Wat zit er in een naam? In het geval van de Arabieren, vertelt het je wat hun stam en het land van herkomst zijn. Het verjaagt ook de grootste misvatting die de ‘Palestijnen’ je graag willen laten geloven.

De Arabieren markeren de 15de mei als een herdenkingsdag voor de catastrofe, de ‘Nakba’ in het Arabisch, die hen overkwam met de oprichting van de staat Israël. Ze beweren dat de ‘inheemse’ Arabische inwoners als gevolg daarvan hun ‘thuisland’ moesten ontvluchten. Ze vermelden handig de reden voor de ‘catastrofe’ en waar deze veronderstelde inheemse Arabische inwoners eigenlijk vandaan kwamen en wanneer.

Resolutie 181 van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties van 1947 riep op tot de verdeling van het Britse mandaat in Palestina in afzonderlijke Joodse en Arabische entiteiten. Het Joodse leiderschap aanvaardde de resolutie. De Arabische landen hebben het afgewezen, wat hun recht is. Waar ze geen recht op hadden, was om de Joodse bevolking in het gebied oorlog te verklaren.

De legers van zeven Arabische landen waren erop uit om de Joodse staat te vernietigen, die ze met honderd tegen één in aantal overtroffen. Ze vervolgden ook de Joodse burgers die honderden jaren in hun eigen land woonden, dwongen hen om te vertrekken en hun toevlucht te zoeken in de nieuw gecreëerde staat Israël. De Arabische naties, samen met de Arabische bevolking in het Britse mandaatgebied, probeerden de Joden in de regio te vernietigen en faalden. De enige catastrofe voor hen in dit scenario was dat ze de oorlog verloren.

Zoals in elke oorlog, werden mensen ontworteld en gedwongen te verhuizen. Bijna een miljoen Joden – die niet eens betrokken waren bij de vijandelijkheden – werden verbannen uit Arabische landen; en meer dan 600.000 Arabieren van Israëlisch grondgebied, van wie velen eigenlijk werden verteld om te vertrekken door de oprukkende Arabische legers.

Het (Britse) ‘Mandaat voor Palestina‘ door de Volkenbond (1922) definieerde de grenzen van het thuisland van het Joodse volk als het gebied tussen de rivier de Jordaan in het oosten, de Middellandse Zee in het westen. Dit, zoals uitgelegd, vanwege een lange historische en diep religieuze connectie van de Joden met dit land. Het definieerde ‘Joden’ als de mensen van het land die de San Remo-commissie (1920) ‘Palestina’ noemde, met behulp van de oude Romeinse titel ‘Syrië-Palestina’, gegeven door Caesar Hadrianus, in 132 na Chr.

De Joden brachten de oorspronkelijke naam van ‘Israël’ (ישראל) na bijna 2000 jaar terug. Om dat tegen te gaan, namen de Arabieren de Romeinse term ‘Palestina’ aan, een woord dat in het Arabisch geen betekenis heeft. Ze claimden de inheemse status van ‘Palestijnen’ die al generaties lang in het gebied woonden. Een overzicht van de geschiedenis laat echter zien dat vanaf de tijd van de verdrijving van de Joden door de Romeinen de inwoners van het gebied fluctueerden. Vanaf de verovering van het land door de islamitische Arabieren in 636 na Christus, verschoven de heersers van het land voortdurend tussen moslims, kruisvaarders, Arabische stammen onderling en zelfs de Mongolen. Dit tot 1517, met de Ottomaanse verovering die een zekere mate van relatieve stabiliteit aan het land bracht, maar ook niet lang.

De golven van veroveringen en oorlogen, natuurlijke calamiteiten zoals aardbevingen, harde levensomstandigheden, evenals het periodiek plunderen van Arabische bedoeïenenstammen uit de woestijn, maakte het gebied ongewenst. Er zijn relatief weinig elementen die de continuïteit van vestiging in het Land van Israël kunnen bewijzen, ongeacht of het Jood of Arabisch betreft.

Dus aan de vooravond van de Zionistische nederzetting, die begon met de oprichting van Petah Tikva in 1878, was het land grotendeels verlaten. De bevolking was schaars en deels nomadisch. Beroemde toeristen die Israël destijds bezochten, hebben afzonderlijk getuigd van deze situatie: ze vonden een kleine plattelandsbedoeïenenpopulatie in modderige hutten en beschreef de plaats als een moerasgebied, meestal onontgonnen terrein, dat werd gebruikt als graasland voor geiten en schapen.

De lokale bewoners waren niet de eigenaars van het land. De eigenaars waren rijke families uit het hele Ottomaanse rijk, die geen gebruik hadden gemaakt van het land dat de titels te buiten ging en het hun eer bewezen.

Met de migratie van Joden naar het Land van Israël tussen 1870 en 1947, groeide de Arabische bevolking in het gebied met 270%, bijna driemaal die van Egypte, het Arabische land met het hoogste natuurlijke geboortecijfer op dat moment. Met andere woorden, de toename was voornamelijk te wijten aan migratie. De massale immigratie was het resultaat van economische ontwikkeling en modernisering na Joodse immigratie. De Arabische immigranten waren op zoek naar een bestaan.

Awfiq Bey al-Hourani, de Syrische gouverneur van Hauran, zei in 1934 dat “meer dan 30.000 Syriërs Palestina binnen enkele maanden binnenvielen.” Winston Churchill, op 22 mei 1939, verklaarde dat “de Arabische immigratie tijdens de mandaatperiode naar Palestina zo groot was dat hun aantal zo snel groeide dat zelfs de Joden van de hele wereld het niet konden evenaren.”

Franklin Delano Roosevelt, president van de Verenigde Staten, zei op 17 mei 1939 dat de immigratie van Arabieren naar Palestina sinds 1921 veel groter was dan de immigratie van Joden in recente tijden. Volgens de Britse volkstelling in 1931 waren de moslims in het land niet noodzakelijk Arabieren, te oordelen naar de talen die ze spraken: Afghaans, Albanees, Arabisch, Bosnisch, Circassiaans, Koerdisch, Perzisch, Soedanees en Turks.

De Arabieren geven zelf toe dat de Palestijnse identiteit vervalst is. De Arabieren migreerden massaal naar het gebied rond dezelfde tijd als de Joden hier emigreerden.

Er is een zeer eenvoudige manier om de oorsprong van de Arabieren te identificeren, en dat is volgens hun achternamen. In de Arabische gemeenschappen identificeren de achternamen de stam, of clans waartoe men behoort, een land of een regio van hun afkomst, en in sommige gevallen een beroep.

Het is belangrijk om te benadrukken dat in de tribale cultuur de loyaliteit van elk individu in de allereerste plaats aan hun stam en familie is. Het westerse concept van nationalisme is vreemd aan de tribale cultuur van de Arabieren. Dit is een van de redenen dat met de val van de centrale autoriteit in de Arabische landen in het afgelopen decennium, deze naties in ontreddering vervielen.