De tekst die u hier momenteel leest, heb ik geschreven deels op 23 augustus 2022, deels op 24 augustus 2022, exact vier jaar na de onderstaande (gecursiveerde) teksten, die opgenomen zijn in Het Boek van Vincent – Icoon van moed en hoop. Het intimistische en fragiele boekje was bedoeld als ode aan mijn overleden zoon en enig kind Vincent. Hij verliet ons op 3 september 2018. Hij was 36 jaar jong.

Op 23 augustus(2018) is dan het voltallig artsenteam, mét prof. Van Cutsem, aan zijn bed geweest. De prof deelde hem omzichtig mee dat ze tegen een medische uitbehandeling aanzaten. Volgens het korte relaas van Vincent aan mij had hij simpelweg gevraagd: “is dit dan het einde” … De dokters beaamden, knikten ja.

Op 24 augustus (2018) heeft hij me bij zich op bed geroepen. Ik moest dicht tegen hem aan komen zitten. Was ook nodig, want zijn stem was al helemaal verzwakt, hij articuleerde ook heel moeilijk. En toen sprak hij die aandoenlijke woorden, ze snijden nog door mijn hart, zo schrijnend: het was genoeg geweest, hij wou dat het stopte, hij voelde dat zijn lichaam uitgestreden was, hij wou naar palliatieve, graag met langzame sedatie, liever geen directe euthanasie … “ik wil zachtjes inslapen, traag vertrekken” … Hij uitte die verschrikkelijke boodschap met zoveel rust dat het leek alsof hij daar ter plekke reeds een andere dimensie had bereikt, hij sprak precies al vanop een vage overkant, een niet bereikbaar land voor mij, ik was hem al een beetje kwijt, het was alsof hij reeds ergens veilig was toegekomen, Vincent had toen mentaal reeds de oversteek gemaakt, naar een ver eiland…

We zijn vier jaar later, het verdriet werd opgestapeld, laag na laag. Maar ook de complete tegenhanger, de onverwachte romantiek, deed zijn intrede, volgens een voor velen onmogelijk en zelfs onverantwoord scenario. Ons huwelijk bleek soms een laakbaar feit. Wij wilden echter het leven eren, wij cultiveerden de regels van de moed en de hoop, die Vincent ons had nagelaten.
Wij herdachten hem bij uitstek met onze speciale levenswijze, wij gaven de exclusieve voorkeur aan een unieke liefde, om de doem van de dood te bestrijden. Wij namen Vincent mee op ons nieuwe liefdevolle pad. Nathalie werd evengoed zijn mama die hem koesterde in haar hart. Ik ken echt geen warmere plek.

Ik geef hieronder nog een emotionele impressie weer van een korte passage aan het doodsbed van mijn zoon. Elk woord dat dan nog wordt gesproken is van bijna bijbelse waarde, het wordt een klein testament van grote wijsheid. Het zijn pakkende momenten die ik niet wil loslaten, die ik vastleg in nagelaten teksten. Om hem niet te vergeten, dat was zijn zelf verklaarde laatste wens.

En plots werd het me zwart voor de ogen, dit was horror, de hel, godverdomme jongen toch, dit is begot niet eerlijk, ik begon onbedaarlijk te snikken en hing scheef van ellende. En dan Vincent, met een perfecte repliek, doodziek, maar zijn blik stond helder, zijn visie was lucide: “kom papa zet u recht, ik moet hier nog even hard doorheen, daarna is het aan jullie”.
Geen spatje zelfmedelijden, hij bleef beresterk, wat een gigant. En toen kreeg ik plots een kus van hem, op de wang, onbeschrijflijk moment, het staat gebeiteld in mijn hart. Hij neep ook nog eens hard in mijn hand. Een laatste opwelling, een grandioze mix van zacht en krachtig. Hij had gezegd, sloot zijn ogen en ging liggen. Klaar voor die laatste rit. Voorop fietsen, toch nog.

Terwijl ik deze regels tik, luiden de klokken in Leuven, de Sint-Pieterskerk sympathiseert met dit uitgeschreven verdriet. De Sint-Pieterskliniek is ondertussen gesloopt. Vincent bracht er zijn allerlaatste week door. Het gebouw ging ten onder, maar mijn zoon leeft door, geborgen in onze liefdescocon.

U kan het volledige relaas, een triest en desondanks hoopgevend verhaal, lezen op ons blog. Het Boek van Vincent is er digitaal en gratis opgenomen. Hij gaf ons een schoon cadeau, een schitterende boodschap van mildheid en mededogen. Hij ging heen en liet ons de liefde, het mooiste geschenk bij leven. Zelfs de dood wordt er deels door opgeheven. Jawel.

Ter uitgeleide een doodsklokkenliedje dat ook een einde van een liefde inluidt.
Het is een andere context dan een sterfgeval, maar evengoed gaat er iets definitief kapot.
Een wereld gaat ten onder, in die donkere maand augustus stort het leven in, dag na dag.