Gwido zei dat het goed was. Er zat schwung in onze swing. Alleen wat meer met de ellebogen werken. En de winkelhaakreflex niet vergeten bij het afkeren. Voor de rest moest ik Tonia strakker houden. Ze ligt al goed in de hand. Maar als ze wegdeint moet ik aanlijnen. Dat kan via de okselinsteek. Ik citeer nog steeds Gwido. Hij is een niet meer zo piepe macho. Nog wel dat monkellachje en een beetje onkuis in zijn gemoed. Die indruk geeft hij. Met zijn Antwerps accent om pikanterieën te smeren. Een streepkessnor ook. Precies een manneke uit een pornofilm. Uit de jaren 70 dan. Toen ik me nog verdiepte in het genre. Maar voor de rest geen kwaad woord over Gwido. Kijken naar Tonia is niet verboden. Uiteraard moet hij als dansleraar soms iets demonstreren. Met Tonia. Maar hij overdrijft graag. Trekt haar nogal neig tegen zijn gilee. En dan dat fake lachje. Die gelkop. Zijn rode broek. Strak aan zijn gat en de voorkant plat. Blinkschoenen. En maar zwieren met haar lijf. Zijn handen plakken aan haar taille. Graaien langs haar heupen. Tonia schudt hem af. Met haar glimlach uit de supermarkt. Ik neem over. Gedecideerd. Ga langzaam in uptempo. Een voorspel dat versnelt. Ik scheer langs Gwido. Laag gevallen op zijn stoel. In een verse plas zweet. Net niet vernederd. Allemaal gedachten die ik meeneem als ik draai en keer met Tonia. Op een zondagavond ronden wij onze verbondenheid af. Met Barry White en de Pet Shop Boys. Met Black Eyed Peas en Sam Sparro. Happiness zingt die laatste sjarel. Op een zinderend melodieke. Ingehouden zwoel. Wij doen de boogie woogie. Meebougeren op een zee van goed gevoel. De dansvloer stijgt en daalt en volgt ons hijgen. Gwido ziet nu toe. Hij is een oude god. Hij schiep de oefenweek. Wij moesten feesten op dag zeven. Merci meester. Geef ons helemaal uw zegen. Ik leg Tonia neer. Veer recht in haar.

Applaus op alle banken. Sterft de laatste klank. Het doek valt. Onze rol is even uitgedanst. Herneming volgt. Met tango of met salsa. Gwido leert ons morgen walsen. Schudt de cha-cha in ons wakker. Trekt de quick-step aan. Ik rock’n roll me kilometers verder. Weg van Gwido. Raak geen grond meer. Landt slechts op mijn tenen. Zweef omhoog omlaag met Tonia. Toon haar aan  de wereld van de Gwido’s.  Zie ons lachen in de hemel waar de armen naast de benen vliegen. Liggen wij voorover. Schieten op en vlammen neer in de finale rocksoirée. Versmelten voort en dansen trager in mekaar. Naar symbiose.

Tot de show stopt. De asse van de dood toont sporen van een laatste slow.