Uit ‘Waarover men niet spreekt’ door Wim Van Rooy

Het hyperchristelijke heeft van Europa een continent gemaakt dat alles wil begrijpen en vaak pardonneren, ook het onbegrijpelijke en niet-excuseerbare. Die onoverzichtelijkheid en dat gebrek aan weerbaarheid vindt men nauwelijks terug in Israël. Dat land is een ferm voorbeeld van de standvastigheid, het uitgesproken karakter en de rationaliteit van een kleine natie. Bijkomend: mocht de islam dat land als voorbeeld nemen, dan zouden de mohammedanen al veel verder staan en hun gigantische oliewinsten in het construeren van een decente samenleving hebben gestopt, terwijl het nu eerder zo is dat zelfs het fatale gebrek aan democratie in de Arabische landen onbeschaamd aan Israël toegeschreven wordt (de Turkse eerste minister Ahmed Akdogan). Israël gaat gelukkig zijn eigen precaire weg, ondanks of juist dankzij het harde gegeven dat de islam het wil vernietigen (Ahmed Yousef: The End of the Jewish State. Just a Matter of Time) en heeft door zijn duidelijke visie veel meer overzichtelijkheid gecreëerd.