Citaat uit “Dit zijn de namen” – Tommy Wieringa

Eens stonden landen en continenten open voor hen die het geluk zochten, grenzen waren zacht en doorlaatbaar – nu waren ze in beton gegoten en met prikkeldraad omhangen. Als blinden tastten de reizigers met duizenden tegelijk de muren af, op zoek naar zwakke plekken, een bres, een gaatje waar ze doorheen konden glippen. Een golf van mensen spoelde tegen die muren aan, het was onmogelijk om ze allemaal tegen te houden. Ze kwamen met ontelbaren en ieder van hen leefde in de hoop en verwachting dat hij bij de gelukkigen hoorde die de overkant zouden bereiken. Het was het gedrag van het dier dat in zwermen reist, dat met het verlies van individuele leden rekening houdt maar als soort zal overleven.