Nu we aan het eind zijn gekomen van een voor ons nogal turbulent jaar, durven we vrank en vrij de balans opmaken. Wij menen dat niks van alles wat catastrofaal en zelfs dramatisch was, ons zal kunnen klein krijgen. Wij hebben maar één boodschap voor u, en op de eerste plaats ook voor onszelf: de schoonheid van de liefde dient altijd als troost en zal tenslotte overwinnen. Door alle nieuwe kwetsuren, blamages en tegenslagen zullen wij enkel sterker worden, meer nog, wij besluiten vastberaden dat het beste er nog zit aan te komen. Dat menen wij hier met elke pennentrek of tekstaanzet, met iedere streling van het penseel, en vooral met elke vezel van ons innig verenigde liefdeshart. Samen zijn wij dus meer dan één plus één.

Hieronder volgt een kleine oplijsting van wat fout liep in het oude jaar. We werden een paar keer onaangenaam getroffen door mensen die ons kwamen beliegen en bedriegen. Telkens hebben we hen ferm van antwoord gediend, we hoeven geen vrienden en zelfs geen kennissen die denken dat we enkel schoon volk zijn om mee te pronken zonder ons te moeten respecteren in onze kern, want daar zit het meest kostbare kleinood van onze eigenheid, de ware essentie van wie en wat we zijn. Dat klinkt misschien nogal hoogdravend, maar oordeelt u mee aan de hand van de niet-limitatieve opsomming hieronder. Nogmaals, we zijn hier zoveel sterker uitgekomen, onze vrolijkheid en onze levenslust werden niet aangetast. Integendeel, dat zijn de (soms harde) levenslessen waar we doorheen moesten, aan het einde van de rit was het jaar 2024 een gezonde springplank naar een nieuwer en nog frisser begin.

Dancing De Kroon (einde)
Eind 2023 ging onze favoriete danstempel onverwacht dicht. Technische problemen, vertelde de gerante, een kwestie van dagen en het was opgelost. Zij kon het weten, want sinds mei 2023 was ze zelfs eigenares van de zaak, toch volgens haar exclusieve verklaring aan ons. Wij feliciteerden haar een half jaar lang, we schreven zelfs een ode aan haar op Facebook, ter ondersteuning in die moeilijke eindejaarsperiode: zoveel inkomsten verloren door geen feestelijk geopende deuren bij de overgang van oud naar nieuw. Tot een welingelichte bron ons de ware toedracht uit de doeken deed: de zelfverklaarde eigenares had nooit aan de verkoopacte kunnen voldoen, ze bleek een wanbetaler te zijn, haar verhalen hingen aan mekaar van halve waarheden en hele leugens, dat alles opgedreund met een uitgestreken gezicht, zodanig extreem en zelfs extravagant dat ze voor ons – tot op heden – een ziekelijke fantaste lijkt. We confronteerden haar persoonlijk met haar oneerlijk gedrag, haar totaal gebrek aan integriteit en zij verdedigde zich slap met: het waren inderdaad wat leugentjes, maar om bestwil. Om onze eigen bestwil hebben we het contact met haar verbroken, we dansen nog in De Kroon, maar madam is er definitief onttroond. Dit beladen onderwerp hebben we belicht in ons stuk Kroonbekoringen van 31/12/2023.

Kleermaker Bordoni
We konden in contact komen met de Vlaams-Italiaanse media-revelatie Tommaso Bordoni, bekend van TV en van meerdere reportages in kranten en tijdschriften. Bordoni verkocht zich overal zonder blikken of blozen als de beste kleermaker van het land, dat was in die beginfase misschien niet gelogen (dachten wij), dus wij lieten ons door hem de maat nemen in het naburige Lubbeek waar hij als een kasteelheer verbleef: we bestelden een paar (toch wel peperdure) kledingstukken. Even waren we gecharmeerd door het betoog van deze excentrieke vogel, hij hield een pleidooi voor de traditie, met inbegrip van degelijke kleermakerij en bij uitstek: de conservatieve normen en waarden, een woord was een woord bij hem. Dat vertolkte hij luid en met veel overtuiging… wat reeds snel enkel bluf en lef bleek te zijn. De afgewerkte stukken waren inderdaad bijna perfect, maar zijn planning en timing waren een complete ramp, bovendien was hij bij ieder bezoek (voor de pasbeurten) nog onverzorgder, de aanvankelijke dandy betoonde zich meer en meer een sloddervos, zelfs een viespeuk die ons tegemoet kwam vanuit zijn kiekenkot, met vuile botten en besmeurde handen. Uiteindelijk ontdekten we dat haast dezelfde kleren in Brussel op de Adoplhe Maxlaan in Noordafrikaanse boetieks voor ongeveer één vierde van Bordoni’s prijskaartje te koop waren. We waren belogen en bedrogen door een omhoogevallen snob die van cinema en theater zijn handelsmerk had gemaakt. De zure nasmaak hebben we trachten zoet en goed te maken met flink wat woord- en beeldreclame tegen zijn gefoefel en gesjoemel. We brachten dit pro- en contraverhaal met twee columns: Tommasofantastico van 24/01/2024 en Bordonibedriegimplosie van 30/06/2024.

