het moderne leven maakt dat alleen maar erger. Alsof er alleen die behoefte aan verandering is. Onzin. Een doodgewoon leven kan best spannend zijn. Mijn volgende boek gaat erover. Embracing the ordinary. Het gewone omarmen. (…) Ons noodlot is dat we geprogrammeerd zijn om de zin van het leven te zoeken, terwijl we tegelijkertijd weten dat die zin niet bestaat. Er is geen groots plan. En als dat er was, heeft God ondertussen al lang alzheimer gekregen.