De nazi’s vernietigden verschillende grote Sefardische bevolkingscentra en veroorzaakten de bijna volledige ondergang van de Ladino-cultuur.
De nazi-holocaust die het Europese jodendom verwoestte en zijn eeuwenoude cultuur vrijwel vernietigde, vernietigde ook de grote Europese bevolkingscentra van het sefardische (of joods-Spaanse) jodendom en leidde tot de bijna volledige ondergang van zijn unieke taal (Ladino) en tradities.
Sefardische joodse gemeenschappen van Frankrijk en Nederland in het noordwesten tot Joegoslavië en Griekenland in het zuidoosten verdwenen bijna.
Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog was de Europese Sefardische gemeenschap geconcentreerd in de Balkanlanden Griekenland, Joegoslavië en Bulgarije.
De belangrijkste centra waren in Saloniki, Sarajevo, Belgrado en Sofia. De ervaringen van de joodse gemeenschappen op de Balkan tijdens de oorlog varieerden sterk en waren afhankelijk van het soort regime waaronder ze vielen.
De joodse gemeenschappen van Servië en Noord-Griekenland, waaronder de 50.000 joden van Saloniki, vielen in april 1941 onder directe Duitse bezetting en droegen het volle gewicht en de intensiteit van de repressieve maatregelen van de nazi’s, van onteigening, vernedering en dwangarbeid tot gijzeling en uiteindelijk deportatie naar Auschwitz-Birkenau en uitroeiing in maart-augustus 1943.
De Joodse bevolking van Zuid-Griekenland viel onder de jurisdictie van de Italianen, die de invoering van anti-joodse wetgeving schuwden en waar mogelijk weerstand boden aan de Duitse pogingen om hen naar Polen over te brengen, totdat de overgave van Italië op 8 september 1943 de Joden onder Duits gezag bracht.
Sefardische joden in Bosnië en Kroatië werden vanaf april 1941 geregeerd door een door Duitsland opgerichte fascistisch-katholieke satellietstaat, die hen onderwierp aan pogrom – achtige acties voordat ze werden samengedreven naar lokale kampen waar ze zij aan zij met Serviërs en Roma (zigeuners) werden vermoord .
De Joden van Macedonië en Thracië werden gecontroleerd door Bulgaarse bezettingstroepen, die hen, nadat ze staatloos waren geworden, oppakten en aan de Duitsers uitleverden voor deportatie.
Ten slotte stonden de eigenlijke joden in Bulgarije onder de heerschappij van een nazi-bondgenoot die hen onderwierp aan verwoestende anti-joodse wetgeving, maar uiteindelijk zwichtten voor druk van Bulgaarse parlementariërs, geestelijken en intellectuelen om hen niet te deporteren. Zo werden meer dan 50.000 Bulgaarse joden gered.
