Om het navolgend stukje te duiden, haal ik een zeer oud epistel aan.
Het betreft het ecologisch-ethische evangelie ‘Walden’ van natuurminnaar, dichter en denker Henri Thoreau (1817-1862). Hij kan beschouwd worden als de ‘grote groene goeroe’, hij was de verre voorloper én bron van onze pater Luc Versteylen. De klimaatbeweging citeert geen van beide, wegens ongegeneerd onbelezen. Lege kretologie behoort tot de trendy tijdsgeest, betogen is steeds een feest. Zoeken naar kern en waarheid is vermoeiend. Liever scanderen. We verdraaien de feiten tot we gelijk krijgen. Zoiets.
We gaan bijna twee eeuwen terug in de tijd, met een soort eerste hippie. Henri Thoreau was een bewuste bohémien en een sociale onruststoker. Hij hekelde graag de machthebbers, omwille van hun hypocrisie en hun politiek gekonkel.
Hij stond voor goeie manieren en onderling fatsoen.
Zijn uitgepuurde ideologie valt te illustreren met onderstaande regels.
“Gij die de openbare aangelegenheden bestuurt, heb de deugd lief, en het volk zal deugdzaam zijn. De deugden van hoogstaande mensen zijn als de wind; de deugden van gewone mensen zijn als het gras; het gras buigt mee wanneer de wind eroverheen strijkt”
Aan dat strakke waarheidsgedicht dacht ik spontaan bij het lezen van de weekendkrant Het Laatste Nieuws, meer bepaald het gezelligheidsgesprek van journaliste Isolde Van Den Eynde met premier Alexander De Croo.
De zon scheen, ze deden een terrasje, ze dronken een glas en er was allesbehalve ambras. Isolde gaf de makkelijke voorzetten, Alexander trapte alle ballen binnen.
Applaus op alle banken, het vrouwtje behaagde het mannetje, de vragen waren maar om te lachen, de drankjes verzachtten het afwezige geweten.
De ganse heisa op de sociale media omtrent de pornostrapatsen van de premier bleven lekker onbesproken. Isolde kirde, Alexander lachte krols.
We leven in de beste van de werelden als we goed selecteren, het onfatsoen recycleren tot vergetelheid, een kwestie van wegsorteren. Daar zat die bekoorlijke Isolde Van Den Eynde zich journalistiek te prostitueren. Ze wist van niks, ze pinkte naar De Croo, platonisch bedrog. De madam die anders op elke slak zout legt, slikte nu gretig de promo van de porno weg.
De buitenlandse media maken ondertussen het nodige kabaal over de vermeende schuinsmarcheerder De Croo.
Dat ben ik niet zegt Alexander. Je suis un autre, een existentiële poging om het licht van de hitsige zon te ontkennen.
Het boerenbedrog gaat verder dan het erf van Het Laatste Nieuws. De VRT speelt gretig mee onder het hoedje van verstekeling. Klokkenluider Wouter Verschelden, auteur van het onthullende boek De Doodgravers van België, wordt door de zeurende scherprechter Bart Schols geschoffeerd in zijn leuteruitzending. Om bij te huilen zulk slap gelul.
Het is morele collaboratie van een zelfverklaarde elite, die de linkerflank bestrijkt. Electoraal onbestaande.
Wie ben ik in dit verhaal? Een onooglijke burger die het geluk had om met een politieke kolos van de oppositie te mogen praten, eerst in zijn kantoor, daarna per mail. Wat schreef deze Vlaamse gigant mij, vrank en vrij gebekt zoals hij is:
“Persoonlijk geloof ik dat verhaal, maar weet niet of het zo politiek relevant is in deze bizarre tijden”.
Ik heb het digitaal bericht in mijn bezit, het dateert van 12 augustus 2021 in de ochtend. Het is een dankbaar relikwie.
Er klinkt ook een ander geluid in door, een teneur van euh… laten we niet verder luisteren naar dat gestook en gefluister, want we zouden zelf wel eens bestookt kunnen worden, met pek en veren bestreken, omwille van politiek of burgerlijk overspel bijvoorbeeld.
In dit geval reikt rechts graag de hand aan links. Alleszins een linke boel. En het land houdt de adem in, omwille van de schande. 