Ongenadig is de zon vandaag
ze bakt haar warmte in een pan
die hard de liefde stookt

mijn pook slaat tilt
hij zweet zijn stijfheid uit
ik kijk verslapt en blijf

vertwijfeld zitten op mijn ongemak
in deze verse hitte van een lente
die mij teistert in mijn bleke lijf

ik weet geen raad met deze stralen
dit geweld van licht en blauwe lucht
een vrouw doorpriemt de wolken

met een zucht en bijt haar tong
door lippen die een gif verspreiden
van een nieuwe geilheid: help mij

heersers van het weer en zeden
die nu heden het klimaat bepalen
geef mij raad en sta mij bij met woord

en daad: ik zie haar graag en praat ons
jong verbond nog strakker in akkoord
maar wat dan met het vuur van maart

zo ongekend en onvervaard alsof
het laatste uur hier slaat: niet nu toch
wacht tot morgen ik ga liever trager

dood en zonder zorgen om de zon
de ongekende zonde die mij tergt
en geselt: sterf ik van begeerte heet

(terwijl de regen snikkend sporen wist
lig ik zo stil en stom te stikken
in de tranen van dit wild bestaan)