Bij de opening van het universitair jaar in Leuven lag de Naamsestraat, waar de stoet van de professoren van start ging – richting misviering in de Sint-Pieterskerk – vol met mensen die in lompen en vodden gehuld waren, het betrof de inmiddels gekende en beruchte ordeverstoorders die meestal met een onmiskenbare vorm van geweld manifesteren voor de vrede op Gaza, daarom verklaren ze openlijk de oorlog aan Israël. Een aantal leden van het academisch personeel ging er eveneens bij liggen, ze likten gretig mee het vuil van de kasseien op, ze waren solidair met deze fanatieke oproerkraaiers die van haatzaaien hun integrale dagvulling hebben gemaakt. De politie keek waakzaam toe opdat deze manifeste vorm van verkeersbelemmering ongehinderd kon doorgaan. De nieuwe rector (v) glunderde, ze kon daarna in de kerk lekker nagenieten van het kwaad dat ze mee had aangericht tegenover de geestelijke man die daar reeds een paar eeuwen woont: de als jood geboren Jezus Christus.

Een paar dagen later vond de “rollerparade” plaats, dat wil zeggen: de studenten (v,m,x) werden massaal uitgenodigd om met hun bagage-trolley in langgerekte stoet op te stappen van het station richting Grote Markt, bedoeling was om met de rollende wieltjes een gigantisch kletterend muziekstuk te maken, ik verklaar me nader: dit werd opgevat als een vorm van… kunst, begeleid en gestuurd door professionele artiesten, die de jonge kudde te dien einde voorzien hadden van bordjes met opschriften zoals “freedom, peace, love, liberty” en andere onspitsvondigheden in wat stilaan de eerste taal van onze Vlaamse stad is: het Engels.
Onze verondersteld intellectuele meisjes en jongens – de vergenderde tussensoorten niet te vergeten – kregen bij de start van hun trolley-festijn een puntzak frieten aangeboden van de stad (dat zijn wij dus, de belastingbetalers), daarna was er een gratis bassen&beats-set in het centrum waarbij de deejays een onderling wedstrijdje voor “het meeste lawijt” hielden, het feestje ging door tot aan het ochtendgloren, terwijl de buurtbewoners hun (slapeloze) kas opvraten. Zelfs de vrouwelijke rector heeft er mee bokkensprongen staan maken, ze stak daarmee minstens de broek van haar toga af om op de goedkoopste manier de populaire tante te spelen. Daarmee was de vrolijke toon gezet voor het nieuwe academiejaar: de zwaar gesponsorde en gesubsidieerde pretpolitiek voor een jong studentenpubliek, met als onvervalst motto: eerst een wilde party organiseren en desnoods de beest uithangen alvorens het studeren aanvangt, dat laatste kan later op het jaar nog, of eventueel een volgend jaar, mislukken kan soms een must zijn voor wie niet uitgerust raakt na het kateren, het belangrijkste is immers dat jonge mensen zichzelf kunnen zijn, kennis en zeker wijsheid zijn secundaire aangelegenheden geworden, eerst komt “ik en de muziek”.

De totaal gerenoveerde Vaartkom is het nieuwe paradepaardje in Leuven, het geheel is vlekkeloos aangelegd, alles oogt er proper en aangenaam, piccobello zelfs, met gezellige wandelboulevards, omzoomd met boompjes en planten, vanop de bankjes kan je naar jezelf kijken in het water dat – nog net niet helder – naast je is aangelegd: een comfortabel droog bad voor alle lokale narcisten en woke-passanten, het is er een pittoresk prentje geworden voor fotogenieke postkaarten, ware het niet dat de smartphones met snelle selfies hier de bovenhand halen: ik in de picture. Het zal u niet verwonderen dat deze nieuwe chique buurt peperduur is, mensen die goed geboerd hebben kopen er een appartementje, het zijn vaak jong gepensioneerden of welgestelde twee-verdieners met één hond en zonder kinderen, voor de bemiddelde bejaarden is er een exclusief rusthuis voorzien. Maar Leuven zou zijn eigenheid miskennen moest ook hier de evenementenindustrie niet aangezwengeld worden, laat dus maar oprukken dat lawaai: burgervader Mister Mo droomt euforisch in luid uitgesproken boodschappen over buurtfeesten, over vaart- en waterhappenings, over muziekfestivalletjes, over piano- en trommelconcerten, over voorzieningen voor een jong publiek (skaters, muurklimmers, free podium, kunst op straat), over een speeltuin met plonsbad, over een plezante invasie van de horeca met op zijn minst muzikaal verwarmde terrassen in de winter en verfrissende dj-sets in de zomer, over knetterend vuurwerk tijdens nachtelijke manifestaties om de Vaartburgers te amuseren… tot het hun strot uitkomt (denk ik) en ze daar hun luxueuze woonst met veel verlies moeten verkopen. Dan komen de troepen van de rode en groene roeptoeters daar aangerukt, met in hun zog de verloederde nieuwe hippies en de alternatieve sloddervossen, daarna kunnen de krakers hun gang gaan, dat wordt dan de waterkroniek van een aangekondigd sloperswerk.
Zo voorspelbaar destructief werken die afbrekers van links, ze verachten en attaqueren de democratie van het volk tot op het bot, onze stad wordt geregeerd door asociale geldverbrassers: de smossende sossen. Propere eigendommen belanden binnen de kortste keren op het stort van de gemeenschap, lees: worden in het bezit gesteld van de immer populaire minderheden en kwetsbaren, de fuifnummers en de leeghangers, de behoeftigen met of zonder hoofddoek. Alles wat van waarde was of is, moet hier vroeg of laat kapot. Wie iets verwierf met zijn naarstig vergaarde spaarcentjes, wordt geplukt en gepluimd door een politieke kaste van linkse potverteerders en  anti-Vlaamse landverraders. Tot ons lot het volgende is: wij worden emigrant, wij gaan weg uit eigen land.

