Deze column is opgedragen aan Thomas Monjoie (29), de politieman van de zone Brussel Nood die op 10 november 2022 in de Aarschotstraat te Schaarbeek met een scherp slagersmes in de keel werd gestoken door een geschifte moslimfundamentalist.
Thomas bezweek aan zijn verwondingen, de islamitische dader haalde uit met de (ons gruwelijk bekende) kreet: Allahu Akbar.

Tijdens de zes jaar dat ik gids was in Kazerne Dossin, het Museum van de Holocaust te Mechelen, heb ik een paar tientallen Joodse mensen leren kennen. Ik heb er nauwelijks een goeie herinnering aan overgehouden. Bij de eerste confrontatie leken ze vooral afstandelijk en achterdochtig. Toen ik op volle toeren begon te draaien als begeesterde gids, ervaarde ik nogal eens afgunst uit hun kringen. Toen mijn wegen met de directie van het museum uiteenliepen wegens ideologische redenen (inzonderheid: woke, linkiewinkies & politieke correctheid) heeft er geen enkele Jood een poot uitgestoken om mij bij te staan. Ik durfde als enige het minstens latente antisemitisme van de meeste kaderleden aanklagen, maar trek uw plan jong, klonk het uit alle Joodse monden.
Ze leken me net zo kil en egocentrisch als hun verwanten de ultra-orthodoxen en sommige hardleerse kolonisten op de Westbank. Hierbij wil ik zeker niet veralgemenen, het gaat om een volk van 14 miljoen, daarom ben ik de eerste om nog steeds krediet te blijven geven aan hun thuisland Israël.

De ontstaansgeschiedenis van dat Joodse land is een ontzettend ingewikkelde materie.
Ik heb er twee jaar op gestudeerd om een beetje de finesse te kunnen snappen. Een vlugge optelsom leert me dat ik er ongeveer honderd boeken heb over gelezen, dus gemiddeld ééntje per week. Ik geef hier slechts in een notendop de grote lijnen weer van wat ik te weten kwam. Ten eerste, de Israëlis hebben dat land(je) niet gepikt. Het werd hen toegewezen door een resolutie van de Volkenbond in 1947. De Arabieren kregen indertijd eveneens hun deel van die sinds eeuwen barre en onherbergzame streek. De Joden gingen meteen aan de slag, legden moerassen droog en maakten de woestijnen vruchtbaar. Met bloed, zweet en tranen werkten zij aan de ontwikkeling van hun strookje land. De Arabieren besloten zich Palestijnen te noemen en legden zich toe op aanslagen en aanvalsoorlogen tegen Israël. Zij ageerden vanuit hun befaamde vluchtelingenkampen, waar ze inderdaad met 700.000 waren. De Joden in de omliggende Arabische landen moesten eveneens op de vlucht slaan, zij waren met ongeveer 800.000. Deze laatsten weren opgevangen in Israël, probleem meteen opgelost. Voor de Palestijnen in hun derde-generatie-kampen betalen wij via de VN en EU nog steeds.
Het is een miljardenindustrie. Voor de oliesjeiks kunnen hun broeders de Palestijnen de pot op.

Onze westerse ngo’s varen er wel bij, het biedt hen werkgelegenheid, dus zij liggen niet wakker van vredesinitiatieven. Dat doet de terroristische beweging Hamas evenmin, hun handelsmerk is de haat en de dood. Het eerste punt uit hun handvest luidt: de Joden moeten uitgeroeid worden. Deze vrijheidsstrijders genieten al decennia lang de sympathie van onze linkse jongen en meisjes hier te lande, zij betogen enthousiast mee voor een vrij Palestina van de rivier tot aan de zee. Met ander woorden: vermoord de Joden door ze de Middellandse zee in te drijven. Ze kennen echter hun geschiedenis niet: Gaza (de thuishaven van Hamas) was ooit gedeeltelijk bewoond door Joodse kolonisten. Dat kranig volkje zette daar moeizaam land- en tuinbouwbouwbedrijven op, begon fruit- en groenteplantages, organiseerde middelgrote boerderijen, enzovoort, het werden meestal bloeiende ondernemingen. Na de gedwongen uitzetting (onder druk van de anti-Joodse wereldopinie) van deze pioniers in 2005 reageerden de Palestijnen, aangestuurd door Hamas, destructief en hysterisch: al die landerijen, velden en serres werden in brand gestoken, gewelddadig vernietigd. In de plaats kwam… het grote niets, versta hieronder: armoede, godsdienstfanatisme, en vooral hoon en verachting tegenover de (ondernemende) Joden uit hun buurlandje Israël, dit alles gevoed door afgunst en totale inertie om zelf iets uit de grond te stampen.

