De bibliotheek in Leuven opende de zomer op zijn meest onfrisse manier met een tentoonstelling die extreem links geïnspireerd was. Op 21 juni ging er een expo over Tibet 33 jaar van start, in het Leuvense huisjargon heet zoiets dan “Tibet 33 years”, vermits het Engels er meer en meer de werktaal op de bibvloer wordt, nog effe en je wordt er als Vlaamse bezoeker op zijn Angelsaksisch aangesproken in een instelling die gefinancierd wordt door onze Vlaamse overheid. Maar terug naar Tibet nu: het motto van de expositie duidt op het verhaal van een Tibetaan die al 33 jaar in ons land verblijft en nu pas voor de eerste keer was teruggekeerd naar zijn thuisland, waarbij hij 
vergezeld werd door een fotograaf die pittoreske, idyllische en poëtische plaatjes schoot over de retour-trip naar Tibet, uiteraard met rentree achteraf naar België van onze Leuvense Tibetaan. Het thema was – verwonderlijk toch – identiteit en thuiskomen.
Als argeloze toeschouwer vroeg ik me dan af: waar kwam onze kameraad dan thuis, terug in Tibet of wederkerend in Vlaanderen? Het intrigerende – erger nog: het hemeltergende – was dat er nergens ook maar enige uitleg gegeven werd over de actuele politieke situatie in Tibet, ooit een schitterend land dat nu… geen land meer is, maar slechts een provincie, sinds het een paar decennia geleden brutaal bezet werd door communistisch China. De Chinese dictators hebben de Tibetaanse cultuur hardhandig gesloopt, de Dalai Lama (Tibetaanse geestelijk leider) moest vluchten en politiek onderdak vinden in India, duizenden andere Tibetanen weken noodgedwongen uit, hun volksbeschaving ging zo goed als kopje onder ten gevolge van de doelgerichte en meedogenloze politiek van “omvolking” (= de gedwongen huisvesting van authentieke Chinezen in Tibet).
Dat is in het kort de kanttekening die ik maakte bij de prettige vakantieplaatjes van onze plaatselijke fotograaf die zijn vriend de Tibetaan daar in het zonnetje wilde zetten, zonder het historische kader te schetsen van een maoïstische machtsovername in een land dat zijn boeddhistisch erfgoed ernstig verminkt zag worden, zeg maar met wortel en tak uitgeroeid werd. Zo werken die rode dictaturen nu eenmaal, maar dat heikele punt was men in de Leuvense bib vergeten, alles in Tibet leek rozengeur en maneschijn, overal gezichten van 
lachende mensen, het leven was er peis en vree, nergens een spoor van de Chinese poot, de communistische vuist die Tibet gewurgd had. En dan die dubbelzinnigheid met dat “thuiskomen” en die “identiteit”, nergens wat uitleg over welk land het dan ging, was het echt te veel gevraagd om te beklemtonen dat Vlaanderen het gastland was geweest dat asiel had verleend aan onze gevluchte Tibetaan, neen, men maakte liever een snoepreisje om daar leuke plaatjes van de dieren en de natuur te maken, men plaatste er wat arme mensen naast (mogelijks tegen betaling) om ons een land voor te stellen dat niet meer bestaat, en daarna gezellig terug naar België, in dat veilig Vlaamse Leuven, om daar bij “ons” eigen volk thuis te komen, om daar misschien een (nieuwe) identiteit te vinden… eikes zeggen de makers van de expo, dat gaan we niet in zoveel woorden vertellen, neen, want ze willen hun communistische vriendjes nergens voor het hoofd stoten, zo links én zo woke én zo rood is Leuven, de grootste kleutertuin in ons land als het op politieke kleur bekennen aankomt, men verzwijgt er zonder blikken of blozen de meest manifeste maatschappelijke waarheid als het om socialistische en marxistische mythes gaat, mag ik dat even doorprikken, ja? Want ik verga van schaamte bij het zien van zulke tentoonstelling, dit gaat onbeschroomd over geschiedenisvervalsing.