Zoals u ondertussen allen zult weten wordt Leuven Culturele Hoofdstad van Europa in 2030, onze stedelijke bestuurders haalden het in een millimetersprint van Namen en… Sint-Jans-Molenbeek, deze laatste gemeente werd door onze Belgo-Marokkaanse burgemeester een “locatie in forse groei” genoemd, volgens mij bedoelde hij hiermee: nog even en het is daar het Gaza van België, wat volgens Mister Mo al een verdienste op zich is, onze ganse stad hangt immers vol met affiches pro Hamas. Enfin, die grap met de Europese promotie gaat ons 70 miljoen euro kosten, wat men weer grotendeels met onze belastingen gaat financieren. Van de nobele woke doelstellingen mag u echter niet verschieten, dat wordt zoals voorspelbaar: diversiteit, duurzaamheid, inclusie en klimaat. Misschien ben ik een cultuurbarbaar, maar wat had ik graag een thema gezien dat over onze volkse eigenheid en onze Vlaamse identiteit zou gegaan hebben, met bijvoorbeeld volgende klemtonen: uit welk verleden komen wij, waar staan we heden en naar welke toekomst willen we evolueren? Zo hadden onze onvolprezen (hard werkende) voorouders ook een plaatsje in de Europese eregalerij gekregen, zo zou de momenteel dreigende omvolking – ten gevolge van toenemende islamisering en massale migratie – in beeld gebracht zijn en zo zou men eens maatschappelijk kunnen nagedacht hebben hoe wij hier het boeltje nog gaan redden. Misschien had men onze excellerende vorsers van Imec – het Leuvens Silicon Valley – de opdracht kunnen gegeven hebben om een wetenschappelijk model uit te tekenen met behulp van (uiteraard) AI, Chat GPT, Deep Seek en andere hoogtechnologische snufjes, zodat wij een realistische kijk zouden krijgen op onze overlevingskansen hier als Vlaming. Nee hoor, dat laatste woord klinkt als een gesel voor de linkse elite van Leuven, men wil iedereen mee in het culturele bad nemen, maar één harde veto wordt er consequent gesteld: rot op Vlaanderen, we willen u hier niet (behalve uw centen). Onze smalle Mister Mohammed stelde het alzo: Leuven moet eindelijk van zijn bestofte Ernest Claes imago af. Wat een kaakslag voor de gewone mensen, men velt een reus van een vent, een literaire held uit het Nederlandse taalgebied. In zijn geboortedorp Scherpenheuvel-Zichem wordt er geweend en getandenknarst, ze mogen van mij met veel tamboer in Leuven komen demonsteren, op potten en pannen slaan en rammelen aan de voordeur van alle linkse snoevers en snobs, te beginnen bij onze moskee-burgemeester: een perfecte bastaard in ons Vlaamse nest.

Die anti-volkse commerce en die luid schallende fanfare van multicul & co vormt de bedreiging bij uitstek van onze maatschappij, laat ons dus ijveren en strijden voor het permanente overleven van ons westers continent én onze blanke beschaving, desnoods met Leuven als eeuwige hoofdstad van Europa. Daar teken ik graag voor, het is een concept om eens op muziek zetten, dat mag heibel en deining veroorzaken, het is een liedje dat de grootste Vlaamse hit aller tijden zal worden.