Kan men uitgerekend vandaag in Duitsland vrede vinden tegen de beruchte haat tegen Joden en tegen alles wat Joods is?

Vijfenzeventig jaar na de val van nazi-Duitsland probeert een in Hamburg wonende Israëlische Arabier de ogen van Duitsland te openen voor wat hij, een expat-Arabier uit Israël die in Europa woont, duidelijk ziet: antisemitisme is niet verdwenen en moet direct bij de wortels worden gegrepen.

Ahmad Mansour werd geboren in de Israëlische stad Tira, ten noordoosten van Tel Aviv, waar hij twee decennia geleden studeerde om psycholoog te worden en op een noodlottige dag midden in een terroristische aanslag terechtkwam.

In het Duitstalige dagblad Neue Zürcher Zeitung schreef Mansour:

Andermaal was een Palestijn, gedreven door haat en opgejaagd door ideologie, van plan om Yahudi’s, joden, te vermoorden. Dus hier wilde weer iemand zoveel mogelijk mensen doden met een wapen met als doel: ‘Verwijder Israël van de kaart!’ Ik was opgegroeid met slogans als een Arabische Israëliër.

Mansour, die in zijn jeugd ook werd blootgesteld aan de radicale islam, besloot dat hij genoeg had van ‘onrust en haat’ en dacht dat “ik in Duitsland van alle plaatsen vrede zou vinden voor de beruchte haat tegen joden en alles wat joods is. Ik had gehoord dat in Duitsland met name het verleden was behandeld, het bewustzijn van antisemitisme sterk was en de sociale vrede zeker was“, schreef Mansour.

Toen hij zich in Europa vestigde, besefte Mansour dat de haat waar hij voor wilde vluchten overal was, en hij moest er iets aan doen en vroeg zich hardop af: “Waar komt deze obsessie om Israël te bekritiseren vandaan?“

Hij woont nu in Hamburg en zijn ontmoetingen met de Jodenhaat hebben hem ertoe gebracht de organisatie Mind Prevention op te richten – het Mansour Initiative for Democracy Promotion and Prevention of Extremism:

Vandaag, in 2020, ervaar ik een nieuwe nachtmerrie van antisemitisme. We moeten allemaal de realiteit onder ogen zien: antisemitisme is niet terug – het is er nog steeds, het wordt luider en agressiever, in bijna alle milieus. Haat tegen zionisten, haat tegen joden, haat tegen Israël … het maakt niet uit hoe je het noemt.

Mansour riep zijn geadopteerde land op om actie te ondernemen. “De democratie van Duitsland moet haar historische verantwoordelijkheid serieus nemen. Door de staat gesponsorde samenwerking met islamistische en andere antisemieten kan niet worden getolereerd”, zei Mansour.

Mansour’s werk draait om deradicalisering: voorlichting over antisemitisme, islamisme en rechts-radicalisme. “Antisemitisme, vermomd als ‘kritiek op Israël’, is intellectuele mode, vooral op universiteiten; Twijfelachtige postkolonialistische theorieën maken van Israël de belangrijkste actor die de wereldvrede bedreigt,” merkte hij op.

Maar afgezien van Israël ziet Mansour dat de oude stereotypen van jodenhaat niet zijn verdwenen.

‘Hun fantasieën komen van het internet’
“De oude vervormde beelden blijven Joden afbeelden als de belichaming van het kwaad … Antisemitisme komt opnieuw aan het licht. In Duitsland, Frankrijk en vele andere westerse landen durven steeds meer mensen openlijk te spreken over wat ze denken te ‘weten’ over joden, Israël en het zionisme“, zei hij.

Als psycholoog zegt Mansour dat Duitse jongeren niet geïnteresseerd zijn in hoe het leven van Joden in Duitsland echt is, maar in plaats daarvan “komen hun fantasieën van het internet, ze hebben maar weinig banden met het echte leven”.

Mansour: “Duitsers van bijna alle leeftijden worden vooral aangetrokken door de vijanden van Israël in de Arabische wereld. Dit antisemitische magnetisme mondt uit in de vaak herhaalde zin dat Israëli’s de nieuwe nazi’s zijn …”

“Als psycholoog, als een Israëlische Arabische en historisch verlichte moslim, ben ik verbluft om te horen hoe Duitsers vandaag zulke dingen zeggen”, zei Manour. “Waar komt deze Duitse obsessie met kritiek op Israël vandaan? Waarom is men zo gefixeerd op de kleine democratie in het Midden-Oosten, die zich moet opwerpen tegen alle vijandige niet-democratieën in haar omgeving?”