Gaza is momenteel één groot Sint-Jans-Molenbeek. De andere kant, de Westbank, is een soort mega Anderlecht of Sint-Joost-ten-Node, ik ben er geweest, ik zag de verpaupering en de afgestomptheid, de apathie van de mannen die uren in het theehuis zitten en aan de waterpijp lurken. De vrouwen hadden waarschijnlijk huisarrest, ze waren onzichtbaar, tenzij een paar schaarse zombies die er van kop tot teen gesluierd bijliepen. Er wonen in die regio van de Westelijk Jordaanoever ook nog Joden, ze verblijven er niet allemaal zo illegaal als onze Westerse regimepers dat blijft vertellen, wel ten gevolge van (onder andere) de Oslo akkoorden uit begin jaren ‘90 waarbij het gebied werd opgedeeld in drie zones, met afzonderlijke bevoegdheden (zowel bestuurlijk als militair) voor Arabieren/Palestijnen en Joden/Israëli’s. Een niet onbelangrijk detail: die kolonisten trekken er al eens een fabriekje of andere onderneming op en schenken daarbij werkgelegenheid aan de armlastige Palestijnse bevolking (vergeten en onderdrukt door hun eigen corrupte overheid). Tot hier het lesje geschiedenis.

Voor de volledigheid even vermelden dat de Palestijnen onderling zelf verdeeld zijn, een paar jaar geleden was er zelfs een burgeroorlog tussen Hamas (Gaza) en hun “geloofsbroeders” op de Westbank, ze zijn nog steeds kat en hond. Het landje Israël ligt zeer oncomfortabel en vooral erg onveilig tussen die twee islamitische kemphanen. Voor de buitenwereld vormt Israël gelukkig een geografische buffer tussen de haat van Hamas en de hoon van de overkant. Hoe schizofreen kan dat lijden van die Palestijnen zijn.

In Israël is ongeveer 20 % van de bevolking Arabisch, zij zijn perfect democratisch vertegenwoordigd in alle segmenten van de maatschappij – inclusief de hoogste militaire en politionele ambten – ze mogen zelfs ongestoord naar hun moskeeën gaan.
Ter vergelijking, in de omringende Arabische landen staat nergens nog maar één enkele synagoge.

De slachtpartij die op 7 oktober plaatsvond tegen onschuldige burgers is niet minder dan een misdaad tegen de mensheid: 1400 doden, waarvan de meesten vrouwen, meisjes, kindjes, baby’s en bejaarden. Israël zal met een verwoestende grondoorlog (tegen Hamas) reageren, wees daar maar zeker van, op de hulp van de wereld wachten zij beter niet. Want bij ons in Brussel betoogt men vrolijk tegen het geweld gebruikt door de Joden, de wrede massaslachting van Hamas lijkt hen een evidente verzetsdaad.

Zo weinig mensen zien het grotere plaatje. Dit gaat fundamenteel over de strijd van het mondiale moslim-jihadisme tegen onze vrije westerse wereld. Israël gaat zijn strijd winnen, als het moet vallen ze schurkenstaat Iran (de opstoker én sponsor van Hamas) nucleair aan. Wij hier in het slaperige Westen dreigen onze strijd tegen het obscure en intolerante islamisme  te verliezen, met groteske dank aan onze blinde links-liberale politici, onze bevooroordeelde media, onze wereldvreemde academici, ons verwaterd onderwijs en onze anti-westers gezinde culturo’s. Ik vrees dat de verenigde krachten ter rechterzijde te kort gaan schieten. Daarna kan het snel gaan want… China zal ongevraagd aankloppen. Dan worden zonder dralen de politieke correctheid en het laffe woke weggevaagd, de uitzichtloze migratiestromen worden stopgezet, de klimaatfanatici opgesloten en de moslims worden zonder complimenten monddood gemaakt. Een stalen staatskapitalisme zal geïnstalleerd worden, met meer dan een halvering van onze lonen en uitkeringen.
Er zal een gebetonneerde vrede heersen, zonder nog een recht op vrije meningsuiting. Onze hedendaagse welvaart zal een zure herinnering zijn, maar de wereld zal ten minste niet ten onder gaan aan de monsters van het dodelijke islamterrorisme.

