Buchenwald / Hadmersleben – september 1944

Ik dacht aan de dood die nu zo’n vrolijke rondedans om ons maakt, aan de slachting op wereldschaal die de meest verschrikkelijke tragedie van het menselijke bestaan is. De mens dacht werkelijk door zijn wetenschap en zijn techniek een graad van ongeëvenaarde voornaamheid bereikt te hebben, en hij bekroonde zijn werk door een eerste slachtpartij en nu door een tweede.
Pandemonium van een tijdperk dat zijn evenwicht verloren heeft, op aangrijpende wijze tragisch, waarin soms, onder de ruïnes van de menselijke beschaving, nog de mooiste akkoorden van de mensheid vibreren. Nieuwe middeleeuwen?