Uit “Homo Deus – Een kleine geschiedenis van de toekomst” door Yuval Noah HARARI

De afgelopen eeuwen is de mens zijn belangrijkste ankers kwijtgeraakt. Allereerst verdween in de negentiende en twintigste eeuw, voor velen van ons tenminste, God als zingevende instantie. Maar de afgelopen decennia is ook het humanisme zelf onder druk komen te staan. Veel gerieflijke noties over de mens worden bevraagd en aangevallen. Nieuwe wetenschap leert ons dat het zelf, het “ik” niet bestaat – het is ons brein dat ons wijsmaakt dat we “iemand” zijn. Wie we zijn en hoe we ons zelf beleven is een constructie die iedere vaste kern ontbeert – wanneer we in ons hoofd kijken, komen we veel tegen, maar geen ziel, en zelfs geen “zelf”.