Pas jaren na de oorlog kreeg het standpunt van de Irgun wat meer begrip. Ondanks al hun nobele woorden hadden de Britten eigenlijk niets gedaan voor de ten ondergang gedoemde Joden van Europa. Terwijl de verschillende groepen de kwestie bespraken, drongen Joodse leiders, zich steeds meer bewust van de afschuwelijke feiten, er met klem op aan dat de RAF de spoorlijnen naar Auschwitz zou gaan bombarderen. Dat was heel goed uitvoerbaar geweest, daar Engelse vliegtuigen Warschau, driehonderd kilometer verder van hun basis, al bombardeerden. De Engelsen weigerden zonder toelichting. Er is niet veel cynisme voor nodig om te raden dat zij het voordelig vonden het mogelijke aantal naoorlogse Joodse vluchtelingen in Palestina beperkt te houden.