Als scholier van het lager middelbaar in het college te Diest zag ik in mei ’68 ons ganse schoolcomplex leeglopen, iedereen ging betogen, voor of tegen iets dat ze zelf niet wisten, voor sommigen had het ook Vietnam Vlaams mogen geweest zijn, als we ons maar lieten horen nietwaar. Enfin, bij die “we” hoorde ik niet, ik bleef braaf – geheel tegen mijn pubernatuur in – op school, samen met kwezel Fee, die later deken is geworden van Diest, naast zijn voltijdse job als stiekeme man van zijn vaste vriend. De derde stakingsweigeraar was schotse Pol  van Becquevoort, hij bracht het tot katholiek moraalfilosoof en haalde als pas afgestudeerde de voorpagina van de gazet met volgend “moreel” bericht: zijn spiksplinternieuwe BMW was gepikt… Tja. Om maar te zeggen dat ik daar in het beste gezelschap was op die verlaten speelplaats, het kruim van de latere clerus probeerde zich over mij te ontfermen, ik waakte er wel over dat ze mij niet aan hun kruis nagelden. Met deze semi-godsdienstige intro wil ik enkel zeggen dat ik indertijd zeker geen linkse jongen was, aan de universiteit kreeg ik nog meer aversie van die crypto-communistische kringen met hun eeuwige aanstellerij over solidariteit met de arbeiders, ik was begot geboren en getogen in een werkmansbiotoop, dat was Baalrode, ik had het recht om te zeggen dat daar niks heldhaftigs laat staan romantisch aan was. Pas vanaf de jaren ’80 maakte ik een lichte zwenking naar linksigheid, in de slipstream van authentieke socialistische politici als de charismatische Karel Van Miert en zijn kompaan Louis Tobback.
De begeestering en de eerlijkheid van dat frisse tweetal trok me over de streep – weg van rechts – ik las opeens De Morgen en bekeerde me tot de rest van dat ideologische spectrum, met hun florissante winkel op het artistieke, literaire en culturele vlak.
Maar naarmate de eeuwwisseling dichterbij kwam, sloop de twijfel in mij, ik zag de eerste kiemen van de politieke correctheid, de tergende desinteresse met betrekking tot ontvlaamsing en de manifeste volksverlakking gepaard met de onbeschaamdheid en het profitariaat van het salonsocialisme, maar vooral de totale nonchalance bij dat chique gauche caviar aangaande islamisering en losgeslagen massamigratie.

Ondertussen was er versneld en erg toxisch zoiets als een reguliere regimepers ontstaan: oude en betrouwbare media-iconen als De Standaard en Knack verloochenden hun traditionele boodschap en sloten zich kritiekloos aan bij de redactionele riedeltjes van de verlinkste kost die verkocht werd bij De Morgen: hip & trendy, lees: tendentieus en leugenachtig. Binnen de kortste keren was ons ganse Vlaamse perslandschap aangetast, nergens nog een authentieke, volkse en conservatieve mening te lezen, ware er niet… ’t Pallieterke geweest, opeens was dat mijn lijfblad geworden, en dat is het tot op heden gebleven. Nergens kan ik zulke sterke stukken lezen als bij hun topduo Jurgen Ceder en Paul Baümer, die gasten zijn journalistiek zo uitzonderlijk begaafd dat het mij zelfs niet verwondert dat ze niet op de politieke actua-programma’s van de VRT worden uitgenodigd, ze zouden daar dat ganse zootje slappe opiniemakers zo omverblazen. Maar het blijft uiteraard beschamend dat die mensen in het bredere medialandschap nauwelijks aan bod komen, zo wordt aan Vlaanderen een volwaardig alternatief voor de (tiranniek) heersende pensée unique – de ideologische eenheidsworst – onthouden. Dus mensen, lees ’t Pallietereke of hun digitale versie Pal Nws.

