Ik heb bij de Rijkswacht en de Federale Politie nooit op een directe manier operationele opdrachten uitgevoerd.
Ik bekleedde tijdens mijn ganse carrière eerder functies met onderzoekstaken die ik vanachter mijn veilige en comfortabele bureau kon uitvoeren. De materie was soms aangebrand, maar ik liep zeker geen gevaar. Ik had weliswaar permanent contact met collega’s die in de vuurlinie stonden, in hun riskante confrontaties met zwaar banditisme en terrorisme (van zowel politiek-ideologische inslag als van islamitische signatuur). Respect voor al die gasten die vaak hun leven riskeerden. Ik heb er ook een paar gekend die hun pensioen niet hebben gehaald.
Zij stierven dapper op het altaar van de misdaad, afgeschoten als goedkope doelwitten of gezochte prooien. Soms waren ze in verdachte omstandigheden uit het leven gestapt. Ik kan zeker niet alles zeggen wat ik denk, ik weet ook niet of mijn beroepsgeheim nog geldt. Maar ethiek staat steeds boven de wet. Ik spreek dus bewust over sommige zaken.

Tijdens mijn aanvangsperiode bij de Rijkswacht merkte ik dikwijls op hoe meedogenloos de werksfeer was, vooral tijdens mijn drie opleidingsjaren. Het was militarisme troef, als motto gold befehl ist befehl, inderdaad met een nazinderend nazi-cachet. De sterkere hakte op de zwakkere in, van hoog tot laag was dat het onverbiddelijke credo. Officieren gingen door voor übermenschen, het was sidderen en beven voor die heerschappen. Wij leerden ook dat wij streng moesten verbaliseren, de wet was de wet. De burgermensen moesten hun plaats kennen. Ordnung muss sein, steeds die onwelriekende naweeën van een vaag nationaalsocialisme (dat in die jaren reeds een drietal decennia passé was).
Ik heb dat ervaren als morele terreur, vele van mijn medeleerlingen leden aan angsten. Daar werden zij van verlost door een professionele brainwash, om dan zelf het beest in de gendarme los te laten. Ik overdrijf misschien, ik hoop zelfs dat het zo erg niet was, maar zo is het me toch bangelijk bijgebleven, in mijn schrikwekkende herinnering, mijn hoogsteigen subjectieve ervaring. Rijkswacht staat voor mij nog steeds gelijk aan nachtmerrie.
Dat raakt aan een bepaalde bende…

De Bende van Nijvel maakte in de jaren 1982, 1983 en 1985 in totaal 28 dodelijke slachtoffers, allen onschuldige burgers. Het bijhorend onderzoek werkte op de verbeelding van menig complotdenker. Tot vandaag blijft de ware toedracht achter de moorddadige overvallen gehuld in mysterie, ondanks twee parlementaire onderzoekscommissies en veertig jaar politioneel onderzoek door verschillende gespecialiseerde cellen.
De verjaringstermijn van de zaak is ondertussen met 10 jaar verlengd. Het is niet uitgesloten dat er in 2025 vooralsnog een proces komt.

Ik heb meerdere collega’s gekend die deel uitmaakten van de destijdse Groep Diane, het interventiekorps uit de jaren ‘70 en ‘80. Dat waren geen lieverdjes.
Dat waren dikke nekken die op ons neerkeken. Wij bestonden zelfs niet voor die cowboys. “Uit de weg, of ik loop u omver”, dat was de lichaamstaal van die mannen. Hun verstandelijke vermogens waren recht evenredig met hun lompe gedrag. Het woordje moraal behoorde niet tot hun dagelijkse werktaal, hun codes waren van een clandestiene orde. Ze joegen ons vooral schrik aan, ze schoten al eens in het wilde weg. Meer ga ik hier niet over zeggen, maar het werd ook op andere plekken beschreven, door anonieme collega’s die nog zoveel meer weten dan ik. Lees er misschien het boek Terroristenjager (van Lionel D. en Annemie Bulté) op na, daarin staan erg voorzichtig ‘de wilde en ongecontroleerde beginjaren’ van dat elitekorps vermeld. Lees ook tussen de regels: bandietjes, een stinkend potje.