Lady Di
Een nogal flamboyante winkeldame verwelkomt ons als een prinsenkoppel in de schoonheidszaak DI in Leuven. Zij lijkt ons bij een eerste contact vrij eerlijk en rechtgeaard. Wij ruiken niet meteen onraad, deze vrouw verdient bijna spontaan ons vertrouwen – wij geven iedereen initieel graag het voordeel van de twijfel, het hakbijl en het slijpmens zitten niet klaar ten aanval in onze handtas – dus er ontstaat na verloop van tijd zoiets als een vriendelijke band tussen ons, blij dat we mekaar terugzien en effe snel kunnen bijpraten. Onze winkelvriendin geeft wel eens terloops mee dat ze bijklust als mental coach en haar vriend is een hoge pipo bij het weekblad Knack, dat zegt ze zonder zijn naam te verklappen, want dat is privé etc. Tiens, denken wij… Dan wil ze per se afspreken met Nathalie, een gezellige koffieklets, om mekaar te helpen waar het kan. Tja, Nathalie zegt niet nee, maar (tevens tegen mij) geen gezever als ze begint met pogingen tot betalende analyse van mijn zogezegd mentale problemen. Zover is het niet gekomen, want de madam in kwestie kletste er eigenlijk maar wat op los, zoals ook in het volgend (waarschijnlijk) verzonnen verhaal: ze was nog achtergrondzangeres en -danseres geweest bij verschillende bekende Belgische artiesten. Maar toch, desondanks, de gerante van DI had haar reeds aangeduid als haar opvolgster… tot ze ontdekte dat deze lady Di – tijdens haar wekenlange ziekteverlof – tegelijk doodleuk aan het werk was op de schoonheidsafdeling van het warenhuis Inno, twee straten verder in datzelfde Leuven. Weer werden we geconfronteerd met iemand die geen grond raakte in het normale leven, die aan diezelfde grootheidswaanzin leed als de hoofdrolspelers in onze voorgaande voorbeelden. We gaven hiervan een splijtend en toch wel verbijsterend verslag – weerom belogen en bedrogen – in onze bijdrage Etiquetteretteketet van 07/02/2024.

Cultuuroverstuur
Een leverancier van Delhaize – bezorger van de wekelijkse boodschappen – diende volgens de digitale winkelplanning ten laatste tegen 13 uur bij ons langs te komen. Naar goede gewoonte hadden wij ongeveer een kwartier op voorhand zijn aankomstbericht verwacht, maar er kwam niks, zelfs een uur later nog geen melding. Wij bellen de dispatching van Delhaize, daar antwoordt een paniekerige bediende (v) dat het zeker niet aan haar ligt, maar waarschijnlijk aan een geval van overmacht, misschien een accident of wegomlegging, zij weet het niet, maar zij informeert ook niet bij de besteller. Wij wachten ongeduldig af, het werd 15 uur, 16 uur, onze ganse dagplanning lag overhoop. Dan opeens de bel: c’est ici Delhaize. Dat Frans, zonder boe of ba, stond ons al niet aan, maar alla, onze winkelwaar was daar. Komt er zo’n brutale Araab, met donkere blik en zwarte baard, uit de lift gedonderd. Geen goeiendag, laat staan excuses voor zijn retard, drie uur notabene. Ik vraag hem toch wat uitleg, misschien zijn mogelijke reden van verschoning. Barst die kerel daar tegen mij los, in zijn Noordafrikaanse Frans, ik vertaal het voor u: wat wij wel denken, hij is onze domestique niet hé, en wat weten wij van de files, en dat hij ’s morgens om vijf uur uit zijn bed moet, hij heeft een vrouw en drie kinderen, die hij onderhoudt op zijn eentje etc. Ik zeg beleefd dat wij hier in Vlaanderen de gewoonte hebben om de regels van een afspraak te respecteren… Dan ontploft hij helemaal, ik bezondig mij aan… racisme, hij voelt zich gediscrimineerd, hij gaat klacht neerleggen tegen mij… Dat deden wij tegen hem, echter zonder enige reactie van Delhaize. Wie wel reageerde: ons ultralinkse buurmeiske, die had de toverwoordjes racisme en discriminatie horen vallen, die stormde naar buiten en kwam haast ter plekke klaar toen ze zag dat ze een allochtone man kon bijstaan. De Arabier grijnsde en dacht: weer een onnozel Vlaams trien om bij langs te gaan, zo’n graag onderworpen vrouwtje begrijpt tenminste wat een Maghrebijnse macho-cultuur inhoudt. U kan ons omstandig relaas hierover nalezen in de column Delhaizediversiteit van 02/06/2024.