Een trapje lager staat de Vlaamsgezinde en rechts-traditionele opiniewebsite Doorbraak. Er schrijft uitstekend volk voor dat eerder conservatieve persorgaan, zoals Rik Torfs (spits en ironisch) en Siegfried Bracke (kernachtig en gevat). Ronkende namen zoals Wim Van Rooy en Jean-Pierre Rondas lijken er op de achtergrond geraakt, ze schreven beiden ellenlange epistels maar het las telkens als bijbelse waarheden, klopt het dat ze weggecensureerd zijn sinds chefke Bracke er (zogezegd) de redactionele scepter zwaait? Anderzijds mag een rabiate jodenhater als Johan Sanctorrum er zijn wekelijks vuil en vergif blijven spuwen, om maar te zeggen: een consequente lijn in dat beleid lijkt me er niet vanzelfsprekend. Bij Doorbraak wordt weliswaar – doorgaans – uitstekend werk geleverd, maar men wringt er ons al te vaak meningen van een tegenpartij door de strot, dat opgedrongen potje pluriformiteit geeft soms een vieze nasmaak. Wat ook minder en minder prettig proeft, zijn de twee video podcasts van Doorbraak: Wereldblik en Amerika in Alle Staten, allebei ongelooflijk straf begonnen maar veel te snel ontaard in slap geleuter, zo is vaste gast Axel Buysse (WB) er een onhebbelijke gewoonte van beginnen maken om lacherig over president Trump te praten, zelfs in de week dat diezelfde Trump het vredesakkoord voor het Midden-Oosten zo goed als rond had, en presentator Jan Lievens (AIAS) moet u zeker eens beluisteren als u een stevig In de Gloria moment wil meemaken, moest hij falen, dan vangt mede-acteur David Neyskens dat wel op met zijn irritante (tegelijk haast hilarische) langdradigheid en zijn onnavolgbaar stuntelige versprekingen, in één woord: Doorbraak vindt hier het amateurtoneel terug uit. Hoe dan ook, wij blijven abonnee van Doorbraak, en dat heeft niks te maken met het feit dat hun CEO tevens de webmaster is van ons blog.

Wij zijn ook abonnee bij de satirische opiniewebsite ’t Scheldt. Wij waren zelfs te gast op hun “geheim adres” in locatie X, dat is geen grap, want zij worden geviseerd en belaagd door de verzamelde regimepers, daarbij enthousiast geholpen door politie- en inlichtingendiensten, parket en gerecht. ’t Scheldt wordt geleid door de intellectueel hyperkinetische en overgetalenteerde (soms duivelse) duizendpoot Gert Van Mol, tevens de grootste ondernemer-chaoot van Vlaanderen. Wij hebben ooit een voorzichtige vorm van samenwerking met Gert overwogen, maar we hebben dat feestje finaal niet laten doorgaan, want ondanks de natuurlijke generositeit van die kerel viel het ons toch wat zwaar dat er 10 maanden dienden te verlopen vooraleer we met die man rond de tafel konden gaan zitten. Oké, ons respect voor zijn volledig tegendraadse onderneming is onaangetast, hij houdt al jarenlang stand tegen een overmacht aan harde agressie van de overheid én haar vazallenpers, die volgend arsenaal tegen hem inzet: valse aantijgingen, bedreigingen, broodroof, processen, monsterboetes, huiszoekingen etc. Gert Van Mol is een partizaan pur sang in vredestijd, maar wij weten niet of we hem naar een oorlog zouden kunnen gaan, want andere wapens dan woorden zouden zelden op tijd aan de frontlinie geraken. Het doet ons niettemin plezier dat de redactie van Gert reeds 20 (twintig!) van onze blogstukken integraal als lezersbrief heeft willen publiceren. Wij blijven fan van ’t Scheldt.

