Nathalie las in de zomer van 2019 het Boek van Vincent, de ode die ik schreef voor mijn overleden zoon. Zij was gepakt door het verhaal en stuurde een mailtje naar de schrijver. Dat was op 23 augustus 2019.
Ik antwoordde haar nog diezelfde dag.
Zo ontstond er gedurende vijf weken een intense correspondentie, het klikte om te beginnen digitaal. In het echte leven hebben wij mekaar voor de eerste keer ontmoet op vrijdag 27 september 2019. Wij werden aanvankelijk beste maatjes, we spraken meermaals per week af, gezellig bij een koffietje en een theetje in het volkscafé. We konden van harte praten en vooral prima luisteren naar mekaar, we hoorden graag de wederzijdse verhalen, gekruid met de drama’s langs beide kanten, maar ook de plezante anekdotes, de lach was van bij aanvang ons beider bondgenoot. Eind januari 2020 werden we een liefdespaar en op vrijdag 26 september 2020 gaven we mekaar het plechtige jawoord. We huwden exact één jaar na onze eerste ontmoeting.
Toen begon het lange afvallingsparcours, hoe hechter wij onderling werden, hoe meer familie, kennissen en vrienden weggingen van ons, of die wij lieten vertrekken wegens door ons te licht bevonden voor de zwaarte die wij samen droegen, de droefnis om alles wat ons ontvallen was, de tragiek die ons deel was geworden. Allemaal verhalen die niet zo vrolijk waren, maar toch bleven wij lachen en doorgaan, ook volop dansend, dat werd ons niet altijd in dank afgenomen. Ons klare en open antwoord bestaat hier uit deze symbolische fotoreeks, wij willen met trots tonen dat we hebben stand gehouden, samen sterk in eendracht en liefdeskracht.
Wij herdenken op 3 september het zesjarig overlijden van Vincent (1981-2018), een andere zoon hebben wij kunnen redden, wij hebben hem stevig in het echte leven weten te verankeren, dat geluk compenseert voor een stuk de dood van het eerste kind, dat niettemin aanwezig blijft in onze diepste gedachten, lees het in onze ogen op de foto’s graag. Zoveel tragische noodwendigheden hebben ons enkel nog schoner samengebracht, de liefde is het sterkste antwoord op dramatische mokerslagen, gedeeld verdriet wordt een stille maar immense kracht. Het leven was zovele keren ongenadig voor ons, maar nogmaals: hier staan we dan, meermaals gewond maar blakend van gezonde verliefdheid op mekaar.
