Uit “Hitlers Frauen” van Guido Knopp (2001)

Voortaan bleef Winifred Wagner op de achtergrond en verzamelde alleen zo nu en dan enkele oud-Wagnerianen en oud-nazi’s om zich heen in afgelegen kamertjes. Van haar vrijwel onveranderde ideeën maakte ze in kleine kring geen geheim. Ze ondertekende haar brieven met ’88’, het codewoord van neo-nazi’s voor ‘Heil Hitler’, ze meesmuilde over de afkorting USA, die ze vertaalde als ‘unser seliger Adolf’ (onze Adolf zaliger), vertelde schrikbarende jodenmoppen en ontmoette soms oude bekenden zoals Heydrichs weduwe Lina. (…)
Tot 1973 hield ze zich aan haar zelfopgelegde zwijgplicht. Had ze het langer volgehouden dan was het oordeel over haar waarschijnlijk anders uitgevallen want van persoonlijk verwijtbaar handelen in de nazi-tijd kan Winifred Wagner niet beticht worden. Ze was weliswaar een hoogst fanatieke Hitler-gelovige, doordrongen van de verwoestende nazi-ideologie, maar in strafrechtelijke zin had ze geen misdaden begaan. Wel heeft ze natuurlijk, door in haar prominente positie voor de dictator op te komen, diens onzalige daden mede mogelijk gemaakt – als meeloopster op het allerhoogste niveau. (…) Het genoemde verwijt treft echter in verschillende gradaties de meerderheid van haar generatie Duitsers. Aan blinde volgzaamheid heeft het Hitler werkelijk niet ontbroken. Winifred Wagner is in dit opzicht een prototype.