Een tijdje geleden las ik op de digitale versie van een Britse krant een werkelijk hallucinant en haast surrealistisch seksverhaal.
Het ging over een Noord-Ierse vrouw van 36 jaar die ongeveer 20 jaar geleden haar pasgeboren zoontje had afgestaan voor adoptie. Ze deed dit omwille van financiële redenen, ze ging nog naar school en ze kwam uit een kansarm gezin, haar ouders weigerden om de zorg voor de baby (met onbekende vader) op zich te nemen. Maar nadien had ze spijt gekregen, haar geweten was blijven protesteren, het gevoel dat ze een kindje in de steek had gelaten speelde haar parten. Let wel, ze betreurde niet het feit dat het haar kindje was, het was niet haar moederinstinct dat knaagde, maar wel het feit dat ze haar verantwoordelijkheid niet had genomen tegenover de baby die uit haar lichaam was geboren. Dus ging ze op zoek naar de jongen waarvan ze aanvankelijk geen enkel spoor meer had en… ze vond hem na eindeloze opzoekingen en niet aflatend speurwerk terug. Haar zoon die ondertussen 16 jaar was, wist niet wat hem overkwam, hij was compleet overdonderd door de kennismaking met zijn biologische mama waarvan men hem jarenlang had verteld dat ze overleden was. Maar dan nam het verhaal al heel snel een andere wending, de moeder slaagde er maar niet in om haar bloedeigen zoon in dat puberkind te zien, en de zoon keek aan tegen een vrouw die hij met moeite mama kon noemen. Toch gingen ze samenwonen, de vrouw koesterde en verzorgde de jongeman als de persoon die haar het liefst op aarde was, de jongen had bovendien het angelieke uiterlijk van een adonis, een ware posterboy, de moeder bleek de geslaagde versie van een sexy milf, dat vergemakkelijkte allicht de aantrekkingskracht en de vertroeteling langs beide kanten, maar zo vervaagden ook langzaam de grenzen en het ongelooflijke, het werkelijk onvoorstelbare en het bij uitstek onwettelijke viel voor: die twee werden willens nillens… minnaars. Ze sliepen in hetzelfde bed, als man en vrouw, dit werd een perfect geval van incest. Door de achterklap van kennissen lekte de zaak uit en het kwam tot een rechtsgeding. De mama kreeg een jarenlange gevangenisstraf en de zoon werd terug naar een instelling gestuurd tot aan zijn meerderjarigheid. Dit was het bruuske einde van een ongebruikelijke romance. Beiden hadden met stelligheid beweerd dat alles uit vrije wil was geschied, dat er echte liefde in het spel was geweest… no way, vonniste de rechtbank. Er werd zelfs een bezoekverbod in de gevangenis ingesteld. De wet was onverbiddelijk voor erotische liefde binnen de familie.

Nathalie en ik kennen van zeer nabij een jongen van 32 jaar die kampt met een verstandelijke beperking en daarbij nog zwaar autistisch is. Hij liet zich vorig jaar meevoeren (of in feite: ontvoeren) door een vrouw die speciaal vanuit het buitenland was gekomen om zich hier een man “aan te schaffen”. De twee hadden mekaar leren kennen via een videospelletje op internet.
De jongen was erg good looking, met blonde haren, blauwe ogen en een mooi atletisch figuur, hij zat netjes in de kleren en had een aantrekkelijk en zelfs modieus voorkomen. De vrouw had eerder een slordig uiterlijk, op het slonzige af soms, ze was vrij dik en zeker in de heupen vertoonde haar postuur driedubbele afmetingen. Eigenlijk ging het hier om een geval van onrechtmatige toeëigening, zeg maar morele en zelf fysieke diefstal. Het lokmiddel was seks geweest, de relatie die ze nu na maanden nog steeds hebben is gebaseerd op zowel elementen van erotiek als op een gezinsverband tussen moeder en kind. De vrouw verzorgt haar “partner-zoontje”, ze mag er tevens op intieme wijze mee naar bed gaan. En de wet zegt hiertegen niet neen. Wij vragen ons af of ze lang en gelukkig gaan leven, we wensen het hen alvast toe. Maar wat als het kindje op zekere dag geen seks meer wil met de surrogaatmama of vice-versa? Gaat het liefdesmoeke dan verder zorgen voor haar grote baby?

