Tafel- en feestrede uitgesproken in het landhuis te Leest, ter gelegenheid van ons huwelijk op zaterdag 26 september 2020

Even een woordje tussendoor, vooral gericht aan Barry en Katoke, op deze bijzondere dag, ter gelegenheid van een uitzonderlijke en zeker eenmalige gebeurtenis: het huwelijk van hun moeke met ondergetekende, de lucky one, zoals ik mezelf voortaan graag mag noemen.

Ik dacht eerst om voluit eerlijk mijn gedacht te zeggen. Dat wil zeggen om in het lang en in het breed oeverloos uit te wijden. Maar ik bespaar jullie al mijn lyrisch en soms hopeloos ingewikkeld proza, inclusief mijn halfslachtige pogingen tot poëzie.

Laat ik het kort maken, het zo eenvoudig mogelijk houden, daarom niet minder eerlijk. Ik wil hier liever mijn daden laten spreken, en daarom mijn gevoelens met twee materiële items duidelijk maken. Ik wil iets overhandigen aan Barry en Katoke. Het gaat om zaken die eigenlijk op de korte of lange termijn voor Vinnie bestemd waren. Ik heb altijd de gewoonte gehad om hem bij leven op gezette tijden iets te schenken. Vond ik soms de juiste woorden niet, dan sprak ik gewoon met een boek, een cd, een dvd, een kledingstuk of andere spullen die hem dierbaar konden zijn.

Ik gaf hem zelfs nog veel te weinig, dat besef ik nu pas, nu het voorbij is. Nu de baldadige en boosaardige dood elk mogelijk cadeau overbodig heeft gemaakt. Het is op dat vlak gedaan voor mijn zoon, zowel mijn woorden als mijn daden zijn uiteindelijk nog te kort geschoten.
Ik had hem nog duizend keer willen verrassen met zoveel leuke dingen van het leven, maar helaas, het is game over. Dat zijn de harde wetten van het leven. Vinnie is niet meer bij ons op aarde. Hij woont hier nog, maar oneindig dieper dan. Hij zit verankerd in mijn hart, voor altijd, dat wel.

Ik draag mijn zoon dus mee, elke dag nog meer en meer. Dat is dus het finale & waardevolste geschenk, het laatste cadeau dat troost kan bieden.

Nu ik voorgoed in jullie midden mag komen wonen, bij jullie unieke moeke, mijn ultieme supervrouw, breng ik ook mijn enig kind mee. 
Mijn verloren zoon die ik hier een onderkomen wil geven, ik verbeter me, mag geven, van jullie allen. Dank voor deze grandioze welwillendheid, merci voor het warme welkom.

En zo riskeer ik toch weer om eindeloos blijven uit te weiden, vergeef me. Het is voor de goeie, d.w.z. de edelmoedige zaak. Ik had ook een aanloop nodig om jullie iets te overhandigen. Ik hoop dat jullie hierbij graag de plaatsvervangers van Vinnie willen zijn. Jullie zijn het alvast waard.

Aan Barry geef ik een lederen vintage armband. Ik had hem al zo lang weggelegd voor Vinnie, helaas, het heeft niet mogen zijn. In ieder geval het is een sieraad voor een fiere man, het getuigt van degelijkheid, het zal nooit slijten, dus Barry is mooi aangewezen. Alstublieft zoonlief!

Voor Katoke heb ik iets uit de oude doos, het is misschien niet helemaal een origineel cadeau, ik denk dat zij het al eens gezien heeft, recent nog. Ik weet ook zeker dat het Vinnie zou bevallen zijn, hij hield van kwaliteit in alles. Bling bling was nooit zijn favoriete ding, liever origineel en sober vond hij. Daarom voor Katoke deze sixties zonnebril, please dochterlief!

Nu ga ik even zwijgen. Ik ga naast mijn splinternieuwe echtgenote zitten, stiekem naar haar schoonheid kijken, aan haar zijde blijven, tot het einde van onze tijd…