Het is niet voor niets dat professor David Engels op de kaft van het boek (*) opmerkte dat “de Koude Oorlog niet ophield in 1989, maar doorgaat tot op de huidige dag. Als een wanhopige strijd van de geglobaliseerde liberale orde tegen de laatste verdedigers van traditie, grenzen en cultuur.” Achter het ‘afschudden van ideologische veren’ gaat de permafrost schuil: “een mengsel van collectief, zelfidealiserend narcisme en politieke, sociale, morele massamanipulatie die tegen de burgermaatschappij wordt ingezet.”
Dit “zelf-idealiseren” vat Zwitser (*) in een perfecte zin: “Het messiaanse geïdealiseerde Zelf verplicht de staat immers het echte Zelf te problematiseren.” Want wie een woede-uitbarsting voelt aanzwellen, die moet zichzelf als rechtgeaarde kosmopoliet minachten: een welopgevoede burger laat dergelijke primitieve emoties achter zich! In de wereldmetropool zullen immers leeuwen en lammeren slapen. Het wereldbeeld achter deze ‘nieuwe mens’ en diens metropool is derhalve utopisch en messianistisch.

(*) Tom Zwitser, Permafrost