Ik geef deze korte sfeerbeschrijving om op een vrij barbaarse cultuur te wijzen.
De modale burger werd geminacht, de rijkswachters werden opgeleid tot elitesoldaten die zich in een politiestaat waanden.
De gespecialiseerde interventiedienst was een vrijkorps dat zelf zijn wrede regels uitvond.
Op zekere dag verdwenen er wapens uit hun opslagplaats, ze gingen plots op geïmproviseerd privé-kamp, ze liepen een soort stage om dingen te doen die niet koosjer waren.
Ik weet het ook maar van te horen zeggen, maar wel van niet de eerste de beste. Het was info uit de tweede bron, een paar stomme getuigen luisterden mee.

Ik liep na mijn opleiding halsoverkop weg uit de omgeving van die aangebrande bende. Ik ging me verstoppen bij de Koning van België, er was plaats voor een jonge bewaker in zijn royale Hof. (Nog een retroactieve dikke merci Sire.
En ook de goeiendag aan uw kwaaie madam. Geniet van dat niet zo dik verdiende pensioen, zolang België niet barst).
Maar ook op dat Koninklijk Paleis werkten politieke dissidenten, ze zaten bij de eigenste veiligheid, die verzekerd werd door onze nationale Rijkswacht. Bedenkelijk toch.

Mijn eerste baas was uit het onvervalste foute rijkswachthout gesneden. Om maar één wansmakelijk voorbeeld te geven: het drugsprobleem wou hij oplossen door zware verslaafden uit de weg te ruimen. U mag dit echt letterlijk interpreteren.
Hij wou die mensen ‘tegen de muur zetten’, executeren! Ik zat er bij en ik keek er naar, met ontzetting, ik aanhoorde de meest extreme haatpraat. Nog een abject citaat van die Waalse adjudant-chef, die losjes de zweep hanteerde en potentiële tegenstanders theatraal met terechtstelling confronteerde: hij verstond echt niet dat zijn collega’s niet d’office tot extreems-rechts behoorden, voor hem was dat een ideologisch axioma.

Ik hoorde uit de mond van diezelfde man dat zijn broer deel uitmaakte van de BOB (Bijzondere Opsporings- en Bewakingsbrigade) in Brussel. Dat broertje was blijkbaar ook geen lieverdje. Hij ging in zijn vrije tijd regelmatig op kamp met andere collega’s van de BOB. Ze deden dan militaire oefeningen in de Ardennen, of soms zelfs in Spanje.
Ik zat weer met open mond, wat was het ware verhaal achter deze achteloze mededeling? Moest er geronseld worden door grote broer, die boeman-spion bij de Koning speelde? Nadere uitleg verkreeg ik niet, ik was indertijd een lichtjes linkse jongen. Met mijn gedachtengoed werd toen de vloer geveegd. Moest ik dringend bekeerd worden, overgehaald naar het kamp van de opstand, waar er stiekem een politionele revolutie aan de gang was? Het zijn maar mijn gissingen achteraf.

Ik zet u nu verder aan het denken: ook de heren Bouhouche en Beijer maakten in die tijd deel uit van diezelfde BOB. Ze bleken jaren later de draaischijf geweest te zijn in alles wat verband had met of raakte aan de Bende van Nijvel. De harde doorslaggevende bewijzen werden net niet geleverd. Ze hadden zelf de kneepjes geleerd in het professionele vak bij de Rijkswacht. Waren zij de leiders geweest op de militaire kampen die georganiseerd werden vanuit de Brusselse speurderskringen? Pijnlijk toch, die 28 doden bleven ijselijk onschuldig terechtgesteld,  de familie stond perplex en rusteloos aan hun graf. Ik vond toen al dat het een verhaal was dat stonk. Het is me altijd blijven achtervolgen.

