Leven met onzekerheid betekent leven in een open, onbesliste toestand. Ook het beleven van een artistieke ervaring als artistieke ervaring betekent die aanvaarden als een open toestand. Ophouden steeds maar weer de populairste vraag in onze samenleving te stellen: hoe zal het aflopen? Het loopt immers niet af en de vraag ‘hoe zal het aflopen’ heeft geen enkele betekenis. Voor ieder van ons komt een eind aan alle vlees. Maar ‘hoe zal het aflopen’ in welke zin? In de zin dat de lichten aangaan en we allemaal naar buiten gaan? Ook daar ‘loopt het niet af’. Juist het onafgebroken zoeken naar zekerheid voorbij de dingen, misschien zit dat in de menselijke natuur, misschien is het onvermijdelijk, maar mij dunkt dat het zoeken ook iets bevat van het vuur dat de diverse fanatici voedt, die altijd behoefte hebben aan een ‘laatste regel’.
Een open toestand, een klimaat van onzekerheid, het accepteren van onzekerheid niet als een een noodzakelijk, onontkoombaar kwaad, niet als een soort straf, niet als een onderdeel van de verdrijving uit het Paradijs, maar als een vruchtbare toestand, een toestand met zegenrijke kanten, een toestand die de mens die ermee begiftigd is, de onophoudelijke uitdaging biedt om te scheppen, te zoeken, beslissingen te nemen, een groot of klein gebruik van zijn vrijheid te maken. Onzekerheid is in mijn ogen een van de bestaansvoorwaarden voor het scheppen van kunst en vaak ook het voornaamste belang van een kunstwerk.