Uit Brabosh – Een ander Israëlisch geluid – 7 september 2019

Er is een nieuw boek uit van de historica Els van Diggele: “De misleidingsindustrie” (2019). Het gaat over de structurele media-misleiding bij de berichtgeving over Israël.

Haar vorige boek maakte veel indruk: “We haten elkaar meer dan de Joden. Tweedracht in de Palestijnse maatschappij” (2017). Dat boek was is gebaseerd op interviews met 200 Palestijnen.

De conclusie was dat de extremisten onder de Palestijnen al honderd jaar de dienst uitmaken. Daardoor is de samenleving in de ban van geweld, zwaar onderling verdeeld en volkomen corrupt.

De logische vervolgvraag van Els van Diggele is waarom deze en andere feiten vrijwel nooit in de media komen. Terwijl het gaat om essentiële informatie die veel zou verduidelijken, zoals:

♦ De Jodenhaat. Als dieptepunt noemt Van Diggele het haatbetoog van Mahmoud Abbas in 2016 in het Europees parlement, met het middeleeuwse sprookje dat de Joden de bronnen van de Palestijnen vergiftigen. Iets wat trouwens in geen enkel Nederlands medium werd besproken of benoemd. Net zo min dat Abbas voor de verkondiging van dit eeuwenoud antisemitisch fabeltje een staand applaus kreeg van de Europarlementariërs, met D66 voorop.

♦ Het Palestijnse wanbestuur, de immense corruptie, willekeur, onderdrukking van minderheden, vriendjespolitiek en onderlinge haat. Dat laatste veroorzaakt bijvoorbeeld de blokkade door Fatah van de levering van medicijnen en elektriciteit aan de Gazastrook dat door Hamas wordt beheerst.

♦ De weigering om Israël als Joodse staat te accepteren, waarop alle vredesbesprekingen stuk lopen.

♦ De verering van geweld en ‘islamitische martelaren’ (plegers van zelfmoordaanslagen).

Als de media dit wel zouden weergeven, zou Israël niet zo eenzijdig de schuld krijgen. Maar de berichtgeving wordt volledig vanuit de slachtofferrol van de Palestijnen besproken. Dit leidt voortdurend tot onjuistheden in de berichtgeving.

Van Diggele geeft een aantal recente voorbeelden van de NOS en de NRC, maar geeft aan dat dit bij bijvoorbeeld VPRO en RTL niet anders is.

Met de NRC heeft Van Diggele zelf ervaring. Zij schreef voor de NRC recensies voor twee anti-Israël boeken. Haar – op feiten gebaseerde – kritiek leverde spastische reacties op van de NRC-redactie.

Dat is niet verbazingwekkend. Likoed Nederland heeft herhaaldelijk de NRC gefileerd en gewaarschuwd: “Deze slijpsteen kan uw geest ernstige schade berokkenen”.

Eerder verscheen hier al het boek over van Hans Moll, na 23 jaar redacteur van de NRC te zijn geweest: “Hoe de nuance verdween uit een kwaliteitskrant” (2011).

Van Diggele concludeert over de NRC:

Grensvervaging tussen activisme, journalistiek en geschiedschrijving. We zien dat dubieuze geschiedschrijving en even onbetrouwbare journalistiek elkaar hier versterken. De berichtgeving van de NRC over Israël en de Palestijnse gebieden pretendeert journalistiek te zijn, maar heeft vanwege de eenzijdigheid weinig met belangeloze berichtgeving te maken.

Want negatieve feiten over Palestijnen vermelden is uit den boze. Een lezer van de NRC reageert als door een wesp gestoken op (voor Palestijnen negatieve) feiten van Van Diggele: “in het licht van de schrijnend onrechtvaardige situatie van de Palestijnen niet alleen potsierlijk, maar ook ongepast!”

De redactie van de NRC ziet het blijkbaar ook zo en past daarom zelfcensuur toe. Maar waarom deze ‘misleidingsindustrie’, zoals Van Diggele het noemt? Zij ziet drie oorzaken:

♦ De eerste twintig jaar van het bestaan van Israël werd juist overtrokken positief bericht. Dit kwam voort uit de wens om na de Holocaust de Joden in een positief daglicht te stellen. Als reactie sloeg dit daarna om in het tegendeel.

♦ Het antikolonialisme van de jaren van de jaren zeventig, dat de pro-Palestijnen goed wisten te bespelen.

♦ De betrokkenheid van Joden. Er wordt sowieso te overvloedig over Israël bericht, vergeleken met andere conflicten: no jews no news. Waarbij geldt: als Joden ‘fout’ blijken te handelen, hoeven Europeanen zich niet meer schuldig te voelen over twintig eeuwen van antisemitisme.

Maar er speelt ook antisemitisme volgens Els van Diggele:

Deze [antisemitische] gevoelens spelen bewust of onbewust een rol bij onze huidige kijk op Israël. De aloude stereotypen zijn niet te rijmen met de Jood die een ingrijpende metamorfose heeft ondergaan: sinds 1948 is hij onderdaan van zijn eigen staat en onder het motto ‘dit nooit weer’ beschikt hij over een onoverwinnelijk leger. Deze ongerijmdheid schept verwarring. De zegevierende Jood heeft met zijn staat een te grote broek aangetrokken, en moet maar eens een toontje lager zingen.

Het is bewonderenswaardig en terecht dat een zo goed ingevoerde historica en journaliste als Els van Diggele dit boek geschreven heeft. Hopelijk leidt dit boek er toe dat redacties zich gaan herbezinnen en lezers zien welk mechanisme er speelt. Want de misleiding bij de berichtgeving over Israël is inderdaad al decennia lang verstikkend.