De moraal van dit wrange verhaal: wie niet bereid is om te vechten, zal slaag krijgen. Dat geldt evenzeer voor mensen individueel als voor de gehele wereld. Onze welvaart en onze beschaving zijn gegrondvest op het verzet tegen dictators, dat ging gepaard met verschrikkelijke oorlogen. Hadden wij Churchill & co niet gehad, dan zouden Hitler (of daarna Stalin) hier de plak gezwaaid hebben.
Het verweer van onze geallieerden was meedogenloos, tegenover een nog meedogenlozere aanvalsvijand. Wij wonnen onze strijd 80 jaar geleden, maar op een propere wijze had dat niet gekund. Leven en zeker overleven kan in zijn kern niet zonder een krachtdadige weerbaarheid. Met een slappe en sloganeske geitenwollensokkenpolitiek creëer je binnen de kortste keren de complete anarchie, daarna volgen automatisch de macabere instituten zoals Auschwitz en de Goelag Archipel.

Mag Israël zich als enige land ter wereld misschien niet verdedigen? Ondertussen zitten wij maar te supporteren voor Oekraïne, vaak terecht. Wij leveren wapens en ander bijstandsmateriaal, de Oekraïners mogen verder bombarderen en de Russen gaven als eerste het slechte voorbeeld. Niemand binnen Europa vraagt om dringende vredesonderhandelingen. Maar Israël zou aan tafel moeten gaan zitten met de islamitische misdadigers van Hamas. Ons links-vergiftigde westerse establishment is verblind door Jodenhaat. Zoals ik aan mijn bezoekers in Kazerne Dossin steeds uitlegde: Jodenhaat = mensenhaat = zelfhaat. Om over na te denken graag.

Als afsluiter nog één hallucinant voorbeeld van de complete verdwazing, rakend aan pure zelfdestructie, bij ons trendy volkje hier te lande: het leeghoofdige hobbyclubje LGBTQIA etc propageert de kreet GaysforGaza. Tja, daar gaat Hamas niet zo vrolijk van opkijken, want dat wordt – na het molesteren van Joden – overuren presteren. Homo’s, lesbo’s en andere weke gendersoorten hangen zij gewoon op aan een werfkraan of werpen zij zonder blikken of blozen van een hoog dak. Jihad en om het even welke vorm van liefde, dat gaat niet samen. Islamisme staat voor haat en dood. Het historische christenvolk leerde om na een kaakslag de andere wang aan te bieden, de Joden hebben dat principe nooit onderschreven, het Nieuwe Testament was hun bijbel niet.
Hun motto lijkt eerder: wie ons op de rechterwang slaat, kloppen wij terug op de rechterwang, daarna nog eens op de linkerwang.
Nee, fraai klinkt dat niet. Maar wij zijn gelukzakken, wij leven in de luxe van niet gebukt te gaan onder de gruwel van een Holocaust.

Vanaf maandag 20 november tot en met woensdag 22 november worden op het Ladeuzeplein in Leuven 5.000 kaarsjes ontstoken om ‘de onvoorstelbare verschrikkingen, de wreedheden en het leed’  in Gaza’ aan te klagen. Deze woorden komen uit de mond van burgemeester Mohamed Ridouani. Hij rekent op de burgers, de scholen, de verenigingen etc. om een kring te komen vormen voor de vrede. Met geen woord maakt hij melding van de 1.400 Joodse mensen die afgeslacht werden door de Palestijnse terroristen van Hamas op 7 oktober 2023. Hier word ik lichtjes misselijk van. (Voor wie het nog niet wist: Ridouani is een moslim van origine).