Even een doordenkertje, met het hanteren van zulk semi-artistiek (= kunstmatig) procedé, dit soort camouflerende praktijken, zou men zelfs van nazi-Duisland indertijd een vrijblijvend, vrolijk sociologisch beeld kunnen geschetst hebben, met foto’s van vredige mensen op het veld, contente arbeiders in de wapenfabrieken, mooie blonde meisjes en jongens in een romantisch Germaans kader (zeker niet vermelden dat het “Hitlerjugend” betrof), schitterende optochten van marcherend militanten met vendels en vaandels, de fanfare voorop (verzwijgen dat het om nazi-fans gaat), met overal de focus op het plezante volk, de bloemetje en de bijtjes, terwijl de Joden langzaam aan het verdwijnen waren, opgepakt en in kampen gestoken: wat men dus zeker niet toont op foto! Men construeert een opgefokte schijnwerkelijkheid, een perfide politiek middel, nietwaar beste volksblinde fotograaf uit Leuven, met uw rode oogkleppen op van links bedrog.
Voor mij kwam de confrontatie met deze vals vertekende tentoonstelling aan als een zweepslag, ik kreeg een onprettige flash-back. In een zelfde kader met bewuste manipulatie van een beladen historisch verleden kwam ik terecht op het einde van mijn zesjarige carrière als gids bij Kazerne Dossin, het museum van de Holocaust in Mechelen. Tijdens het voorjaar 2022 vond er de tentoonstelling “Human Rights” plaats, de Nederlandstalige titel Mensenrechten had men bewust weggelaten, ook het feit dat het museum ressorteert onder de Vlaamse gemeenschap en bij uitstek eet uit die financiële pot, negeerde men graag bij Dossin.
Hun theorieën omtrent identiteit hadden er in de laatste plaats met Vlaanderen te maken, zo was ook hun leerstof voor de gidsen opgesteld, waar ik – de eindproef niet te na gesproken – steeds vierkant mijn voeten aan geveegd heb, meestal met enthousiaste instemming van een divers publiek uit de meest uiteenlopende Vlaamse regio’s, want ons volk is niet dom. Maar dat laatste dachten de curatoren van de vermelde expo wél, ze hingen een geschiedkundig beeld op van de “Human Rights”, pardon de Mensenrechten, waarbij de nefaste en zelfs lugubere rol van het Chinese en Sovjet-Russische communisme onbesproken bleef, erger nog, de pioniers van die maoïstische en stalinistische terreur werden aangehaald als… partizanen en vrijheidsstrijders.
Met ander woorden: de ultieme en diabolische horror aangericht door de massamoordenaars Mao en Stalin werd onder de mat geveegd, daar werd erg selectief en strategisch over gezwegen, de 100 miljoen doden waar hun demonische regimes zich aan bezondigden, waren zelfs geen voetnoot waard op die expo over de mensenrechten. Ik was meer dan verbolgen, ik schaamde me rot als gids, maar ik kroop direct in mijn pen en veroordeelde via ons blog vlijmscherp hun zienswijze.
Dat betekende ook meteen: exit Dossin voor mij. U kan dit bangelijke verhaal, dit intrieste relaas, nog nalezen op ons item “Dossindessin” van 27 februari 2022.
Mijn morele tirade, mijn geweten dat ethisch opspeelde, staat er geboekstaafd voor de toekomst, voor een generatie die de recht(s)geaarde waarheid zal verkiezen boven de ziekelijk linkse indoctrinatie van vandaag. In hetzelfde bedje ligt ons actuele Leuven dus ook te… liegen. Ik schrik hier van niks meer, deze stad loopt krom van de rode en woke standaarden, ons eigen volk zit er steevast op de allerlaatste rij. Wij worden hier om te beginnen ideologisch “omvolkt”, onze meningen worden op hoongelach onthaald, jawel, als bewuste Vlamingen worden wij hier gehaat door de hogepriesters van inclusie met (a priori!) de volksvreemde islam en het bolsjewistische socialisme, zelfs met een Tibet dat niet meer bestaat. Hoe ver kan een volksverraad gaan, barst straks de bom?
PS: hieronder de link naar onze geciteerde column: