Gisteren 2 januari, bezoek van Nathalie. We gaan het nieuwe jaar inwijden. Ons eerste kalenderjaar dat we samen inzetten. Het wordt feest op mijn studio. Ons dansterritorium is het bed. Buiten woedt de winter, droeve mist en venijnige wind. Nathalie brengt fijntjes de warmte binnen. Haar parfum is als gewijd water waarin ik me onderdompel.
Blijven ademen jongen, zeg ik tegen mezelf, de woorden van Vinnie indachtig. Niet verdrinken in deze liefde die helemaal ondefinieerbaar is. We balanceren op de rand van een smalle weg, wel zonder wankelen, waar de overgang geschiedt tussen uit de hand gelopen vriendschap en dat wat wij noemen: innige verliefsheid. Een hevig sensueel en net geen seksueel gebeuren. Het gaat om respectvolle, propere erotiek.
We gaan foto’s kijken. Intiem moment. De laatste foto’s van Vinnie, hij bevindt zich reeds in zijn comateuze slaap. De drie compleet onwezenlijke, hallucinante, ultieme dagen van zijn aards bestaan. Ademloos bekijken wij zijn totale vredigheid, het absoluut serene van zijn blik. Zijn vertraagde afscheid van de wereld. Er zijn geen woorden om dit tafereel te beschrijven. Daarom zwijgen wij. De beelden snijden door onze pijn.
Ik voel de hand van Nathalie op mijn arm, later op mijn gezicht, een schuchtere zoen. De foto’s passeren één keer de revue. Daarna berusten wij in de winter. Warm, tóch warm, de tristesse en de tragiek worden overstegen door de troost van melancholie. Gedeeld leed kan een mens verheffen. Er installeert zich een diepe waardigheid. Alsof wij samen op een dwarse wijze fier zijn in dit schrijnende verdriet, twee zielen worden één, en wij nemen Vinnie mee, trots op hem. Op deze manier gaat niemand verloren. Hij overleeft zijn dood in ons.
Later op de dag lopen wij de stad in. In een outlet-winkel kiest zij een ring voor mij. Een sober juweel in een zilver dat doorleefd is, vécu of used, woorden om de schoonheid van sporen aan te duiden, de lijnen op een huid, de maturiteit van rimpels, de aaibaarheid van kraaienpootjes. Zij schuift de ring voorzichtig aan mijn vinger. Hij past perfect, alles komt in dit plechtig ogenblik te samen, sacraal moment. De wereld staat even stil. Alsof Vinnie de kans krijgt om met de ogen te knipperen, wakker te worden, uitgeslapen op te staan, relax naar huis te fietsen. Dag kindjes, hier is papa.
Dit leven is een grap die we toch au sérieux moeten nemen. Mijn lief leert me deze les. Tederheid, verstilling, oneindig mededogen. Ze neemt me bij de hand. Ik ben een blinde, ik verloor het zicht op de dingen sinds de dood van mijn zoon. Nathalie is hier en nu mijn mystica. Een godin zij geloofd.