Een recentere ontdekking van ons is het zondagse FikFakNws (20 minuten) van de onvolprezen Dirk Theuns, een entrepreneur in de audiovisuele sector die – volledig non-commercieel én solo – een speeltje heeft bedacht waarin het reguliere nieuws wordt gefileerd en, als het kan, meestal zelfs aan mootjes wordt gehakt. Het FikFakNews is een meer dan frisse verademing voor wie nog niet afgekickt is van de VRT- en VTM-journaals of wie aangetast en ziek is geworden door de klassieke identieke gazettenpraat. Theuns zet de deuren wijd open voor een alternatieve kijk, hij trekt graag een officieel gordijn weg en dan zien we nieuwe feiten en rare ontwikkelingen die stillekes en stiekem achter de schermen geschieden, aan zulke mensen schenken wij graag een bijdrage, door onze aandacht én centjes. Maar… ook deze man moet zich hoeden voor zijn recente neiging om op Donald Trump beginnen neer te kijken, niet doen Dirk, den Donald verkoopt soms wat rare klap – gun hem die show van woorden – maar hij levert daarna wél… daden. Vergeet niet dat die “gekke president” de Israëlische gijzelaars heeft vrijgekregen. Dirk weet dat ook wel, dat zie ik bij uitstek aan zijn clownsgezicht, wat hij helemaal gemeen heeft met de Grote Oranje Man.

Moesten we van de voorgaande alternatief-conservatieve persorganen ter rechterzijde één geheel kunnen maken, dan bezaten we het nec plus ultra in de media-wereld, dan zouden de oude huizen van onze nationale televisiezenders en hun brave kranten-slaafjes kunnen vermorzeld worden tot een hoopje schroot op de geschiedenisbelt van een vermolmde pers. Het is een interessante denkoefening, wij dragen hier zelfs de facto ons steentje bij, de neo-traditionele krachten zouden zich kunnen verenigen en ons een bunker bieden van nieuwe volkscultuur. Ergens is er wél al een stevige aanzet gegeven tot een dergelijk allesomvattend televisie-initiatief, zeker als we naar de samengebalde krachten kijken, het geschiedde weliswaar over de landsgrens, het betreft Ongehoord Nederland. Dit media-kanaal is gehuisvest onder de koepel van NPO (Nederlandse Publieke Omroep), omdat het juridisch niet anders kan, maar vaart een eigen en heerlijk eigengereide koers, alle heilige huisjes mogen bij ON omvergekegeld worden, maar steeds intellectueel integer beredeneerd, met zelfs ruimte voor een tegenargument, en dat alles hoffelijk, proper en welgemanierd. De kernredactie van ON bestaat uit een superquintet: de bedaarde maar immer vastberaden Peter Vlemmix (CEO), de bezadigde erudiet Joost Niemöller (hoofdredacteur), de ravissante en vlijmscherpe rechtsfilosofe Raisa Blommestijn, het flamboyante taalorakel – en geniaal met onderwerpen jonglerende – presentator  Tom de Nooijer (25 jaar!), aangevuld met een sexy milf verschijning op het terrein, het hupse hulpje Arlette Adriani. Elke week tweemaal te bekijken, telkens een uurtje op dinsdag en op donderdag. Men probeert deze mensen klein te krijgen vanuit de overheid, men wil hen de mond snoeren, als dat lukt kan het niet anders dan tijdelijk zijn. Zulke kwaliteit zal blijven bovendrijven, als het moet zelfs vanuit een vrij buitenland (bijvoorbeeld dankzij orbanisatie in Hongarije), laat Nederland dan maar kopje ondergaan, dat wordt daar een natte boel, zo kunnen ze op de boten en de sloepen van migranten springen, de finale vorm van innig verbonden en gezonken integratie.

Zo beste lezers, misschien heb ik hier niks nieuws gebracht, toch was het geen klassiek journaalbericht, maar weet vooral dat er alternatieve kanalen bestaan, blijf bijgevolg niet dom en schakel eens de knop om. Laat De Standaard en De Morgen vandaag nog achter u, verban het Het Nieuwsblad en Het Laatste Nieuws naar niemandsland, laat de bladvulsels van Humo en Knack knetteren in uw haardvuur, verbrand de leugens van de reguliere regimepers, stook hun nonsens en hun onzin op. Verwarm u voortaan aan de vlammenhaard van de Vrije-Woord-predikanten, zoals ik aangaf: ze bestaan, spreek ze aan, lees hun evangelie, wordt mee een traditionele apostel van de conservatieve rede en de volkse trots.