Walters’ categoriseren in ‘voor en tegen’ vormt een belemmering voor het allermooiste in de journalistiek: de veelkleurige, in dit geval, ‘niets is wat het lijkt’-werkelijkheid waarnemen met open blik. Dan pas zie je ongerijmdheden en veranderingen, zoals het sinds 2013 vertienvoudigde aantal Israëlisch-Arabische vrijwilligers in het Israëlische leger en hun toename in de nationale politiemacht. En dat Israël voor Druzen, een inheemse minderheid, geen gastland is, zoals Walters schrijft, maar hun vaderland. Dit blijkt uit het optreden van de huidige Druzische Likoeed-minister van regionale ontwikkeling, Ayoub Kara, die in 2005 als parlementslid de toenmalige premier Ariël Sharon – toch werkelijk geen pacifist – rechts inhaalde toen hij de terugtrekking uit de Gazastrook ‘dramatisch voor Israëls veiligheid’ noemde. Kara voorspelde onderdrukking door Hamas, ‘die de terugtrekking zal benutten om acties tegen Israël te plannen’.