Ik heb er vaak over gesproken met andere collega’s, het werd telkens afgedaan als een indianenverhaal. Ik ging er van uit dat het spoor naar die kampen al ettelijke keren was onderzocht, dat ik niet de enige was geweest die men eventueel had willen rekruteren. Het bleef een mysterie voor mij, zoals tegelijk de opheldering van de Bende van Nijvel in nevel en mist gehuld bleef. Telkens stokte het onderzoek, of werden er stokjes voor gestoken. De droeve roep om recht weerklonk, maar elk onderzoek liep op een sisser uit. Weggewiste bewijzen, verloren dossiers, valse pistes, vergissingen van het parket, missers van de politie. Het was amateurisme ten top gedreven, de politiek zweeg en het gerecht raakte precies van streek.
Er passeerden soms nepdaders, die even bekenden (voor een handvol geld) en dan weer verdwenen. Er vonden zogezegd roze balletten plaats waar een erotische prins figureerde die later nog Koning werd, een verzonnen verhaal of niet? Was het slechts camouflage of een slap alibi of zelfs een valstrik van het misdadig netwerk achter de schermen dat onze staat wou onderuithalen? Er werden buitenlandse inlichtingendiensten bijgehaald, zoals de CIA en zijn vertakte filialen, die het massaal protest tegen de plaatsing van kernraketten in België wilden kelderen.
De meest helse en extreme scenario’s om de catastrofe van een totale ondergang in onze samenleving te voorkomen… had men daar die dode burgers voor nodig? Om met harde hand de orde te kunnen herstellen, met de Rijkswacht aan de macht, inclusief het nucleaire bommenpakket. Ik was maar een klein en onwetend radertje in dat gigantische geheel van intriges en stokerijen bij die criminele politie.

Een paar jaar geleden heb ik dan toch mijn verhaal naar buiten gebracht, ik contacteerde een ervaren speurder van de bewuste Cel die nog steeds de daders probeerde op te sporen. Slechte info, kapte hij mijn kamp-bekentenis af. Reeds lang onderzocht, leidt nergens naar. Tenzij een vage link met… Léon Degrelle, de gewezen Waalse Führer en fanatieke nazi-adept die sinds 1945 ondergedoken in Spanje leefde. Hij was nooit uitgeleverd aan België. Tja, dat was toch slikken. Het ganse extreemrechtse complot kreeg vorm voor mij. Maar daar stopte het ook meteen. De collega-commissaris besloot dat wij beter samen een pint konden gaan drinken. Nee merci menne man, liever geen santé. Oké, dan ging hij me wel op de hoogte houden.

Ik wacht nog steeds. Het houdt me bezig. Het idee van: ik zat er een paar keer wel heel dichtbij. Zonder bewijs, spijtig. De Bende hangt nog als een schandvlek boven België. Politie, politiek en gerecht, liepen ze hand in hand met de zware misdaad?

Mijn nieuwe FB-vriend RT deelt denkelijk mijn mening niet. Voor hem was de Rijkswacht zonder meer een elitekorps, boven alle twijfels verheven. Ik respecteer RT, de man is een schitterende dichter en volgens externe insiders een goeie mens.
Dan moet ik bescheiden blijven en toegeven dat mijn stelling hierboven ook maar een hypothese is, nochtans plausibel voor mij. Er is ook een fundamenteel verschil tussen RT en mezelf, hij was van bij de prille start een Rijkswachtofficier, hij verkreeg meteen alle elitaire egards. Officieren waren van een hogere orde, ze vertoefden in de betere salons en zaten in fluwelen zetels, het was chique volk. Ik kwam vanuit de basis naar boven gesparteld, ik heb de bagger en de modder over me heen gehad van die botte bende proletariërs bij het lager kader. Ik ‘genoot’ ook van de hoon der heren ‘meerderen’, zoals ze in dat kastesysteem heetten. RT stond meteen met stip genoteerd aan de top, terwijl ik voorzichtig de ladder beklom. Het was een heftig pad naar erkenning.

Maar RT weet evengoed als ik dat in 2017 een oud-lid van de Groep Diane, de genaamde Christiaan B, op zijn sterfbed bekende dat hij De Reus was geweest. Dat was de bijnaam van ‘de man met de zeis’, hij die de moordende mitraillette hanteerde bij de overvallen van de Bende van Nijvel. Zijn profiel klopte bovendien perfect: rijzige gestalte, slank figuur en smal gezicht. Hij was op de dagen van de diverse overvallen telkens met verlof of hij had zich ziek gemeld op zijn werk. De Bende-verdachten Bouhouche en Beijer bleken goede bekenden te zijn van Christiaan B.
Het Federaal Parket bevestigde in 2018 dat hij De Reus… niet was.

Ik vraag hier tot slot aan RT of hij dat geloofwaardig kan vinden. Ik niet. Wie zwijgt er nog steeds voor wie? Ik dus niet.