Toen ik ongeveer halverwege de humaniora zat, werd ik eens aangeduid door de prefect van het college om deel te nemen aan een massa-veldloop van de nationale KSA. Ik was al lang geen lid meer van die schoolse en katholieke jeugdbeweging, maar priesters waren toen ook al foefelaars. Het kwam neer op een vervalsing van de deelnemerslijsten, waarvoor waarschijnlijk vergiffenis kon bekomen worden bij een collega-pastoor. Samen met mij werd nog een loopjongen uit een hogere klas aangeduid, eveneens een niet KSA-lid, onze mening werd echter niet gevraagd. Als de kerk in die tijd iets verordonneerde, moesten wij marcheren, meer nog: lopen alsof ons leven ervan af hing. Dat deed ik ook, zelfs in die mate dat ik haast kotsend over de meet kwam. Ik braakte net niet in de nek van mijn voorloper. Mirakels vielen toen nog dagelijks voor, want ik eindigde op een deelnemersveld van een goeie 200 vertrekkers toch wel pal achter die andere leerling van ons college. Ik kende die gast wel, maar niet persoonlijk. Ik weet het zeker, we finishten binnen de eerste 20. Toch niet zo slecht voor twee totaal niet getrainde lange afstandslopers. Ik was toen voetballer, mijn maatje zelfs geen actieve sporter, wel een multi-talent.

Het ging om Kris Wollants, broer van GW die mijn beste klasmaatje was. De gebroers Wollants zaten allebei een jaar vooruit, het waren jonge bollebozen met een groot gevoel voor absurde humor. Ter staving een anekdote, terwijl de klastitularis mij vanachter zijn pupiter ondervroeg, rekende ik op de hulp van de snuggere GW om mij via doorgeschoven vlugbriefjes te helpen. Wat ik las – in nood zijnde om een antwoord – was: poepen is plezanter dan aftrekken.
Nu ja, ik raakte goed de kluts kwijt. Een vettig voorschrift op het slechte moment.

Maar oudere broer Kris was nog zoveel straffer. Die was én adonis én hipperslim én sportief begaafd én artistiek een aankomend totaalartiest: tekenaar, schilder, schrijver, zanger, imitator, stand up comedian, acteur, regisseur, all round entertainer et cetera.
Wat zeer opmerkelijk was, hij vertikte het om na zijn grieks-latijnse  humaniora naar de universiteit te gaan, hij had toen al lak aan gezag, dat was begin jaren ’70 echt een primeur: een 18-jarige puber die de priester-leraars te kakken zette. Kris zag er niet uit als een hippie, maar zijn gedrag was wel pure rock and roll, hij had de attitude van: ik lach die bazige onzin hier weg.

Na onze collegeperiode verloor ik Kris volledig uit het oog. Het zou nog tot begin jaren 2000 duren eer ik indirect terug iets van hem vernam. Ik leerde zijn nichtje kennen, de langbenige blonde LW. Dat werd een op voorhand verloren amourette, zij zag in mij een beginnend en beloftevol dichter, tevens een occasionele lover. Ik verkeek mij op haar lenig lijf en meer nog op haar poëtisch boerenbedrijf, een hoogdravend tijdschrift dat kant noch wal raakte. Ik brak niet verder dan een halve meter door. LW was meer obstakel en ballast dan het verwachte en beloofde promo-meisje. Er rest nu slechts zure nasmaak, net geen rancune. Maar positief blijven, ik hoorde via LW alle trivia over haar nonkel Kris, zij vertelde me uitbundig over zijn swingende en turbulente levenswijze.

Ik heb hem nu eindelijk van dichterbij leren kennen, dankzij het onmiskenbaar (willens nillens) verbindende Facebook. Mijn conclusie: een schitterende vent. Ik vernam dat Kris de voorbije decennia ongeveer 5 kankers overwonnen heeft, of waren het er nog meer? Feit is: hij heeft ontelbare keren tussen leven en dood gezweefd, en nu is hij definitief genezen. De professoren en doktoren hebben hem allemaal gefeliciteerd met volgende woorden: man, wat een wonder der menselijke natuur zijt gij toch, de virussen en tumoren zijn vertrokken uit uw kop en lagere regionen. Kris (69) is weer kerngezond geworden, hij is klaar voor de zoveelste grote liefde.
Eerst moet hij nog een laatste brandend kankerlitteken overwinnen, zijn edeldame (muze) Eléonora die hem thuis liet zitten met zijn buik vol verdriet.

Die begeerde nimf blijft zijn dagen hypothekeren en zijn nachten verminken. Wie dit niet verstaat, een tip: lees zijn epistels op Facebook, zijn korte (soms schrijnende) brieven waarin hij uitschreeuwt wat er nog mankeert aan zijn leven. Zoek op Kris Aka Kit Wollants, dan wordt deze schone man een open boek voor al wie zich dronken wil laten meevoeren op de golven van die meer dan gevoelige poëzie, het zijn de stille hartenkreten van een grote dichter die moedig flirt met wat raakt aan de dood: hij verdicht een noodweg die hoogstaand naar sterven leidt, nog eenmaal opstijgen naar de sterren. Verteerd worden, opbranden door de liefde. Kris is een zielsgenoot van Gerrit Achterberg en Jacques Brel.

Gerrit Achterberg (1905-1968) kan beschouwd worden als de grootste dichter van ons Nederlandse taalgebied. Hij was een poëet pur sang, voor niks anders in de wieg gelegd dan poëzie. De man kende een bewogen levensloop, hij was als verschoppeling grootgebracht en als dompelaar verder door zijn bestaan getrokken en verdwaald. Door een grotesk misverstand pleegde hij als jonge man een doodslag, hij schoot zijn hospita neer. De rest van zijn dagen bracht hij door in psychiatrische instellingen, geen beter plaats om voltijds die grandioze gedichten te schrijven. Zijn exclusieve thema: de begeerde vrouw, de ultieme liefde, de uiteindelijke hereniging. Hij zocht zich in hemelse bewoordingen een hels bezeten weg naar de verlossende symbiose met de droomgeliefde. Kit gaat voor niet minder, maar zijn oorsprong is vredelievender, gezonder.

Ik breng een korte lofzang op de man die voor mij een leven lang vermist was. Waarschijnlijk zal dat zo blijven, gelukkig zijn er die meesterlijke flitsen via FB. Kit is een wonderkind, dat is en was ook zijn ongeluk, zoveel talent in één vent, moeilijk om kiezen op wat dan in te zetten, of telkens weer te beslissen welke vrouw de definitieve geliefde mag of zal worden.
Aan zijn poëzie kan ik niet tippen, maar een lied kan ik hem wel bieden.
Het komt eraan, J’arrive van de passionele bard Jacques Brel.