Stads&straatafval
Onze straat wordt al jaren geteisterd door sluikstorters. We signaleerden dit meermaals aan de stedelijke overheid, burgemeester Ridouani reageerde aanvankelijk positief, hij ging zijn betrokken diensten activeren om dit probleem op te lossen.
Wij werden achtereenvolgens gecontacteerd door de wijkmanager en de dienst Stadsreiniging die allebei maatregelen gingen treffen, ze planden werkvergaderingen om hierover te overleggen en zo nodig een onderzoek naar de dader(s) in te stellen. Daarmee stopte hun interventie, en het sluikstorten ging ondertussen gewoon door. Toen we de burgemeester hierop wezen, antwoordde hij niet meer, had het misschien te maken met de gemeenteraadsverkiezingen die achter de rug waren? Als wakkere burgers bleven wij echter alert, we konden een paar keer sluikstorters op heterdaad betrappen, we wisten wie ze waren en waar ze woonden, enz. We meldden dit aan de betrokken diensten die zogezegd ook met een onderzoek bezig waren, we zetten de burgemeester in CC, geen reactie meer, van geen enkele partij. Daarom schreven we een brief met alle gedetailleerde uitleg aan de wijkagent, we deelden mee dat we de sluikstorters konden lokaliseren: van welke blok, welk nummer, etc. Die laatste melding is ook weer een tweetal maanden oud, de brave wetsdienaar (v/m) heeft blijkbaar nog geen tijd gehad (of gemaakt) om ons te contacteren opdat wij hem exact zouden kunnen aanwijzen waar de daders wonen (die nog steeds ongestoord doorgaan met hun smurrie op straat te kwakken). We hebben het Comité P verwittigd van de nalatigheid van de politie om een strafrechterlijk misdrijf te willen vaststellen. Toch is er vooruitgang geboekt: mensen uit de appartementen hebben de camerabeelden nagetrokken, al dan niet legitiem, en hebben een dader op foto kunnen traceren terwijl betrokkene zijn vuiligheid stiekem buiten dumpt. De foto werd op de tussendeur in de hall geplakt, schitterend toch! Zoiets heet: het recht in eigen handen nemen, mag niet, oké, maar wat wil je met onder andere een wijkmanager of een wijkagent waarvan niemand zelfs het gezicht kent, dat zijn papieren tijgers die wij betalen om niks voor ons te doen, die voeren enkel een titel om zichzelf plechtig voor te stellen op praatbarakken en tijdens blablabla-sessies. Dit intrieste relaas van een falende stadoverheid (in zijn kerntaken!) kan u nalezen in ons stuk Smosvuil&sluikpolitiek van 09/10/2024.

