Het mandaat voor Palestina, wettelijk bindend en internationaal geratificeerd, was gebaseerd op de San Remo-resolutie en gaf Joden het recht om zich in heel Palestina te vestigen.

25 april zou een Israëlische feestdag moeten zijn. Die datum moet worden gevierd als San Remo-dag. Want op die datum, in 1920, kwamen de leiders van de vrije wereld in deze Italiaanse badplaats bijeen om de oprichting van een nationaal huis in Palestina uit te roepen.

Opgemerkt moet worden dat er nooit een Arabisch Palestijnse entiteit is geweest. Palestina was een dorre, stoffige wijk van een verslagen Ottomaans rijk dat een enorme uitgestrekte landmassa besloeg van Turkije via het huidige Syrië, Libanon, Saoedi-Arabië, Jordanië tot aan de Rode Zee en Israël.

De Arabieren ontvingen of grepen enorme stukken land. Uiteindelijk, op 25 april, kregen de Joden, de inheemse bevolking van het oude land Israël gedurende drie millennia, door de wereldmachten het recht om hun vaderland te vestigen.

De beslissing die in San Remo werd genomen, werd verder bekrachtigd door de Volkenbond die “de historische band van de Joodse band met Palestina erkende” en de “redenen om hun nationale thuis in dat land weer op te bouwen”.

Maar hoe zit het met de arme Arabieren? Hadden ze niet ook aanspraken op Palestina? Dat deden ze inderdaad, en ze kregen Jordanië, Syrië, Libanon en Irak als hun deel van het grondgebied.

Maar, zoals de geschiedenis laat zien, is het nooit genoeg voor degenen die hun haat tegen een ras dat het recht verdient en rechtvaardigt om in vrede te leven in een land dat van hen was, niet kunnen slikken.

Toen onafhankelijke Arabische staten, zoals Irak en Egypte, toetraden tot de Volkenbond, waren ze wettelijk verplicht het soevereine recht van het Joodse volk op het land Israël te erkennen.

Dat deden ze niet en trokken in 1948 oorlog met de Joodse Staat, waarmee ze hun internationale verplichtingen als lid van de Volkenbond en later van de Verenigde Naties schonden, omdat alle resoluties en verdragen van de Volkenbond zijn vastgelegd in Artikel 80 van het oprichtingsdocument van de Verenigde Naties, en niet kan worden vernietigd.

San Remo Resolutie, 25 april 1920

Deze overeenkomst tussen geallieerde machten van na de Eerste Wereldoorlog (Groot-Brittannië, Frankrijk, Italië, Japan) werd op 25 april 1920 aangenomen tijdens de San Remo-conferentie. Het mandaat voor Palestina was gebaseerd op deze resolutie; het bevatte de Balfour-verklaring van 1917 en artikel 22 van het Verbond van de Volkenbond.

Het mandaat was verantwoordelijk voor de uitvoering van de verklaring die oorspronkelijk op 8 november 1917 door de Britse regering was afgelegd en door de andere geallieerde mogendheden was aangenomen ten gunste van de vestiging in Palestina van een nationaal tehuis voor het Joodse volk.

Het Mandaat voor Palestina, een historisch document van de Volkenbond, legde het Joodse wettelijke recht vast om zich overal in het westen van Palestina te vestigen, een gebied van 10.000 vierkante mijl tussen de Jordaan en de Middellandse Zee. De wortels van het mandaat kunnen worden herleid tot de oprichting van het moderne zionisme in augustus 1897 en de Balfour-verklaring van 2 november 1917.

Na getuige te zijn geweest van de verspreiding van antisemitisme over de hele wereld, voelde Theodor Herzl zich gedwongen om een ​​politieke beweging op te richten met als doel een Joods Nationaal Huis in het historische Palestina te vestigen, en hij verzamelde het eerste zionistische congres in Bazel, Zwitserland. 

Tijdens de Eerste Wereldoorlog sprak minister van Buitenlandse Zaken Arthur Balfour eenvoudigweg de mening van Groot-Brittannië uit met steun voor “de vestiging in Palestina van een nationaal tehuis voor het Joodse volk”.

Daarentegen is het mandaat de multilaterale bindende overeenkomst die het joodse wettelijke recht vastlegde om zich overal in het geografische gebied dat Palestina heet, het land tussen de Jordaan en de Middellandse Zee, te vestigen, een recht dat ongewijzigd is in het internationaal recht.

De hele Volkenbond [tegenwoordig de Verenigde Naties] – 51 landen – verklaarden unaniem op 24 juli 1922:

Overwegende dat er erkenning is gegeven aan de historische band van het Joodse volk met Palestina en aan de gronden voor de wederopbouw van hun nationale thuis in dat land.