Ik schrijf hier een brief aan Chantal, mijn beste vriendin sinds tien jaar. We maakten samen een decennium door van unieke vriendschap.
Beste Chantal, mijn immense dank voor de alternatieve liefde. Wij waren innige maatjes, op tijd en stond ook intiem, al naar gelang ons leven verliep met onze wederzijdse wisselende liefdes. Jij was perfect op de hoogte van de turbulenties op het relationele vlak bij mij.
Ik vertelde jou als eerste over het wildschone temperament van Maggie, haar steile val in het ravijn van de depressie, haar mislukte zelfmoord, tegelijkertijd haar gelukte stap uit het bewuste leven. Jij wist van de knettergekke Nadette, het crazy kindvrouwtje, de glamour en de glitter van die dure pop, hoe ze me begon te haten als een heks, daarna te stalken als een van de duivel bezeten feeks.
Jij was mijn vertrouwelinge toen ik met mijn verhalen over Tonia kwam, haar benen waren even lang als de jouwe, haar blonde haar even hoog opgestoken, jullie waren aanverwante cup-maatjes, maar tegelijkertijd geen boezemvriendinnen. Nee, Tonia zag overal spoken, zocht naar verborgen liefdes, in alle hoeken en kanten, ook onder mijn bed. Tonia zocht vaak naar charmante Chantal, maar ze vond hoogstens je schaduw, een haarlok, een steelse foto, oké soms schaars gekleed.
Want dat was je wel, mijn favoriete model. Ik mocht honderden foto’s van je nemen, steeds met minder kleren aan. Je showde mij onbeschroomd je blote body, die perfecte (echt wel) grandioze borsten van jou, je naakte glimlach, olala, die kronkelende lijn van je lenige lichaam, languit uitgestrekt op mijn luie bed, je vrijde met mijn lakens, je wierp alle dekens af, alsof je mij riep, de gewillige cameraman. God, die van de erotiek, was ons vaak genadig. We speelden meesterlijke finales. 
Het genot won het tenslotte altijd van de foto’s. Zalige vrouw, muze van mijn kunst die smeltend overging op heftigheid in haar begeren. Wat verbleef ik graag in elk bedrijf van dit toneel. We speelden ter plekke uitgevonden sekstheater, zelden hoogstaand of doordacht, maar wel met wulpse gulzigheid van twee volwassen kinderen die zich smeten. Fuck de wereld, wij grepen gretig naar cultuur, die van ons hitsig lichaam. Wij bevrijden en wij brachten vrede. In onze buik en tussen onze benen. Nee geen sorry, dit is ook niet obsceen.
Beste Chantal, dit was een korte ode aan ons kleine tijdverdrijf, de grote vrijpartij die ik van jou onthou. Ik dank je met mijn laatste druppel warme bloed. Je deed het zoveel keren koken met je zwoelte. Voortaan blijf je enkel in mijn dromen wonen. En hiermee heb ik indirect mijn boodschap meegegeven. We moeten minstens even stoppen, zelfs voor lange tijd. Wie weet is dit het einde?
Want ik kwam nu het meisje N. geheten, jeweetwel, tegen op mijn baan. Ik heb je over haar gesproken, ook de grote ogen die ze meebracht en haar ganse regenboog, de kleuren in wit-zwart, de woorden die ze sprak en ik die dacht: dat is mijn moordwijf.
Lieve Chantal, dit is misschien wel onze exit. Ik deed het niet expres.
Dit is gewoon het lot van liefde. Ik durf zeker ook niet zeggen dat ik kreeg wat ik verdiende. (Bijvoorbeeld, verdiende ik de dood van Vinnie?). Is dit een tegenpool van leven die niet geselt maar mij zegent? Wonderlijk zijn de wegen die ons leiden van het lijden naar de liefde. Mijn dank dat ik jou tegenkwam.
Nu laat ik los, in neem je in gedachten mee. Ik pak voortaan de hand van N. Ik zal haar graag vertellen over ons geweldig spel. Ik bel je nog mijn schoon model.