Uit ‘Waarover men niet spreekt’ door Wim Van Rooy

De morbide synergie van nazistisch rechts, van extreem-links en zijn vele gepalestiniseerde intellectuelen, het congenitale anti-judaïsme van de islam, het als dom humanisme vermomde antisemitisme bij vele ngo’s (Oxfam Novib, Pax Christi, Broederlijk Delen, Palestina Platform, IKV, Cordaid en honderden andere organisaties) en het modieuze postmoderne antizionisme (de democratische vorm van antisemitisme) hebben ertoe geleid dat Jodenhaat, met wat hulp van de Verenigde Naties als instrument in dienst van de Israëlhaters, wereldwijd weer salonfähig is geworden, ondanks alle geritualiseerde Holocaustherdenkingen.
Het antizionisme is nu eenmaal een van de zuilen van de linkse kerk, die erin slaagt via een semantische verschuiving haar Jodenhaat democratisch te maskeren en die het mogelijk heeft gemaakt de scheiding tussen linkse kerk en staat op te heffen – waarin ze zeer gelijkt op de Islam.
Jeanne Kirkpatrick, die vier jaar zitting had in de Veiligheidsraad, zei dat ze na haar ervaringen in dat gremium kon begrijpen hoe de Holocaust ooit tot stand kon zijn gekomen en ze doelde op de manier waarop de wereldgemeenschap met het Joodse volk omgaat.