In Becquevoort heb ik een vrouw gekend die samenwoonde met haar 15-jarige stiefzoon, het was een kind van haar overleden man en diens jong gestorven echtgenote. De jongeman had het karaktervolle uiterlijk van een jongvolwassene, hij was vrij robuust van bouw, maar in de omgang was hij eerder teruggetrokken, hij leed duidelijk onder het verlies van zijn ouders. Elke avond maakte hij een wandeling met zijn stiefmama door de veldwegen van het dorp. Dan liepen ze arm in arm, verstrengeld als echte verliefden. De vrouw was vooraan in de veertig, een zeer aantrekkelijke dame en steeds koket gekleed, ze verborg zeker haar weelderige vormen niet. Uiteraard werd er in het dorp geroddeld over dit “verboden” koppel. Hun al dan niet romantische band kwam helaas reeds na twee jaar ten einde, ook schoon madammen kunnen op het noodlot van kanker stoten, zo geschiedde. De jongen verloor na een kort ziekteproces zijn stiefmama… en misschien zijn stiekeme minnares. Dat laatste wil ik zelfs hopen voor hem, moge hij later een uitstekende liefdesman zijn geworden, dankzij haar.

In onze straat in Baalrode woonde een pronte dame waarvan ik de leeftijd op minstens 65 jaar schatte. Ze was al een paar jaar weduwe nadat haar man was omgekomen in een verkeersongeluk. Het waren zeer bemiddelde mensen, daarvan getuigde hun kast van een villa met dure siertuin en al de rest van wat als pure luxe gold. Op zekere dag begon ze regelmatig bezoek te krijgen van een veel jongere man, een erg knappe kerel die hoogstens 35 leek. Meteen kwamen de roddels in de gemeente op gang, men hield die gast voor een gigolo die tegen zware betaling zijn diensten kwam leveren, jawel hoor: dat waren zeker prestaties van seksuele aard. Dat is sowieso een veronderstelling die de mensen het liefst maken: bij gebrek aan seksplezier in eigen bed genieten ze dan nog eens lekker mee. Enfin, onze mister gigolo bleef niet aan huis komen bij zijn zogezegde cliënte, neen, hij ging er bij… inwonen. Nog mooier, dachten ze in Baalrode, dat is nu echt eens een beroepspoeper. Het verlustigde volk vulde verder zijn eigen (geil) verzonnen verhalen in, over nachtelijke orgieën waarbij ook de kameraden van de (in hun vuile ogen) afgekeurde neuker langskwamen, het was alsof het luxueuze huis van de twee tortelduifjes een ordinaire gangbang locatie was geworden. Schone liedjes duren meestal niet lang, aan deze liederlijkheid maakt onze God (van het dorp) vroeg of laat een einde, ik citeer hier vrij uit de luidop gesproken gazetten van onze eertijdse wijk. En ja, deze zogezegde rare romance stopte plots, want de madam (in mijn ogen met hoge standing) kwam opeens te overlijden. Hartinfarct, omdat ze op haar leeftijd nog te veel van haar gat heeft gegeven, spraken de kwatongen, plus hun voorspelbare prognose: die onfatsoenlijke poeper gaat daar dat ganse boeltje erven, wat natuurlijk van bij aanvang zijn misdadige bedoeling was, wie weet heeft hij haar daarvoor niks “aangedaan”, en alle andere blablabla van de achterklappers. Ik heb niet geweten naar wie de erfenis van die dame is gegaan, kinderen of familie had ze niet meer, maar één grote liefde heeft ze helaas wel achtergelaten, dat was haar jonge minnaar, die man bleek ontroostbaar na haar dood. Hij heeft het kort nadien krachtdadig opgelost: hij pleegde… zelfmoord. Hij ligt op het kerkhof van Baalrode pal naast zijn dierbare geliefde, ze zijn mekaars morele erfgenamen geworden tot in het verre hiernamaals. Ze zullen eeuwig blijven voortleven, ze hebben nu voor altijd dezelfde leeftijd.

Het gewone volk gromt nog wat, hier en daar spartelt een sukkelaar verder met een laatste sullige roddel. Het is de impotentie van simpele mensen die meteen veroordelen wat aan hun verbeelding ontsnapt. Wie weet missen Nathaliefje en ik ook de schakel die de ogenschijnlijk onmogelijke liefde van de jongen in paragraaf twee kan verklaren.