Onkuisheidsbedrijf
Om de balans van dit jaar af te ronden gaan we iets schrijven over een flagrant geval van onkuisheid, met name de vuile fratsen van onze laatste kuisvrouw. Ze had zich aangediend als een oerdegelijke Vlaamse werkkracht, ze zat al een gans beroepsleven in het vak van “professionele poetsvrouw”. Na haar eerste passages hadden wij al direct bedenkingen, we begonnen meteen door te hebben waar ze vooral een hekel aan had, dat was aan grondig en degelijk werk. Ze taterde wel volop over alle stofjes die ze zag rondslingeren en die zij zelf handig opving, over opgekuiste vuiltjes waar ze wel oog voor had, een hoop onbenulligheden dus en dienend als oogverblinding, maar toch steeds met een venijnige steek naar mijn echtgenote, de poetsmadam bedoelde eigenlijk: chance dat ge mij nog hebt hé mieke of goed dat ik hier poets hé meiske…. Gebrek aan bescheidenheid was haar tweede grootste handicap na haar totale onbetrouwbaarheid, want ze sjoemelde ongegeneerd met de uren die ze effectief voor ons moest werken, daar hebben we ze op betrapt, zelfs op heterdaad, en dan nog vond ze dat ze in haar recht was, die dienstprestaties (zowel kwaliteit als duur) mocht zij toch zelf bepalen, nietwaar mieke, of was het meiske? We hebben haar stante pede aan de deur gezet, dat vond ze nog niet zo erg, als we maar goeie vrienden blijven, besloot ze… Nee hoor, antwoordden wij formeel en principieel, dat zou zowel onkies als onkuis geweest zijn, wij zijn propere mensen, in ons huis willen wij zulke vuiligheid van handelen en redeneren niet meer. Wij poetsen zelf voortaan, onze netheid zit om te beginnen: vanbinnen. U kan ons stuk aangaande de verkeerd ingeschatte indienstneming van deze dame lezen op Vuilkuisploegen van 29/03/2023.

Jolieke&Juliaan
U zal nu misschien opmerken dat er bij voorgaande oplijsting toch een paar triviale onderwerpen zitten, bestaande uit niet veel meer dan wat kleine wrevel en de mankementen van elke dag. U hebt deels gelijk, beste lezers, onze beoordeling was misschien een beetje strikt en streng, maar weet toch één ding: wij hebben u bij onze verhalen niet belogen of bedrogen. Dat was in feite het strakke thema waaraan deze eindcolumn was opgehangen, wij dragen de moraal en de waarheid zeer hoog in het vaandel.
Dus is het meer dan tijd om hier iets te bekennen, aangaande een intriest verhaal dat wij omwille van voorlopige redenen van zowel discretie als privacy gemakshalve én tactvol in de 3^de persoon brachten. Het betreft het drama van Jolieke en Juliaan die hun (stief)zoon Barry verloren aan een Zwitserse diva die zich toch wel als een echte dievegge had gedragen: ze kwam een zwaar gehandicapte jongeman ontvoeren. Vergeef ons dat wij voor één keer niet volledig zijn geweest in onze berichtgeving, maar voor het afsluiten van dit jaar verschaffen wij u hierover duidelijkheid: de hoofdpersonnages in ons stuk Vervoering&ontvoering van 13/10/2024 waren… wij zelf, de namen Jolieke en Juliaan dienden als voorlopige dekmantel, het had primordiaal te maken met voorzichtigheid en preventieve opstelling. Neen, wij hebben u niks wijsgemaakt, wij wilden eerder te veel ophef en onnodige sensatie vermijden, maar het verhaal op zich was wel integraal waar. En als pijnlijk doordenkertje: het was het allerzwaarste geval, het overklaste in de categorie “belogen & bedrogen” de ganse voorafgaande opsomming, het was in ons eigenste huis dat wij het ongenadigst onderuitgehaald werden… 

Dancing De Kroon (begin)
Ondanks alle dramatiek (de zoon is niet meer teruggekeerd uit Zürich) eindigen wij hier toch met muziek en plezier, met dansen en zwieren, meer bepaald in onze tweede thuisplek: de oerdegelijke en hippe vintage dancing De Kroon in Scherpenheuvel, het mekka bij uitstek van de swing, de quick-step en andere vrolijke danspret in Vlaanderenland. Wij zijn zo dankbaar dat wij daar een paar keer per week mogen vertoeven, om ons gemoed te verlichten en op goed gevoel de armen en benen te strekken in onze ter plaatse uitgevonden danspasjes- en standjes. Wij betuigen onze onuitsprekelijke erkentelijkheid aan de nieuwe uitbaters (Kristof, David en Frans) die deze iconische zaak terug uit haar as hebben doen herrijzen. Deze drie straffe gasten staan in hun eigenste persoon borg voor alles wat zich haaks bevindt op wat wij het voorbije jaar ervaarden als “belogen & en bedrogen”. Er is nog toekomst, er zijn nog een pak goeie mensen. Die vinden wij in ons geval nogal eens vaak pal naast ons, met een grote glimlach… op de dansvloer.

Elke (ogenschijnlijk) onvermijdelijke halte in ons bestaan kan de kiemen van een plotse heropstart bevatten, een acte van geloof en hoop die wij graag ondertekenen. Dit is ons jaareind dat met veel liefde voor een schitterend en hernieuwend begin is geschreven.