Plaatje hierboven: Rock Werchter, 20 juli 2013. De antisemiet Roger Waters etaleert wat graag zijn perverse voorliefde voor outfit en symboliek, die verdacht veel lijkt op die van de nazi’s en dat is geen toeval.

Waters, die bij herhaling andere muzikanten en artiesten aanport en aanschrijft om Israël te boycotten en de Joodse staat vergeleek met Apartheid in Zuid-Afrika, trad in Werchter op onder een reusachtige zwevende ballon met varken en Davidster, met in zijn handen een machinegeweer en gekleed in zwarte lederen mantel met een rood-witte armband.

Roger Waters, de voormalige zanger/bassist van de megagroep Pink Floyd, maar er in maart 1983 na de opnames voor The Final Cut er met veel ruzie en kabaal uitstapte en sindsdien blijft teren op de muzikale productie The Wall en oudere successen van de Floyd, heeft zich als artiest de voorbije jaren ontwikkeld tot een van de boegbeelden van de antisemitische boycot-Israël beweging BDS.

De voorbije dagen haalde de inmiddels 76-jarige Roger Waters haalde opnieuw de krantenkoppen en klaagde dit keer dat zijn voormalige bandmaat David Gilmour hem had ‘verbannen’ van de officiële site en sociale media van Pink Floyd.

In een video van 5 minuten die op 19 mei werd uitgebracht, deelde Waters zijn diepe frustratie omdat zijn voormalige partners hem weigeren om de officiële platforms van de band te laten gebruiken, wat zijn beweringen met enkele zeer specifieke feiten ondersteunde.

In de psychoanalyse staat dit soort gedrag algemeen bekend als ‘projectie’, een fundamenteel psychologisch verdedigingsmechanisme waarmee mensen het bestaan ​​van bepaalde gevoelens en neigingen in zichzelf kunnen ontkennen en ze aan anderen kunnen toeschrijven. In dit geval is Gilmour het onderwerp van de projectie.

Deze begaafde, aangename en welgemanierde muzikant, die nooit met enige controverse in verband was gebracht, wordt nu beschuldigd van het gebruik van ‘verbanning’ als legitiem instrument bij het oplossen van conflicten, en de beschuldiging komt van de misbruiker zelf. Projectie 101.

De boycotter krijgt een koekje van eigen deeg

Enige achtergrond: Roger Waters, die halverwege de jaren tachtig Pink Floyd verliet, is de afgelopen jaren een dwangmatige prediker geworden van de anti-Israëlische boycot-tactiek. Hij is er sterk van overtuigd dat Israël moet worden uitgesloten van de familie van naties vanwege de vermeende behandeling van de Palestijnen.

Hij wil Israël ‘straffen’ voor zijn ‘zonden’ door verbanning en uitsluiting te gebruiken. Hij noemde Israël een ‘apartheidsstaat’ en beschuldigde de regering ervan gebruik te maken van ‘nazi-propaganda-inspanningen’, en bestempelde Israël als ‘de ergste dader van de mensenrechten’ terwijl hij de rest van de wereld gemakshalve negeerde.

Bijna elke prominente muzikant die van plan is om in Israël op te treden, wordt publiekelijk ‘blootgesteld’ door Waters, die hen er routinematig toe aanspoort hun geplande reizen te annuleren. Waters verklaart zijn fixatie op Israël door zijn ‘diepe zorg voor de mensenrechten’, hoewel zijn stem niet veel was gehoord over andere aanhoudende geopolitieke, religieuze of etnische crises.

Afgezien van het verontrusten van de pro-Israëlische gemeenschap, heeft zijn obsessie om Israël te boycotten hem vooral schande gebracht. Hij werd een buitenbeentje in de muziekindustrie, veroordeeld door zijn collega’s en de pers, belachelijk gemaakt door commentatoren en insiders uit de industrie (Wish You Weren’t Here was de titel van een documentaire uit 2017 door Ian Halperin).

Misschien nog belangrijker: hij werd gemeden door iconische artiesten die hem totaal negeerden of zijn hypocrisie publiekelijk aan de kaak stelden: Radiohead’s Thom Yorke beschuldigde hem ervan dat hij de term ‘apartheid’ in de context van het conflict verkeerd had gebruikt en bekritiseerde ernstig de betuttelende toon van de ‘open brief’ waaraan hij mede-auteur was.

De Australische muzikant Nick Cave beschreef zijn standpunt over Israël als ‘laf en beschamend’, betwijfelend of Waters zelfs wel begrijpt ‘wat het doel van muziek is’; zijn inspanningen om de Canadese artiest Celine Dion onder druk te zetten om haar tour door Israël te annuleren, leidden tot een ruzie met AAR, een gerespecteerde Canadese antiracismegroep, die zijn gênante onjuistheden aan het licht bracht; 41 finalisten van het Eurovisiesongfestival 2019 negeerden zijn publieke pleidooi om de competitie in Israël te boycotten volledig; Madonna, de Amerikaanse gastster, ook.

In 2017 concludeerde een onderzoeksdocumentaire van de Canadese journalist Ian Halperin dat Waters een antisemiet is. In een interview uit 2017 zei Halperin over Waters: ‘muziek moet liefde verspreiden, geen haat.’ Zelfs voor degenen die zich religieus tegen Israël verzetten, is Waters een acuut pijnlijke publiciteitsramp geworden.

Gezien binnen deze specifieke context, lijkt de video die hij op de 19e heeft uitgebracht meer op een wanhopige schreeuw om aandacht en hulp. Het feit dat het niet werd beantwoord door zijn voormalige bandleden, benadrukt alleen maar de diepte van zijn mentale hachelijke situatie en leed. Blijkbaar heeft de mishandelde genoeg van de dader.

Plaatje hierboven: De beroemde singer-songwriter en voormalig Beatles basgitarist Paul McCartney werd aangekondigd als een van de negen ontvangers van de prestigieuze Wolf Prize van Israël. Bij het bekendmaken van de winnaars zei de Israëlische president Reuven Rivlin dat “samen met het prijzencomité, ik en vele Israëliërs de eeuwige liefde delen voor het werk van Sir Paul McCartney en de Beatles.” Paul McCartney kreeg doodsbedreigingen van anti-Israëlische BDS-groepen (boycott, desinvestering en sancties) toen hij in 2008 in Israël ging optreden. Maar de ex-Beatle liet zich niet afschrikken en het concert in Tel Aviv ging gewoon door.